Papa Roach: F.E.A.R.

Het Amerikaanse Papa Roach, zo genoemd naar de bijnaam van de stiefgrootvader zanger Jacoby Shaddix, werd in 1993 opgericht en werd door het grote publiek “ontdekt” in 2000 dankzij het album 'Infest' dat driemaal platinium haalde in de verkoopcijfers. Sindsdien heeft de band een brug geslagen tussen mainstream rock en melodieuze rock en dat dankzij meer dan uitstekend verkopende albums. Op 'F.E.A.R.', het achtste studio-album ondertussen, vinden we twaalf tracks terug die zeker niet misstaan in de catalogus van deze band daar ze zowel krachtig als melodieus en aanstekelijk overkomen, iets waar de band eigenlijk al altijd naar streeft. Toch valt het me op dat er iets meer gebruik is gemaakt van elektronica om hun nummers meer body te verlenen. En dat is dan wel wat ten nadele van de toch steeds wel knappe gitaarriffs die Jerry Horton weet te produceren. Wat wel overeind is gebleven in de sound van Papa Roach is de solide en toch krachtig basis van drums (Tony Palermo) en bass (Tobin Esperance), en de krachtige en aangename stem van Jacoby. En natuurlijk de aanstekelijke, krachtige songs die vrij gemakkelijk in je hoofd kunnen blijven rondtollen. Niet elke track op dit nieuwe album kan me volledig bekoren, daarvoor komt het toch wel veelvuldig gebruik van elektronica me te storend over, maar ik genoot toch wel van nummers als 'Skeletons' (stuwende bass, medium tempo dat wordt opgedreven voor het aanstekelijke refrein), 'Broken As Me' (met krachtige hoge uithalen zoals we van Jacoby wel gewoon zijn geworden), 'Falling Apart' (aanstekelijk en met duidelijk hitpotentieel), 'Love Me Till It Hurts' (krachtig refrein in een aanstekelijk nummer), 'Devil' (mooie baslijnen in een aanstekelijk nummer met opnieuw een krachtig refrein), 'Hope For The Hopeless' (krachtig zoals Papa Roach echt wel hoort te klinken) en 'Fear Hate Love' (misschien wel het krachtigste nummer op dit album, maar ook met een break waar de elektronica de boventoon voert). Dat een aantal nummers onderling inwisselbaar zijn, zelfs met tracks uit vorige albums, bedekken we met de mantel der liefde, want geen enkele band is daar echt volledig vrij van en het zorgt voor herkenning bij het grote publiek. Fans van de band zullen hierin zeker meegaan en zodoende heeft Papa Roach opnieuw een knap album in elkaar gestoken. Maar als metalfan heb ik hier dus wel wat kantaantekeningen.

Luc Ghyselen (3½)

---

Eleven Seven Music I Warner I Papa Roach