Moeten wij u Paradise Lost nog voorstellen, beste muziekfans? Neen, natuurlijk niet. Al bijna dertig jaar lang is deze Engelse band immers al de vaandeldrager in het doom/death/gothic genre. Met sinds 1988 ook een vrijwel consistente bezetting. Enkel qua drummer wissels begint de groep enigszins Spinal Tap achtige kenmerken te vertonen. Ik moet zeggen dat sinds mijn kennismaking met Paradise Lost, middels het befaamde 'Gothic' album uit 1991, de band niet altijd even trouw ben blijven volgen. Vooral eind jaren negentig, begin tweeduizend leken de heren het muzikale pad enigszins bijster en brachten ze niet echt goed te volgen albums uit. Sinds 'Death Unites Us, Faith Divides Us' uit 2009 ben ik echter weer helemaal mee en juich ik de duistere, morbide kant die ze zijn uitgeslagen volledig toe.  Het heeft al enkele pareltjes opgeleverd en daar mogen we deze 'Medusa' wat mij betreft gerust bij rekenen. Paradise Lost lijkt met de sound van dit album echt wel vaste domicilie te hebben genomen in de krochten van de onderwereld. Waarschijnlijk in de residentie naast die van Medusa, die wondermooie mythische dame met het slangenhaar die iedereen die haar aangezicht aankijkt ter plekke doet verstenen. Heb zoiets in huis. De diepere betekenis achter de mythe zou gaan over de mensheid die de harde realiteit niet onder ogen durft zien en de zinloosheid van het universum. Leuke thematiek om een plaatje aan op te hangen moeten Nick Holmes en zijn maats gedachte hebben en dat hebben ze dan ook maar gedaan. Het album wordt ingezet met een treurig orgeltje, waarna opener 'Fearless Sky' verder gaat met zware, weemoedige gitaren. En alhoewel alle Paradise Lost fans weten dat Holmes best wel een aardig stukje kan zingen doch klinkt hij hier droger en rauwer dan een zeurende zombie. En het past verdorie perfect. Met deze eerste lap zijn we al meteen acht en een halve minuut verder. En er volgen er nog zeven, de ene al wat heerlijker dan de andere. In 'Gods of Ancient' klinkt Holmes ook al alsof hij rechtstreeks van onder een grafzerk zingt. 'From the Gallows' kenmerkt zichzelf door fantastisch drumwerk een spokende gitaarlijn terwijl 'The Longest Winter' de meest doomy klinkende track van het album is geworden. De titeltrack gaat van start met een droevige piano een depri gitaarriedel. Van de cleane zang word je ook niet meteen vrolijker. En toch heb ik er al meermaals bij op de repeat knop gedrukt. Check op YouTube ook eens de clip van de single 'Blood and Chaos'. Het is zeker een meer uptempo nummer maar de zware gitaren geven je een klepper rond je oren en de vocals bijten zich een weg door je gehoorkanaal. Fan"f**kin"tastic! Ik ben een grote ketter maar moesten mijn nabestaanden mij, wanneer ik onverwacht zou komen te gaan, toch een ultieme fuck you toewensen en mij dus een kerkelijke uitvaart bezorgen dan hoop ik op z'n minst dat mijn kist de kerk wordt uitgedragen op de tonen van 'Until the Grave'. En een kopie van 'Medusa' neem ik mee naar het hiernamaals, al is het maar om al die witgevleugelden daar eens flink op stang te jagen.
 
Jan Guisset (4 ½ )

