cd reviews
Het Zweedse Europe begon oorspronkelijk als een progressieve rockgroep, maar om meer airplay te krijgen stapten de heren over op een veel softer geluid en extra toevoeging van meer keyboards in hun sound. Dit leverde geen windeieren want met hun derde album, en vooral het gelijknamige nummer, 'The Final Countdown' scoorden de heren een megasucces over de volledige wereld. Ook Nummers als 'Rock The Night' en 'Carrie' deden nog flink wat stof opwaaien, maar hoefden eigenlijk al niet meer voor mij wegens te soft, te commercieel, te veel richting populair en goedkoop succes. Meteen verloor ik ook zowat mijn interesse in de band Europe. Dus was het een beetje met lange tanden dat ik 'War Of Kings', het tiende studio-album van het vijftal beluisterde. Maar, reeds bij het eerste nummer, 'War Of Kings' werd ik bijna van mijn sokkel geblazen! Weg die pop gerichte, softe nummers waar keyboards een prominente rol kregen. Want ik hoor hier schitterende klassieke melodieuze hard rock die me doet denken aan een aantal meesters in het genre: Deep Purple, Uriah Heep, Rainbow en Whitesnake zijn de namen die me dit volledige album lang achtervolgen. Telkens opnieuw weten het vijftal me te bekoren: nu eens met een schitterende gitaarsolo, dan weer met het verbluffende samenspel tussen keyboards en gitaren, dan weer met de soms kippenvel verwekkende krachtige vocalen die soms richting (een jongere) David Coverdale neigen, dan weer richting David Byron of John Sloman gaan. Bij elke nieuwe luisterbeurt hoor ik iets wat ik tijdens een vorige luisterbeurt niet heb gehoord – en is dat niet het punt om een album als een “klassieker” te gaan beschouwen ? Naast meer rockende tracks zoals het eerder genoemde titelnummer of het krachtige en energieke 'Hole In My Pocket', is er ook ruimte voor wat kalmere tracks die helemaal niet zeemzoet worden. Ik denk hierbij aan 'Praise You', een ballade waarin krachtiger fragmenten hand in hand gaan met rustiger stukken, een super gevoelige gitaarsolo in weerklinkt en waarin de symbiose van keyboards en gitaarwerk opvallende gelijkenissen vertoont met het betere werk van Deep Purple die hier toch wel de absolute meesters in waren. Ook het uiterst gevoelige 'Angels (With Broken Hearts)' mag je in deze categorie onderbrengen. Verder was ik uitermate gecharmeerd door het fantastische 'The Second Day' (met een mooie tekst die je echt aan het denken zet), het gedreven 'Nothin' To Ya', het mooie 'Days Of Rock 'n' Roll' (het grote Rainbow is hier niet veraf !), het sublieme 'Children Of The Mind' (wat een wisselingen in tempo en ritme), het melodieuze 'Rainbow Bridge' en het vlotte 'Light Me Up'. Het zo goed als instrumentale en met invloeden uit de muziek van het Midden Oosten voorziene 'Vasastan' en het iets te vrolijke en mainstream gerichte 'California 405' bekoorden me een stuk minder, maar een tien op twaalf is deze 'War Of Kings' van Europe meer dan geslaagd te noemen. Een echte donderslag bij heldere hemel is dit voor mij en zodoende vraag ik me af welke band dit nog zal verbeteren dit jaar in het genre. “Welcome back at the top in melodic (hard) rock” zou ik durven stellen. Luc Ghyselen (4½)
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|