Satan Takes A Holiday: Aliens

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Good Cop Bad Cop
2. The Beat
3. Ladder To Climb
4. Get You Girl
5. Iron Pipe
6. More Is More
7. Born At Night
8. Queen Mother
9. Love Me Like I Love Me
10. Why Don't We Do It In The Road
11. Wrinklay

Platenlabel
Despotz Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Niet gekend
 
Promo-agent
Wilko  Reijnders (Noise To Have)
 
Website Artiest
Satan Takes A Holiday
Facebook

Muzikanten vandaag de dag hebben grosso modo bekeken één groot nadeel en één voordeel. Een nadeel omdat na zestig jaar rockgeschiedenis alles al eens gedaan lijkt te zijn, elk akkoord al eens gespeeld en het bijgevolg niet eenvoudig is om nog met iets nieuws, laat staan origineels op de proppen te komen. Het voordeel is dan weer dat je kan grossieren in een (over)aanbod aan invloeden en stijlen en ongegeneerd kan combineren. Dat laatste is ook wat het Zweedse Satan Takes A Holiday dan ook doet. Zij brengen een heerlijke mix van jaren zestig pop, garagerock uit datzelfde decennium, jaren zeventig groove + punk en de garagerockrevival van begin deze eeuw. Met zulks een bandnaam trek je natuurlijk meer dan de gemiddelde aandacht en ‘Aliens’ kan deze aandacht ook uitstekend vasthouden door middel van elf korte, krachtige, goed klinkende tracks. ‘Good Cop, Bad Cop’ is de juiste aftrapper.  Een riff met een hook waar de gemiddelde zwaluwstaart best eens een puntje aan mag komen zuigen en een super groovende mondharmonicasolo halverwege.  U weet meteen waar u als luisteraar aan toe bent. ‘The Beat’ doet met zijn opzwepende tempo en mooie harmonieën wat aan ons eigenste A Brand denken. Als dit de kopjes niet op en neer doet gaan, wat dan wel? Ook ‘Ladder To Climb’ is snel van tempo maar doet door het meer ruige gitaarspel dan weer meer aan The Datsuns denken. ‘Get You Girl’ draagt de sfeer mee van een highschool promnight begin jaren zestig en met wat voor een geweldige groove dendert ‘Iron Pipe’ voorbij zeg. Ik ben absoluut fan van drumwerk waarin veel aandacht aan de toms besteed wordt en dat is bij STAH over het gehele album zeker het geval. Het nummer ‘Queen Mother’ wijkt nog het meest af van de rest van de nummers zonder echter een vreemde eend in de bijt te worden. Het tempo zakt wat, de bas draait de big muff volledig open en de zang klinkt uitdagend bezwerend. Dat de heren over gevoel voor humor en zelfrelativering beschikken bewijzen ze met ‘Love Me Like I Love Me’, een super catchy, huppelende song.
Ondergetekende beschouwt zichzelf als een volbloed Beatles fan en vele pogingen tot Beatles covers doen mij vaak huiveren van afschuw. Niet echter in het geval van ‘Why Don’t We Do It In The Road’, dat de feel van het origineel bijzonder goed bewaart maar er toch voldoende hedendaags cachet weet in te leggen. Ik denk dat Ome Paul (McCartney) dit zeker en vast zou goedkeuren. Op afsluiter ‘Wrinklay’ worden alle registers nog eens open getrokken. De prijs voor meest originele muziek zullen die van STAH niet onmiddellijk krijgen maar dat is niet altijd nodig. Om een (saai) feestje op gang te laten knallen is ‘Aliens’ dan wel weer party materiaal bij uitstek.
 
Jan Guisset (3.5)

While Satan is on holiday his roommies are building a party in his room.