Vision Divine was oorspronkelijk bedoeld om het solo project te worden van Olaf Thorsen die toen gitarist was by Labyrinth. Dit veranderde echter wanneer zanger Fabio Lione (Rhapsody, ex-Rhapsody Of Fire, Angra, ex-Kamelot(live)) zich ook hierbij aansloot. Voordien hadden ze al samengewerkt bij de bands 'Labyrinth' en 'Symmetry'. Al snel kwam hun debuut Vision Divine in 1999 uit en deze werd een groot succes. Met een verkoop van honderdduizend exemplaren in Europa kwam er in 2001 al een tweede album uit met de titel 'Send Me An Angel'. Daarbij heeft Vision Divine, als eerste Italiaanse metal band, hun headlining tour in Chili, Argentinië, Brazilië, Panama en Mexico kunnen uitverkopen. Fabio heeft echter tussen 2003 en 2008 de band even moeten verlaten tijden het schrijven van een derde album, vanwege contractproblemen met Rhapsody. Hij werd hierbij vervangen door Michele Luppi (Secret Sphere, Mr.Pig, Whitesnake). Timo Tolkki (ex-Stratovarius) produceerde hun derde album 'The Perfect Machine' en 'The 25th Hour'. In die vijf jaar waren er ook veranderingen van bandleden maar ook dus de terugkeer van Fabione in 2008. Met de hedendaagse line up heeft Vision Divine in 2009 hun album '9 Degrees West Of The Moon' uitgebracht met hierop volgend hun eerste concept album 'Destination Set To Nowhere' in 2012. Van hun debuut Vision Divine tot hun vijfde studio album 'Destination Set To Nowhere', hebben deze heren toch al een mooie catalogus opgebouwd om een collectie van hun beste nummers te kunnen presenteren. Vision Divine heeft al een goede voetdruk in de metalwereld kunnen zetten. Alle nummers werden in 2012 dan ook heropgenomen met Fabio als zanger. Hun best of is een mooie verzameling van hun meest poplulaire songs tussen 1999 en 2014, waarbij nummers als 'God Is Dead' en hun metalhymn 'Send Me An Angel' zeker niet ontbreken. Ook worden we getrakteerd op een cover van Savatage. 'Gutter Ballet' werd hiervoor gekozen en wordt door Vision Divine zeer krachtvol en emotioneel gepresenteerd. Om samen te vatten: dit album is dan ook alles wat een fan van Vision Divine kan verwachten na al deze jaren. Wat hun uniek maakt is hun progressieve en power metal gecombineerd met de krachtige stem van Fabio. Een aanrader.
 
Kim De Geeter ( 4 ½ )

Na zes jaar wachten, komen de broers Xy en Vorph met hun tiende studio album 'Hegemony' op de proppen. Dit is de opvolger van 'Lux Mundi'. Waarom er een grote pauze tussen deze twee albums zit, is omdat Xy de kans kreeg om met een Zwitsers orkest samen te spelen, wat eigenlijk zijn grote droom was. Ook heeft 'Samael' twee jaar getoerd door alleen 'Ceremony Of Opposites' intergraal te spelen. Xy zijn toewijding bij het orkest, heeft er ook voor gezorgd dat 'Hegemony' meer beïnvloed wordt door orkestrale partijen. 'Samael' heeft dan ook een nieuwe bassist Drop, die voordien rythem gitaar speelde bij 'Sybreed'.'Hegemony' opent op een marcherend industial tempo met oosterse invloedrijke melodieën. 'Samael' en 'Red Planet' zorgen voor de catchy nummers op dit album. 'Black Supremacy' en 'Dictate Of Transparency' zijn uitblinkers op deze plaat vanwege de black/industrial invloeden. Neen, Xy en Vorph zijn hun black/industrial metal periode ('Blood Ritual') nog niet vergeten. Wat ook nogal onverwacht is op deze plaat, is een cover van 'The Beatles', namelijk 'Helter Skelter'. Toch, met nogmaals het origineel te beluisteren, moet ik zeggen dat dit nummer op zich al heel industrial klonk voor zijn tijd. 'Samael' heeft dit dan ook naar hun eigen hand gecoverd. Sinds hun keerpunt in 1996 met 'Passage', hebben Xy en Vorph op ieder album hun eigen creativiteit los laten gaan en zijn ze sinds 'Lux Mundi' op een meer vaste industrial metal basis blijven werken. Zelf vind ik dat 'Hegemony' de spirituele opvolger is van 'Passage' en vermoed dat zeker de oudere fans van de band dit album wel zullen appreciëren. Hun black metal periode is dan wel al lang achter de rug maar met 'Hegemony' bewijst Samael dat ze zeker nog sterk aanwezig zijn in het industrial metal wereldje!
 
Jason Proot (4 ½ )

