Grave Digger: The Living Dead

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Fear of the Living Dead
2. Blade of the Immortal
3. When Death Passes By
4. Shadow of the Warrior
5. The Power of Metal
6. Hymn of the Damned
7. What War Left Behind
8. Fist in Your Face
9. Insane Pain
10. Zombie Dance

 
Bonustracks:

1. Glory of Grave

 
Website Artiest
Grave Digger
Facebook

​Een carriere die al bijna 40 jaar duurt, er zijn niet veel bands of artiesten die daar prat op kunnen gaan. En om na al die tijd ook nog steeds om de twee jaar ongeveer een nieuwe plaat uit te brengen, dat is in muziekland eerder een uitzondering. De voorbeelden zijn legio van bands met een gelijk- of langerlopende geschiedenis dan Grave Digger, die enkel nog maar touren om te teren op hun oude hits of slechts om de 8 jaar eens een middelmatig album uitbrengen. U zei Metallica … ik niet! En dat zulks een hoge muzikale output geen evidentie is, beseft ook de band zelf. Vooral omdat het album na album moeilijker wordt om nog met iets interessant op de proppen te komen. De geschiedenis kan ook als molensteen om de nek werken. Grave Digger opperhoofd Chris Boltendahl voelt immers ook het keurslijf waarin de band zo’n beetje gevangen zit. Na veertig jaar krijg je kritiek wanneer je iets vernieuwends wilt uitbrengen en evenveel wanneer je het juist niet doet. Daar heeft hij wel een punt maar een band moet vooral voor zichzelf kunnen uitmaken welke richting ze willen uitgaan. Alles wat je doet omdat je denkt dat het moet zal na verloop van tijd als een grote zelfverloochening aanvoelen. Toch voelde Boltendahl aan dat het tijd werd om het Grave Digger geluid toch wat op te frissen. Na het vorige album, ‘Healed By Metal’ (2017) waren ze aan nieuw materiaal en demo’s begonnen maar het risico op gewoon meer van hetzelfde werd te groot en dus durfde hij gitarist en mede componist Axel “Ironfinger” Ritt zelfs zijn huiswerk opnieuw te laten maken. Deze inspanning leidde tot dit nieuwe album ‘The Living Dead’. Een wereldschokkende koerswijziging hoeft niemand te verwachten maar er werd wel voor een meer bluesy, oerhardrock geluid gekozen. De bezongen thema’s blijven wel redelijk constant. Horror, oorlog en de liefde voor metal. De albumhoes bevat ook alle gekende Grave Digger kwaliteitskenmerken. Het vertrouwde loge prijkt boven een kerkhof en we worden aangestaard door een zootje wederopgewekten, geleid door de Grimm Reaper en een zombieversie van Chucky die een soort van macabere alliantie lijken te zijn aangegaan. Na de twinkelende klanken van een muziekdoos worden we al snel uit onze onschuld getrokken door ‘Fear of the Living Dead’, een stormachtig horror song. Zoals we van Grave Digger gewoon zijn zit er nergens een klankje of effectje te veel. Alles wat we horen kunnen we plaatsen en de productie houdt alles helder en eenvoudig. Live zal dit nummer vast en zeker snel opgepikt worden door de fans met dat wohowow meezingstukje in het midden. Op ‘Blade of the Immortal’ mag het een stukje trager en heavier en klinkt onze vriend Chris zelfs een beetje als Lemmy. Het tempo gaat dan met een ruk weer de hoogte in op ‘When Death Passes By’. ‘Shadow of the Warrior’ klinkt bijzonder episch en heeft een beetje een folky gevoel en een compacte maar meesterlijke solo van Ritt. Ook op dit album vinden we een anthem terug waarin de liefde voor metal uitvoerig wordt bezongen, ‘The Power of the Metal’. Het voelt altijd een beetje aan als preken voor de eigen parochie maar, met de benen wijd gespreid en de (voor sommigen denkbeeldige) lange haren door de lucht zwiepend preken we, devilhorns in de lucht, heel graag mee.
Het meest interessante aan ‘Hymn of the Damned’ zijn de smakelijke zombiegeluiden die de intro ervan vormen, voor de rest is dit een track om snel over te slaan. Dan horen wij liever het retestrakke ‘What War Left Behind’. ‘Fist In Your Face’ leunt op een zeer degelijke old skool hardrock riff. Terwijl ‘Insane Pain’ dan juist weer dat gejaagde gevoel krijgt uit Brian De Palma’s meesterwerk uit 1980, Dressed To Kill. En een kleine knipoog naar Jimi Hendrix beroemde gitaarlick uit diens versie van ‘Hey Joe’. De meest verrassende track van het album vinden we nagenoeg op het einde. ‘Zombie Dance’, een hilarische track die klinkt als een scene uit een Tim-Burton-goes-Octoberfesten zou kunnen uitzien. Heeft Grave Digger met ‘The Living Dead’ een goed album uitgebracht? Absoluut! Klinken ze anders dan we van hen gewoon zijn? Dat niet onmiddellijk. Maar misschien behoren wij wel tot die categorie van de behoudsgezinden, want hey … als een formule al veertig jaar werkt dan zal ze haar degelijkheid vast en zeker ook wel al bewezen hebben.
 
Jan Guisset (3 ½ )

Germany’s most traditional heavy metal band keeps up their performant productivity with yet another high level record in which they even seek for new sounds