Sonus Corona: Sonus Corona

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Invocation
2. Deliverance
3. Struggle
4. The Window
5. T.N.D.
6. Rise Above
7. Nexus
8. Lucid Dreaming
9. Till The End Of My Days

Platenlabel
Prog Sphere

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Sonus Corona

Als je het woord progmetal hoort, komt onmiddellijk een vergelijking met Dream Theater in je gedachten. Met deze Finse muzikanten gaat die vergelijking echter niet op. 
Het zijn ook allemaal stuk voor stuk uitstekende muzikanten, wellicht niet zo technisch als Petrucci of Rudess, maar moet dat? Het is hoopgevend dat iemand de progmetal een nieuwe injectie geeft. Sonus Corona, ontstaan in 2011 uit een project van de drummer en de gitarist, laat op zijn debuutalbum blijken dat ze bereid zijn om onbewandelde paden te betreden. Natuurlijk zit hun muziek vol cliché’s, maar er bestaan zoveel groepen dat iets totaal nieuw bijna onmogelijk is. 
Het is vooral de combinatie van het ritmische ‘hardrock’ gitaarwerk en de kalmere intermezzo’s, die vernieuwend klinken voor een progmetal groep. 
Na een totaal overbodige opener ‘Invocation’, barst het album los met ‘Deliverance’. Onmiddellijk wordt duidelijk dat dit geen ééndagsvlieg is. Ik heb een beetje moeite met de ‘wall of sound’, die gecreëerd wordt. De zang zit daarom volgens mij niet genoeg op de voorgrond, maar dat is hun keuze. Het werkt natuulijk mee aan hun ‘sound’.
‘Struggle’ is een briljante mix van ritmes om andere progmuzikanten jaloers te maken. In ‘The Window’ krijg je meer van hetzelfde met nog een fluitsolo bovenop. De stem komt hier ook wat meer naar voor, wat een gans andere dimensie geeft aan het nummer. Tijdens ‘T.N.D.’ ligt de focus bij de samenzang en enkele speedy tussenstukken. In ‘Rise Above’ zit een tussenstuk waar de zang volledig ingaat tegen het ritme. Het einde van het nummer is één van de hardste stukken van de CD. ‘Nexus’ brengt een melodieus tintje naar voor en bevat een schitterende gitaarsolo. ‘Lucid Dreaming’ laat ons wegdromen met een akoestische gitaar, ondersteund door zijn elektrische wederhelft. Een instrumentale ballad met een crescendo van zacht naar hevig. Tijdens ‘Till the end of my days’ komt alles nog eens samen in één nummer als apotheose van een krachtig debuutalbum, waarvan ik vooral onthoud dat deze progmetal muzikanten iets nieuws zoeken en niet proberen DT te evenaren. 

Line-up: 

• Ari Lempinen  - gitaar, backing vocals
• Harri Annala - gitaar
• Aki Niemi – bass
• Rasmus Raassina – drums
• Timo Mustonen – vocals

Danny Focke (4)

There’s hope in progmetal land.