‘In The Name Of The Son’  is Enzo Donnarumma’s tweede project album die het debuut: ‘In The Name Of The Father’ opvolgt. Het album werd op Enzo’s facebook al ruim op voorhand aangekondigd en ik was, na het verbluffende resultaat van het debuut, dan ook erg nieuwsgierig naar deze opvolger. De man was dan ook zo vriendelijk om me dit nieuwe schijfje toe te zenden. De uit Napels afkomstige Enzo Donarumma is naast zanger/gitarist/tekstschrijver ook zanger bij de Christelijke metalband ‘Members of God’. Voor zijn project put hij inspiratie uit de progressieve metal , symfonische rock, soundtrack , musical en klassieke muziek maar gaat hier nog een stuk verder en wist ook twee koren te strikken om deel te nemen; het Weza Moza Gospel Choir en de Children Of Paginni school. Naast dat kan Donarumma ook rekenen op de muzikanten die op het debuut ook al hun steentje bijdroegen: Marty Friedman, Kobi Farhi (Orphaned Land), Ralph Scheepers (Primal Fear, Gamma Ray), Mark Zonder (Fates Warning,  Warlord ), Gary Wehrkamp en Brian Ashland (Shadow Gallery), Tina Gagliotta (Poemisia), Amulyn (Whispers from Heaven) en Nicholas Leptos (Warlord, Arryan Path). Op dit album wordt de lijst echter nog uitgebreid met Derek Corzine (Blood Thirsty), David Brown (Musicista Metal), Allesandro Battini (Dark Horizon) en Giacomo Manfredi (S91). Wie deze namen leest weet dat er op hoog niveau gemusiceerd wordt en dat dit spek naar de bek is voor elke progressieve rock/metal liefhebber. Nu de nieuwsgierigheid gewekt is over naar de muziek… Net als op voorganger vind je ook op dit album originele gebeden, hymnen, Bijbelverzen en psalmen. Het sfeervolle ‘Waiting For The Son’ met synthtapijten, orkestratie en gezangen wordt begeleid door Marty Friedman op akoestische en elektrische gitaar. Die intro gaat over in ‘The Tower Of Babel’ die met gitaar en drums losbarst om over te gaan in orkestratie met etnische slagwerk en het Weza Moza Gospel Choir. Laat je echter niet afschrikken want het duurt geen twee minuten of een volgende laag metal vliegt tegen de oren met als klapper een knappe solo van Enzo zelf. Tempowisselingen en breaks donderen uit de speakers; dit is een opener die kan tellen. Ook het Children Of Paginni koor komt even piepen. Een enorm gevarieerd nummer dat meteen etaleert waar dit schijfje heen gaat. Met ‘Luke 1.28’ komen we aan de eerste Bijbelse tekst. Een uptempo riff mag het nummer inzetten. Enzo neemt de zanglijnen voor zich met een gastrol voor Brain Ashland en het gospel koor. Moest de wekelijkse preek op zulk een wijze gebracht worden zou menig metal fan op zondag de mis niet willen missen. Dit is progressie van de bovenste plank heren! Ook ‘Psalm 8’ barst in alle hevigheid los en dat in combinatie met gospelzang, wie had dit gedacht? Er volgt verder nog een toetsensolo van Allesandro Battini die het geheel een mooi cachet geeft. Tijd voor rust met ‘Glory To God’ door Amulyn gezongen en door Enzo op klassieke gitaar begeleid. Een kort intermezzo zo blijkt want al snel loert er weer een metal gitaartje om de hoek. ‘Psalm 133’ doet wat oosters aan maar kent de nodige power en zou zo op een Myrath CD kunnen staan. Kobi Farhi & Enzo Donarumma wisselen elkaar af in deze boeiende track. Voornamelijk girl power aan vocals dan in ‘Magnificat’ waar Amulyn & Tina Gagliotta met elkaar in duet gaan. Ze worden bijgestaan door het  Weza Moza Gospel Choir en ook Enzo neemt nog een strofe voor eigen rekening. Deze rustige track is er eentje voor wie van hoge sopraan en operastemmen houdt want ook dit komt aan bod te midden van de dromerige orkestraties die Friedman mag afsluiten met één van z’n getalenteerde gitaarsolo’s. Halverwege het album en ik heb me nog geen moment verveeld! ‘Isaiah 53’ voelt cineastisch aan en kent een koorzang in de intro maar ook hier gluurt al snel weer metal om de hoek. Enzo toont een geweldig vocalist te zijn en haalt hier meerdere stemmen boven maar ook Gary Wehrkamp laat zich vocaal van een kant zien die ik niet van hem gewend ben. De twee vormen een mooi zangduel die het krachtig gitaarwerk en dubbele basdrum wel baas kunnen. Enzo mag hier verder ook schitteren in twee gitaarsolo’s die knap gebracht zijn. Weer een andere sfeer krijgen we met ‘Matthew 11:25-30’ die Enzo en Amulyn in zangduet brengen. De balans tussen orkestratie en gitaarwerk is mooi in evenwicht. Een gastrol is weg gelegd voor Alexein Megas die de gitaarsolo verzorgd bijgestaan door Giacomo Manfredi die de bas in het nummer voor de rekening neemt. Het huzarenstuk ‘The Trial’ met z’n 9:20 minuten barst los op een achtergrond van gebed en monnikenzang en slaat dan over naar een sterk orkestraal nummer met klassieke elementen en laat Enzo weerom van een andere vocale kant horen daarin bijgestaan door Amulyn, Gary & Brian alsook Nicolas Leptos & Derek Corzine die in het zware tweede deel hun grunt kunsten mogen bovenhalen. Het volgende rustpunt na al dit geweld is ‘Eternal Rest’ dat opent met koor, etnische percussie en een gitaarsolo van Marty Friedman kent. Het Weza Moza Gospel Choir mag in een meerstemmige solozang  het ‘Te Deum’ openen waarna de gitaarrif van het nummer opensplijt geruggensteund door orkestratie op de achtergrond. Het koor, Enzo, Ralf Scheepers en Nicolas Leptos wisselen elkaar af  en vechten tegen het beukende geweld van bas en dubbel basdrum. Toch wordt de track luchtig gehouden door de orkestratie die zeker een meerwaarde is voor dit nummer. ‘If Not You’ mag het album afsluiten. Hier mogen Enzo, Amulyn, Gary, Nicolas, brian, Ralf en het gospel koor nog een laatste maal hun vocaal talent tonen. Een finale die je in een rock musical kan verwachten maar dan eentje met een stevige rock inslag. Je merkt aan alles dat Enzo sinds zijn debuut sterk gegroeid is, zowel als zanger, componist en als mixer. Jawel, voor dit album verzorgde Enzo zelf de mix met supervisie van Gary. Dit duo laat de productie dan ook loepzuiver klinken met alles in zijn juiste balans. Elke ruimdenkende progressief rock & -metal liefhebber zal dit album weten te waarderen, en ook voor de niet gelovigen onder ons is er zeker voldoende om van te genieten.
 
