Aversions Crown: Xenocide

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Void
2. Prismatic Abyss
3. The Soulless Acolyte
4. Hybridization
5. Erebus
6. Ophiophagy
7. The Oracles Of Existence
8. Cynical Entity
9. Stillborn Existence
10. Cycles of Haruspex
11. Misery
12. Odium

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Website Artiest
Aversions Crown

 

Deathcore uit Australië, meer bepaald uit Brisbane. Aversions Crown brengt ons met ‘Xenocide’ hun derde langspeler. Dat ze deathcore brengen heb ik geweten. Jaren geleden had ik dit album resoluut aan de kant gesmeten, maar alles evolueert alsook m'n muzikale voorkeur. Ik zal niet zeggen dat ik hier dol op ben maar goeie deathcore kan er wel in. En dat is wat deze Aussies brengen. Al van bij opener, het intrumentale 'Void' weet je al dat je hier een duistere plaat krijgt voorgeschoteld. Je bent direct op je hoede want je weet gewoon dat er iets komende is door deze opbouwende intro. Wat komt zijn elf tracks pure waanzin waarvan 'Prismatic Abyss' de eerste is. Gitaarklanken die je meteen bij de keel grijpen en grunts en screams die je keel dicht knijpen. Het lijkt wel een bulldozer die over je heen dendert. Draai die volume knop helemaal naar rechts op 'The Soulless Acolyte' en voel je haren achteruit blazen. Dit is deathcore van de bovenste plank. Zeg je deathcore, dan wil ik zoiets horen. Muziek die als een sloophamer rond je oren knalt. Experimenteren met samples en ruisende geluiden doen de mannen op 'Hybridization', waarin ook de grunts, screams en bulderende breakdowns niet worden onthouden. Meer experimenteel elektronische klanken op 'Erebus'. Ik hou wel van het contrast tussen de melodisch aanvoelende gitaren en die diepe bulderende grunts, dit geeft een sfeer die je steeds blijft beroeren. Ik zou dit zelfs melodic deathcore durven noemen door het hoogstaande instrumentale werk dat je ook hoort bij bands als Arch Enemy. Pure deathmetal vocals in het tussenstuk van 'Ophiophagy', om schrik van te krijgen. Speel deze track in 't donker en ik loop gillend weg, van sfeer creëren gesproken brrr. Opbouwend geweld in 'The Oracles Of Existence' waarin de diepe grunts en razende screams soms eens plaats ruimen voor meer metal vocals maar nog steeds snoeihard bulderend. Stereo-effect bij de intro van 'Cynical Entity', best wel trippen met de hoofdtelefoon op. De track ontploft dan in al z'n waanzin. Deze band hoort toch bij de betere deathcore bands die ik al heb beluisterd waaronder Suicide Silence, Thy Art Is Murder en All Shall Perish om er enkele te noemen. Bewijs hiervan zijn 'Stillborn Existence' en zeker ook 'Cycles Of Haruspex' met zijn schrikwekkende diepe grunts en opnieuw die bulderende metalstem die ik nog het liefste hoor. De grunts zijn me meestal net teveel, toch continu. 'Misery' brengt ons stilaan (hoewel, stil ?) naar het einde van dit brutale album. Niks wordt gespaard, ik hou m'n hart al vast als ik deze band live ergens tegenkom. Hoewel ik uitermate benieuwd ben naar de live ervaring bij deze band, ik zou me niet echt wagen in de circle pits. Afsluiter van dienst is 'Odium', tevens ook het langste nummer van het album. Toch wel een klepper om mee af te sluiten. Een album dat ik zeker nog een aantal keer zal beluisteren want best wel aangenaam verrast.
 
Peter Smet (4)

This is deathcore how it should be, no bounderies, no limits, no mercy !