Serenity: Lionheart

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Deus Lo Vult
2. United
3. Lionheart
4. Hero
5. Rising High
6. Heaven
7. King’s Landing
8. Eternal Victory
9. Stand And Fight
10. The Fortress (Of Blood And Sand)
11. Empire
12. My Fantasy
13. The Final Crusade

 
Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
Promo cd
 
Distributie
Niet gekend
 
Promo-agent
Niet gekend
 
Website Artiest
Serenity

Toen we Serenity naar aanleiding van hun vorige tournee live aan het werk zagen, bleef ons heel wat bij: de ijzersterke live prestatie, het plezier waarmee de band op het podium stond, de memorabele songs, de geweldige strot van frontman Georg Neuhauser en… de energieke prestatie van de bevallige zangeres Natascha ‘Tasha’ Koch, die live al geruime tijd de vertrokken Clementine Delauney vervangt. Dat de band nog te weinig songs schrijft die een mannelijke én een vrouwelijke vocalist nodig hebben – op het nieuwe ‘Lionheart’ staan er drie – begrijpen we, maar waarom Tasha wél live mee mag (ook dit jaar weer), maar op geen enkele song te horen is, veel minder.
 
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat Katja Moslehner van Faun (op de prachtige semi-ballad ‘Heaven’) en Federica Lanna van Sleeping Romance (op de gevarieerde mid-tempo slotsong ‘The Final Crusade’, die magistraal eindigt en waar ook heel even grunts op te horen zijn) het er niet goed vanaf brengen: beide dames kunnen uitstekend zingen, al is het natuurlijk ook nu weer Georg die twaalf songs lang de ruimte krijgt om te schitteren.
 
De Oostenrijkse symfonische/progressieve powermetalband klinkt nog steeds alsof Kamelot is gefuseerd met Masterplan en opeens besloten heeft om met een steviger klinkende versie van Tony Kakko van Sonata Arctica door te gaan – en dat is zeker niet slecht.
 
Dat het hier een conceptalbum over de Engelse koning Richard I – bijgenaamd ‘Lionheart’ – betreft, kan niemand gemakkelijk ontgaan. Na de korte, maar gepaste symfonische intro ‘Deus Lo Vult’ komen we na een al even orkestrale intro te weten hoe Lionheart de christelijke wereld ‘verdedigde’ in ‘United’. Ja, dit is de romantische versie van Lionheart die we kennen uit ‘Robin Hood’, niet de knappe, maar somtijds wrede koning die tegen zijn vader revolteerde en verschillende opstanden van zijn eigen onderdanen de kop moest indrukken.
 
Hoewel Richard Lionheart het grootste gedeelte van zijn volwassen leven in West-Frankrijk en op kruistocht doorbracht, was de man wel degelijk gekend als een groot veldheer, een uitstekende militaire strateeg en een grote vijand van Saladin, wat wél correct benadrukt wordt in uitstekende, erg meezingbare songs als ‘Lionheart’, dat bij herhaalde luisterbeurten alleen maar beter wordt. Gitarist Chris Hermsdörfer is er nu voor de tweede keer op rij bij en dat is te horen in ’s mans overtuigende, gevarieerde, strakke spel, dat onder andere in ‘Lionheart’ geweldig goed ondersteund wordt door de orkestrale elementen, die op het einde overgaan in een folk mars. De klassiek opgeleide producer  Jan Vacik was blijkbaar wat minder geïnteresseerd in de basgitaar, maar is erin geslaagd om de symfonische muziek perfect te balanceren met de gitaarriffs, het stevige, pompende drumspel en de smaakvolle solo’s. Het past allemaal wonderwel bij elkaar en dat is wellicht grotendeels zijn verdienste. Dat Vacik met Serious Black zelf ook een goed draaiende powermetalband heeft, is daarbij ongetwijfeld een pluspunt geweest voor de jongens van Serenity.
 
‘Hero’, ‘Rising High’ (dat begint met aanstekelijke koorzang, waarna Chris de zanglijn overneemt op zijn leadgitaar en dan overgaat in een knappe riff), ‘Eternal Victory’ (dat begint met folkinvloeden en zich daarna ontwikkelt tot een van de meer epische, dynamische songs, met een knap refrein, maar met vrij melige tekst), ‘Stand and Fight’ (met een erg volle, door meerdere stemmen gedragen intro en agressievere vocalen van bassist Fabio D’Amore, die in de coupletten probeert te klinken als een minder indrukwekkende en beperktere versie van Marco Hietala), het groovende ‘The Fortress (of Blood and Sand)’ (dat gepast wordt gekenmerkt door Midden-Oosterse melodieën), het uitstekend gezongen ‘Empire’ (met een gitaarintro die aan Dragonforce doet denken) en ‘My Fantasy’ (met een doorlopend keyboardriedeltje dat alles nog dwingender maakt) zijn allemaal uitstekende powermetalsongs die we nog vaak zullen beluisteren. Ook wordt opnieuw duidelijk gemaakt dat je dit soort albums van begin tot einde hoort te spelen: zowel de muzikale als de tekstuele progressie houdt veel meer steek wanneer je de nummers op volgorde draait.
 
De instrumentale piano-interlude ‘King’s Landing’ heeft niets te maken met ‘Game of Thrones’, maar zou zeker niet misplaatst zijn in de serie zelf en vormt een welgekomen rustpunt op een uitstekend conceptalbum, dat beter wordt naarmate je het meer afspeelt – zolang je niet te veel aandacht besteed aan de soms iets minder eloquente teksten, die weinig gewag maken van de gruweldaden die Richard Lionheart tijdens zijn militaire campagnes heeft begaan… of als je het nog niet begrepen hebt: dit ‘Lionheart’ is een absolute aanrader.
 
Dirk Vandereyken (4 ½)

A great progressive power metal concept album offering a romantic take on an otherwise at times ruthless king.