Johan Kaethoven ( 4 ½ )

Tegenwoordig worden er veel benamingen gebruikt om rock en metalbands te omschrijven. Soms gaan mensen hier zodanig ver in dat ze het kind echt een naam moeten geven, veelal om mensen nieuwsgierig te maken om de plaat te beluisteren. Met deze zweedse band The Great Discord is dit voor mij net hetzelfde. Als men leest dat ze hun genre omschrijven als progressieve death pop, vraagt men zich toch af hoe dit zal klinken. Voor metalheads is het te zacht en voor het algemeen publiek dan net weer te hard. Frontvrouw Fia Kempe heeft in dit album een een eigen personnage, 'Ire' gecreeërd die op een sinistere en donkere manier het verhaal van het album 'The Rabbit Hole' vertelt. Dit album is een alternatief op het gekende verhaal van Lewis Carrol, waarin Alice in wonderland terecht komt. The Great Discords heeft in het verleden getourd met de band Ghost en heeft op deze tour een indruk nagelaten op het publiek. Zelf heeft Fia Kempe ook meegezongen op de plaat 'Popestar' van Ghost. Hiernaast is de band ook op tour geweest met o.a. Kverletak, Katatonia en Ghost Bath. Drummer Aksel Holmgren heeft dan ook alle touwtjes in handen genomen om deze plaat te producen. Deze band kan ook perfect in het rijtje geplaats worden met bands zoals Ghost, maar deze kunnen me nagenoeg dan ook niet echt bekoren. Na een paar luisterbeurten komt dit album wel meer tot zijn recht en kan ik wel beter begrijpen wat de band zo goed maakt voor de fans binnen dit genre. De intro 'Dimman' opent zeer dromerig maar met het vervolg hierop 'Noire' zal dit muzikale avontuur zich in een stroomversnelling verder zetten. Muzikaal toch niet zo poppy als het beschreven wordt... Maar dan komt Fia haar stem meer op de voorgrond en ik moet eerlijkershalve bekennen dat de stem mij niet kan bekoren. Het volgende nummer 'Gadget' zet een nogal bombastische toon in, waarbij ik me al beter kan inleven in het nummer en Fia haar stem. De rappe agressievere partijen en de vocalen gaan hier goed samen. Het is pas bij 'The Red Rabbit', 'Neon Dreaming' en 'Cadence' dat ik de werkelijke poppy kant kon horen van deze band. 'Cadence' zal mogelijks toch wel het hitje van de plaat worden door het hoge meezinggehalte. Het is altijd leuk als andere gast artiesten even komen meespelen op een plaat, zoals hier bij 'Omen'. Hier laat Mark Holcomb (Periphery) van zich horen met een gitaarsolo. Ondanks mijn eerdere twijfels, denk ik dat deze plaat een echte meerwaarde is voor dit genre. De gehele plaat zit goed in elkaar en is ergens ook uniek op zich qua structuur en progressie in de nummers. Ik ben nog nooit echt fan geweest van het genre in het algemeen en 'The Rabbit Hole' is een mooie meerwaarde voor de fans van het genre, maar heeft mezelf niet echt overtuigd.
 
