Imperial Triumphant: Abyssal Gods

Als je dacht dat er enkel hardcore uit New York kwam, sla je de bal wel heel lelijk mis, want ook dit black metal gezelschap New York. Imperial Triumphant werd er in 2005 opgestart en bracht reeds een drietal ep's, een demo, een single en een full-album op de markt. Vorig jaar verscheen er ook nog een verzamelalbum op het huidige label Code666 Records. En nu komt het viertal – Ilya (guitars, vocals), Malave (bass), Cohen (drums) en Grohowski (drums) – eraan met hun tweede full-album getiteld 'Abysall Gods' waarop tien uiterst ziekelijk gestoorde tracks prijken. Openen doen ze uitermate heftig met 'From Palaces' waarin de drumsalvo's je om de oren vliegen en als je goed luistert hoor je er ook een ziekmakende stem in doorklinken naast gitaargeweld en basslijnen. Tot er zowat halverwege een stop komt aan het brutale geweld door blazers, waarna de track ziekelijk verder trekt in een soort van log naar doom neigend tempo. Meteen is de toon voor dit werkje gezet want het titelnummer laat je evengoed kennismaken met ziekelijk gestoorde stemmen die nu wel op de voorgrond komen maar die ervoor zorgen dat jezelf liever in een kist x-aantal meter onder de grond zou zitten. 'Dead Heaven' doet daar nog een schepje bovenop met talrijke tempo en ritmewisselingen waar zelfs invloeden uit de jazzwereld in te bespeuren vallen. Een klagende zanglijn is zowat het enige dat te horen is op een ziekelijke geluid in 'Celestial War Rape' waar geen drums in te bespeuren vallen. De ziekelijk gestoorde stem blijft aan de macht in de even ziekelijke muzikale brij die 'Opposing Holiness'op je loslaat, met opnieuw, zij het dan heel minieme, invloeden uit de jazz. Het rollende water in een zee branding en koorgezang dat uit een of ander sekte lijkt te komen luiden 'Krokodil' in, het langste nummer op deze schijf. Daarna grijpt een uiterst langzaam en log ritme de macht dat dan uiterst langzaam je laatste ademresten uit je keel probeert te knijpen. 'Twins' is opnieuw een ziekelijke track geworden waarin brutale oprispingen hand in hand gaan met de waanzin der traagheid. Het immens rustige instrumentale 'Vatican Lust' (opnieuw geen drum of bass in zicht), laat je toe om weer even naar adem te happen en zelfs kerkklokken luiden een blij iets tegemoet. Helaas is dit echt maar een momentopname want met 'Black Psychedelia' krijg je precies wat de titel je laat vermoeden: een ziekelijke psychedelische oplawaai. Eindigen doet het viertal met een eigenaardige ziekelijk klinkende instrumentale portie muziek waarin invloeden uit de jazzwereld echt wel de boventoon voeren en dat 'Metropolis' als titel meekreeg. Voor mij is dit toch wel een paar stappen te ver, maar ik vermoed dat de echte pure adepten van black metal hiermee in de wolken zullen zijn.

Luc Ghyselen (3)

---

Code 666 I Aural Music I Code0101 I Imperial Triumphant