Body Count: Bloodlust

DETAIL ALBUM
 
Tracklist:

1.  Civil War
2.  The Ski Mask Way
3.  This Is Why We Ride
4.  All Love Is Lost
5.  Raining Blood/Postmortem
6.  God, Please Believe Me
7.  Walk With Me...
8.  Here I Go Again
9.  No Lives Matter
10.  Bloodlust
11.  Black Hoodie

Platenlabel
Century Media Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Sony Music Entertainement
 
Promo-agent
-
 
Website Artiest
Body Count

Ik neem u graag even mee naar 1990-1991. Ondergetekende was toen zo’n jaar of zeventien en volop zoekende naar z’n eigen muzikale identiteit.  Mijn ziel was toen al verloren aan de Gehoornde (Slayer’s ‘Reign In Blood’ was de boosdoener die het contract persoonlijk onder mijn neus schoof en mij hielp het te ondertekenen) maar zoals ook nu nog steeds, stond ik toen ook open voor andere alternatieve genres. Zo kende ik ook een langdurige flirt met hip hop. En wie was in die tijd de ongekroonde koning van de gangsta rap? Juist, Ice-T.  Zo hoorde ik dus op zijn album ‘O.G. Original Gangster’ voor het eerst ‘Body Count’, op dat moment gewoon nog maar één song waarin Ice over thrash/punk/hardcore gitaargeweld heen rapte. Remember, kiddo’s, dit was het stenen tijdperk, zonder facebook, twitter, internet zelfs, dus niemand wist op voorhand dat dit nummer slechts een voorbode was van het nieuwe project van Ice-T, de band Body Count. Toen in 1992 dan het debuutalbum ‘Body Count’ uitkwam was dat toch wel een beetje een bommetje.  Rapmetal was toen nog relatief nieuw en nu metal was gelukkig nog enkele jaren van ons verwijderd, dus wat BC toen deed was nog echt vernieuwend.  En hoe we allemaal vrolijk mee stonden te brullen van “Muthefucka” hier en “Cop Killa” daar! Dat laatste nummer zorgde destijds voor een enorme controverse in de VS met als resultaat dat het nummer uiteindelijk van de plaat werd gehaald en er een nieuwe versie uitkwam (in die tijd was je ook nog ècht cool wanneer je de originele albumversie nog in huis had weten te halen, u mag drie keer raden welk exemplaar er in mijn platenkast staat … jawel) en Ice-T kort daarop brak met zijn platenmaatschappij.  In 1994 verscheen de opvolger ‘Born Dead’ en in 1997 ‘Violent Demise: Last Days’.  Die laatste heb ik denk ik, na de aankoop, twee, max drie keer gespeeld en ligt sindsdien een dikke laag stof te vergaren in een vergeten hoek van mijn platenkast. We werden immers allemaal wat ouder en wijzer. Hoe tof het ook is om af en toe nog eens “Muthafucka!” te roepen, de problemen die de zwarten en lagere klassen in de VS ondervinden zullen zeker en vast reëel zijn maar daar gaan wij van hieruit toch niet veel aan kunnen veranderen.  Ice-T zelf werd buurman van en vriendjes mèt David ‘Knightrider en Babewatcher’ Hasselhoff en ging zelf acteren in de succesvolle TV serie Special Victims Unit.  Maar kijk, Amerika en de wereld in het algemeen blijven steevast richting afgrond schuifelen dus anno 2014 riep de heer T zijn BC maatjes terug bijeen om het ietwat tegenvallende ‘Manslaughter’ uit te brengen.  En nu is er dus ‘Bloodlust’, een veel  beter album dan z’n voorganger en het album dat het dichtst bij het debuutalbum ligt. U mag van de muziek van BC vinden wat u wilt maar noem het aub geen grap, want dat is het zeker niet. Ice en z’n maatjes krijgen ook veel respect van hun collega’s in de business. Megadeth frontman Dave Mustaine verzorgt op het openingsnummer ‘Civil War’ de openingstoespraak en geeft midden het nummer een kanjer van een gitaarsolo ten berge. Amerika in burgeroorlog, overdreven denkt U? Wanneer u naar de argumenten van Ice-T luistert blijkt het heus niet zover gezocht te zijn. Max Cavalera brult dan weer vrolijk mee op ‘All Love Is Lost’, nog zo’n nummer dat ons laat geloven dat het einde wel zeer nabij is. Er staan ook weer een aantal Gangta-Story-Style nummers op het album, zoals ‘The Ski Mask Way’ en ‘This Is Why We Ride’ en in het voor de rest flauwe ‘Here I Go Again’ kruipt hij in de huid van een psychopaat. In de intro van het vijfde nummer vertelt Ice zelf waarom hij destijds Body Count oprichtte (bottom line: het was om zijn maatje Ernie C gitaar te kunnen laten spelen, zo zie je maar wat een lieve jongen Ice-T eigenlijk wel is) en haalt hij hun voorbeelden aan (die niet als een verrassing komen): Black Sabbath, Suicidal en Slayer om vervolgens in een cover van ‘Raining In Blood’ lost te barsten. Voor u, onder het uitgillen van “Heiligschennis’” weg loopt, dit is echt zo slecht nog niet en blijft dicht bij het origineel. Ernie C is trouwens een zeer goede gitarist. Zijn spel wordt soms een beetje achter in de mix geplaatst waardoor zijn spel zich perfect strengelt rond de raps van Ice-T. De rode draad op dit album gaat erover dat Ice-T zich er heel goed van bewust is dat geweld niet kan opgelost worden met nog meer geweld maar dat hij het niet kan helpen dat hij soms wel zin heeft in wat bloedwraak (‘Bloodlust’ dus) en hij verontschuldigd zich er haast voor.  Die houding valt wel in het afsluitende ‘Black Hoodie’, tevens absoluut het meest intense nummer van de plaat. Ice is het allemaal beu, trekt zijn zwarte hoodie aan gaat de straat op om af te rekenen met al diegenen die hem, zijn geliefden en de zwarte gemeenschap in het algemeen, pijn doet of onderdrukt of … Body Count is met ‘Bloodlust’ volledig terug in de muziekbusiness en schopt het blanke deel van de VS weer een geweten.  Graspop 2017, hou jullie maar al vast!
 
Jan Guisset (3.5)

Ice-T and Body Count aren’t quite done with the world yet … in fact, they’re just getting started!