Kim De Geeter (2 ½)

Met death metal kun je mij meestal plezieren. Ik kreeg deze plaat in mijn bus om te reviewen met een mooi biografie van de band erbij. 'W.I.L.D.' staat voor Wake Initiated Lucid Dream. Niet echt een naam waarbij je direct aan death metal zou denken, maar dit maakt het misschien juist origineler en interessanter. Maar het gaat hem natuurlijk om de muziek. 'W.I.L.D'  brengt hun tweede plaat 'Purgatorius' uit via Overpowered Records. Deze heren brengen een stevige en technische death metal met vele thrash invloeden. Opener 'Drugs By Way Of Food' beukt er stevig op los. Rappe gitaar riffs en rappe blast beats vermengen zich met een brutale grunt stem. Het tweede nummer, alsook de titel van de plaat, 'Purgatorious' brengt de plaat verder op een thrashy niveau. Hier en daar komen er leuke en groovy elementen in zoals in het nummer 'The Cave'. Dit nummer heeft een aangenaam groovy mid tempo ritme. Met 'Trapped' gaan ze, als enige nummer op deze plaat, zeer melodieus te werk en is de zang verschillend door de clean vocals, wat me trouwens aangenaam verrast heeft. Voor de rest klinkt de plaat nogal repetitief, maar deze nummers worden toch op een hoog niveau gespeeld. Mijn favoriet is alvast 'Holy Grail' vanwege de gekke baslijn in het nummer en ik vermoed dat deze zeker live in de smaak zal vallen. Zeer benieuwd om deze Noord-Franse W.I.L.D. aan het werk te zien.  'Purgatorious' kleurt zeer mooi binnen de lijntjes van het genre maar is niet de meest vernieuwende plaat van het jaar.
 
Jason Proot (3 ½ )

Grande Royale is een rock'n'roll band uit het Zweedse Jönköping. Deze heren zijn ondertussen toe aan hun derde plaat. In 2014 kwam hun debut 'Cygne Noir' uit met als opvolger 'No Fuss- A piece by resolute men'. Deze tweede plaat hadden ze dan ook zelf geproduceerd en uitgebracht. Met 'Breaking New' zet producer Nicke Andersson zijn stempel op dit album. Nicke is ook wel bekend als de producer bij Imperial State, The Hellacopter en Entombed. 'Know It All' opent zeer stevig met een gitaarsolo en men voelt direct aan dat deze plaat een goede portie eindeloze rock'n'roll te bieden zal hebben. Het tweede nummer 'Brake Light' gaat in deze trend verder met een catchy basslijn, die ook hoorbaar is in 'One Second'. Met 'Devil's Place' moest ik direct denken aan 'Kiss', wat wel begrijpbaar is omdat hun stijl zich situeert binnen de '70s Detroit rock scene. 'R'N'R Business' voelt direct aan als een klassieker waarbij de 'AC/DC' invloeden niet ver te zoeken zijn. Nicke Andersson is ook te horen op de plaat. Met 'I'm on the loose' en 'Daily Illustration' speelt hij als gast gitarist en toetsenist. 'Breaking news' is een heerlijke plaat geworden. Alle nummers zijn zeer goed opgenomen, de riffs zijn catchy en iedere nummer heeft een dansbaar rock'n'roll gehalte. Met slechts een speeltijd van 30 minuten, vraagt dit duidelijk naar meer. Zeer benieuwd om 'Grande Royal' eens live aan het werk te zien!
 
