Ephyra: Along The Path

Soms doe je zelfs als reviewer nog eens leuke ontdekkingen en dit tweede album van het Italiaanse zestal Ephyra is er zo één voor mij. De band werd in 2005 opgericht door twee gitaristen als pure death metal band en ze brachten in hun beginperiode zo goed als uitsluitend covers. Maar na tal van wijzigingen in de line-up besloten ze eigen werk te gaan maken. Ook op gebied van muziekstijl kwam er al een lichte aanpassing: melodic death metal met kleine accentjes middeleeuwse folk en fantasy-teksten. Na opnieuw een aantal wijzigingen in de line-up verscheen in 2013 hun debuutalbum en nu is er dus opvolger 'Along The Path', waar melodic death metal het uitgangspunt blijft, maar waar invloeden uit epic heavy metal en vooral folk in overvloed aanwezig zijn. Eluveitie is de naam die meteen in me opkomt bij het beluisteren van dit album. Het huidige zestal – Nadia Casali (vocals), Francesco Braga (vocals), Matteo Santoro (guitars & choir), Paolo Diliberto (guitars & choirs), Alessandra Biundo (bass) en John Tagliabue (drums) – kregen hier extra steun van percussionist Mattia Stancioiu), Davide Cicalese (Furor Gallico (nog een band waarmee je deze Ephyra wat kan gaan vergelijken) extra zang in 'All At Once), Silvia Bonino (Folkstone, harp) en List Stefanoni (Evenoire, fluit). Dat die laatste twee extra elementen uit de folkmuziek toevoegen hoef ik je niet uit te leggen, maar Ephyra heeft meer troeven. Luister maar eens naar de prachtige cleane vrouwelijke vocalen van Nadia die in zowat elk nummer stevig weerwerk krijgen van de rauwe “growls & screams” van Fransesco, de solide en uitmuntende basis van bass en drums, de knappe gitaarriffs die nog steeds stevig in de death metal vertoeven én de mooie melodieuze gitaarsolo's. Kortom dit is een album van een band die in heel wat metal collecties thuis hoort. Elf nummers telt het schijfje en er wordt melancholisch geopend met 'Melancholy Rise' dat iets over halfweg toch in een brute kracht ontaard. Het uptempo en stevige 'Human Chaos' zet dan de definitieve toon met alle reeds eerder genoemde ingrediënten. Het tempo wordt nog opgedreven voor het waanzinnige 'All At Once' dat live waarschijnlijk voor ongeziene taferelen zal zorgen. 'Cruel Day' laat prachtige contrasten horen tussen vrouwelijke cleane zang, koorzang en mannelijke rauwe vocalen. Het aanstekelijke en uiterst vlot gebrachte 'Flaming Tears' is de volgende track op je menu. Met 'Hope' krijg je een perfect rustpunt en kunnen de invloeden uit de folk zich in volle glorie vertonen. Kracht keert terug met 'Last Night' waarin rustige en sfeervolle fragmenten worden afgewisseld met steviger klinkende stukken. Het tempo wordt met een stevige ruk weer de hoogte ingejaagd voor het opzwepende en aanstekelijke 'Riding With The Sun'. Iets waar het stevige, krachtige en episch aanvoelende 'Land's Calling' een mooi vervolg aan breit. In het stevige 'No Dream' mag Fransesco bijna al het vocale voor zijn rekening nemen. Opvallend is hier de mooie break waar de folkelementen met de aandacht gaat lopen en die zo voor een mooi contrast zorgt met de rest van het nummer. Het uiterst vlotte 'Alive', waar alle ingrediënten van de sound van Ephyra nog eens tot uiting komen, mag dit sterke album in stijl afsluiten. Fans van o.a. Furror Gallico en Eluveitie kunnen hier niet omheen, maar ook vele andere liefhebbers van melodic death metal (met folk invloeden) zullen dit waarderen. Meteen opnieuw een band om echt in de gaten te houden en die kan uitgroeien tot een topspeler in het (sub-)genre.




Luc Ghyselen (4½)

---

Bakerteam Records I BT 058 DP I Ephyra