cd reviews
Het Zweedse Master Massive ontstond reeds in1993 toen gitarist en oprichter Jan Strandh met zanger Erik Forsberg, bassist Johan Wijkmark en drummer Petter Karlsson een zes nummers tellende cassette uitbracht. Dan ontstond ook het idee om een heuse metalopera in elkaar te boksen met als de titel 'The Pendulum', iets waarin Jan in slaagde met de hulp van Ninitha Maivorsdotter. Die werd ooit opgenomen en zelfs verschillende keren uitgevoerd, maar door allerlei omstandigheden (zowat elke muzikant ging bij een andere band gaan spelen die groter werd dan Master Massive) nooit echt uitgebracht. Tot op heden dus. Jan (acoustic en lead guitars, vocals) vond volgende artiesten bereid om hem te helpen: de gitaristen Yngve Frank en Anders Ericson, bassist Max Warnby en drummer Fred Warnby. Verder komen een hele rij aan gasten aan bod: Peo Pettersson (Axia, Leviticus), Katarina Lilja (Therion), Erik Forsberg, Öivin Tronstad (Jupiter Society), Tony Yoansson (Masquerade), Tony Niva (Niva, Lion´s Share), Petter Karlsson (Therion) en Karl Nyhlin. Dit uitgebreide gezelschap zorgt hier voor de zeventien tracks die 'The Pendulum' rijk is. Een metalopera heeft ook een volledige verhaallijn en dat is hier niet anders. Een individueel persoon krijgt immers de opdracht om het noodlot van de aarde te veranderen, iets wat in het huidige leven natuurlijk onmogelijk is, maar perfect kan in het geraamte van een metalopera. Dit gebeurt dus in de zeventien tracks die 'The Pendulum' rijk is. Muzikaal loopt Master Massive erg breed: elementen uit o.a. hard rock, heavy metal, epic metal, progressive rock en zelfs folk-rock worden hier door elkaar heen gebruikt wanneer het nummer er maar om vraagt. Zelf noemen ze bands als Iron Maiden, Manowar, Candlemass en Cirith Ungol als invloeden maar dan vergeten ze er nog heel wat daar je hier nog niet de invloeden uit o.a. de folk-rock hoort (Fairport Convention is een van de bands die ik hier ook in hoor). Nu, in ieder geval zorgt dit voor een niet zo gemakkelijk verteerbare brok muziek die toch wel een aantal luisterbeurten nodig heeft vooraleer die al zijn geheimen en invloeden prijs geeft. Persoonlijk vindt ik zowel de muziek als de vocalen wat gedateerd. Niet dat er geen knallende passages in langs komen, maar ook net weer te weinig om me van begin tot einde te boeien. Ik zal dit geen gemiste kans noemen, maar misschien is er te veel tijd verstreken sinds het componeren en het werkelijk uitbrengen van dit album om me echt van de sokken te blazen. Luc Ghyselen (3½)
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|