Jason Proot (4)

Hell Or Highwater is afkomstig uit het zonnige California.  De band werd in 2011 opgericht door Brian Saller, toen nog drummer bij Atreyu. Voor Hell Or Highwater liet Saller de drumkit echter voor wat hij was en nam hij plaats achter de microfoon. Ook was hij nagenoeg helemaal zelf verantwoordelijk voor het aangeleverde materiaal. In 2011 resulteerde dit al in het debuut 'Begin Again' dat nu dus wordt opgevolgd door 'Vista'.  Met de sound van Atreyu heeft Hell Or Highwater in de verste verte niets te maken. Dit is melodieuze hardrock met postgrunge en emo invloeden. Er wordt nergens geschreeuwd of gegrunt of geroepen. Saller heeft een aangename zangstem met een kleurrijk timbre waarmee hij kan variëren van poppy tot assertief. In het algemeen wordt er op 'Vista' zorgvuldig aandacht besteed aan de vocalen, de harmonieën en de achtergrondzang. Al had die wat mij betreft gerust wat gevarieerder mogen zijn dan op het hele album het geval is. Er wordt nogal veel gebruik gemaakt van "Wohowohows" en "Wahahahaas". Soms nogal een beetje vervelend. Sterk songmateriaal is er op 'Vista' wel volop te vinden. Het begint al sterk met 'Colors', een song die op een stevige baslijn drijft en handelt over jezelf zijn en je kleuren met trots dragen. 'Walk Out In The Rain' is een midtempo rocksong die een geleidelijke opbouw kent met als constante een synthriffje dat zich gezellig in je nekvel vastbijt. Groovy bass is ook de dragende kracht op de meeste, melodisch goed onderbouwde nummers, zoals bijvoorbeeld 'Don't Hate Me', 'Another Good Time' dat ook wat aan The Last Shadow Puppets doet denken, een gevoel dat je ook krijgt bij 'Lighter Than Air'. 'Dame' is een bluesy zwaargewicht door z'n Led Zep achtige drum doorspekt met soul harmonies en een gedempte blazersectie. Eén van de sterkste nummers op de plaat. Ook 'Pieces' mag daar wat mij betreft toe gerekend worden. Intrigerende pianopartij, pompende bas en een jagende zanglijn. I love it. Best een blijvertje, deze 'Vista' van Hell Or Highwater
 
Jan Guisset (4)

Het is lang geleden dat ik nog eens een horror punk rock album te beluisteren kreeg, dit is nu het geval met het Franse Volker . Na hun EP 'Volker' in 2015, stellen ze dit jaar hun debuut 'Dead Doll' voor aan het publiek. Het opvallendste aspect van de band ligt bij zangeres Jen Nyx die hier een spetterende variatie van grunts en clean vocals met elkaar mixt. Dit doet me overigens sterk aan Maria Brinks van In This Moment denken. Op 'Dead Doll' zijn nummers als 'Freaky Bride', 'Suicide Love Addict' en 'Voodoo Baby' een mooi voorbeeld van shock rock nummers. Deze zijn niet echt vergelijkbaar met andere bands in het genre, zoals Marilyn Manson. Volker kan hier hun voetdruk op een eigen unieke sound neerzetten met natuurlijk een grote knipoog naar Misfits als centrale inspiratie. Veel muziekale variatie bied dit album echter niet, maar het is een zeer toegankelijke plaat geworden. Een band die me aanzet om om terug meer in het genre te herontdekken. Zeer benieuwd om deze band aan het werk te zien want overigens deelde Volker al het podium met Moonspel.
 
Jason Proot (3)

Electric Eye is een Noorse band die ondertussen al hun derde plaat komt voorstellen. 'From The Poisonous Tree' werd opgenomen in de Broen studio in Bergen. Ze tourden al een heel stuk van de wereld rond en werden overal zeer goed ontvangen. Ook stonden deze heren op grotere festivals als Zwarte Cross, Eurosonic, Down The Rabbit Hole en Incubate. Dit komt vooral door hun wervelwind van psychedelische en hypnotische ritmes die op hun derde plaat subliem worden gepresenteerd. 'Sometimes You Got To Jump To Lift Your Feet' en 'Invisible Prison' openen wat kalmer aan maar toch op een aangenaam rock tempo. 'Rock Pa Norska' is een instrumenteel nummer dat rustig aan begint maar opbouwt door de kracht van de gitaarsolo's. Met 'Endless Summer' laten deze heren hun groovy rock muziek beïnvloeden door elektronische effecten. Voor de rest van de plaat serveert Electric eye je een goede portie progressieve rock. Het laatste nummer 'Meditasjonen' is een leuke outro die me aan het genre spacerock deed denken. Bovendien is 'Fromt The Poisonous Tree' een album die een soundtrack zou kunnen zijn voor een roadmovie. Ik had Electric Eye nog nooit op voorhand gehoord en ik moet concluderen dat ik na het luisteren van deze derde plaat aangenaam verrast was.
 
Kim De geeter (4)