Tarja: The Shadow Self

DETAIL ALBUM 

Tracks:

1. Innocence
2. Demon’s In You  (with Alissa White-Gluz)
3. No Bitter End
4. Love To Hate
5. Supremacy
6. Living End
7. Diva
8. Eagle Eye (with Toni Turunen)
9. Undertaker
10. Calling From The Wild
11. Too Many

Platenlabel
Earmusic

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
V2 Records Benelux

Website Artiest
Tarja

Eindelijk is het zover: het nieuwe album van Tarja Turunen ligt vanaf 5 augustus in de winkels. Tarja is iemand die ik al volg sinds ze zangeres was bij Nightwish en ook haar soloalbums heb ik altijd in huis gehaald. Na de behoorlijk geslaagde prequel ‘The Brightest Void’ ben ik erg benieuwd naar haar nieuwste worp. Op ‘The Brightest Void’ konden we al kennis maken met de nieuwe poppy sound al bleef het wel onmiskenbaar symfonische metal. En ook op ‘The Shadow Self’ trekt ze die lijn door.
‘Innocence’ heeft een mooie piano-intro die overgaat in een stevige gitaarriff waarna de nog steeds prachtige stem van Tarja invalt. Halfweg neemt de piano het weer over,  om dan weer naar een heerlijk stukje symfonische metal over te vloeien. Veel verschillende contrasten dus in één nummer terke opener en terecht de eerste single van het album. 
Een funky gitaar en bas opent ‘Demon’s In You’, gaan we funkmetal krijgen? Niks van, want een ware killerriff neemt de song helemaal over. En wie horen we daar: Alissa White-Gluz van Arch Enemy grunt/zingt een stukje mee. Alissa en Tarja in één nummer is een prachtcombinatie. 
‘No Bitter End’ stond al op ‘The Brightest Void’ en was en is nog steeds een sterk nummer. De arrangementen zijn echt super en Tarja’s stem is hier echt top. Een erg toegankelijk nummer en tegelijk toch heavy. ‘Love To Hate’ is een heerlijk meeslepend nummer met alweer een hoofdrol voor de piano. Het nummer heeft heel wat invloeden uit de progressive metal. De lyrics zijn; zoals op het hele album, behoorlijk duister. ‘Love To Hate’ gaat over mensen die alleen maar negatief kunnen zijn en fijn vinden om andere te haten.  
En dan volgt een cover van … Muse! De originele versie van ‘Supremacy’ klinkt heel erg als een James Bond nummer. De versie van Tarja is iets heavier en zeker zo goed als het origineel.  
‘The Living End’ is een rustpunt op ‘The Shadow Self’. Een mooi nummer die de uitstekende mixing nog eens onderstreept. Ik ben geen fan van panpipes, maar hier storen ze voor een keer niet.
In ‘Diva’ zit de sfeer van circus en cabaret doorheen het nummer verweven. Een bombastische symfonische rocksong met weerhaken. Het is het meest filmische nummer op het album.  ‘Eagle Eye’ stond ook al op ‘The Brightest Void’. Al is deze versie wel anders dan op ‘The Brightest Void’. Het nummer is ingespeeld door andere muzikanten en op deze versie is Toni Turunen (inderdaad broer van) de gastzanger. Persoonlijk vind ik de versie op ‘The Shadow Self’ de beste.
‘Undertaker’ en ‘Calling From The Wild’ zijn twee duistere maar uiterst sfeervolle (bijna feeërieke)  metalsongs. Beide zijn gezegend met sterke riffs en een haast perfecte ritmesectie. En ik herhaal het nog maar eens: de stem van Tarja is ongeëvenaard. 
Afsluiten doet Tarja in stijl met ‘Too Many’. Een semi-ballad die een duister album toch hoopvol afsluit. Het nummer is tegelijk energiek en fragiel. 
Wacht na ‘Too Many’ nog enkele minuten en je krijgt nog een hidden track. Niet zomaar een hidden track maar een hitsong. Luister maar eens.
Tarja levert met ‘The Shadow Self’ voorlopig het beste symfonische metalalbum van het jaar af. En ik denk dat er weinig sterkere albums gaan komen. ‘The Shadow Self’ is duidelijk een tweespan met ‘The Brightest Void’. Een beetje zoals yin en yang, water en vuur of zwart en wit. De albumcovers lijken ook erg op elkaar. Dit is meest heavy soloambum dat ze ooit heeft gemaakt maar tegelijk ook het meest toegankelijke.  Dus noteer 5 augustus alvast in uw agenda en mis deze trip niet.

Tom Coppers (5)

The Queen Of Symphonic Metal gives us a dark but also hopeful masterpiece. This is also her first soloalbum where you feel Tarja is not a soloartist but a band. ‘The Shadow Self’ is without a doubt one of the best albums of 2016.