|
Enkele maanden geleden keken de Graspop-liefhebbers reikhalzend uit naar het nieuwe gebroed van hardrock-band The Lizards. Met ‘Reptilicus Maximus’ kunnen ze na 10 jaren nog eens lekker uit de bol gaan. Het album kreeg zijn definitieve mix in de studio van Carmine Appice, en de uit hun hol gekropen bandleden kregen de steun van diverse guest-players. Maak je dus maar op voor een hartig partijtje ear-bashen. De cd swingt/rockt ontstuimig van begin tot einde. Groovy ritmes van guest-guitar David Lanik in de opener ‘Ton on the one’ doen je bloed onmiddellijk koken. Blues-harmonica in ‘Incurable’ voorspelt meer goeds. Ongeneeslijk mooi nummer trouwens met de ritmewisseling en de pianosolo. ‘Crash’ zet je even rustig op het verkeerde been, om dan los te barsten in een losgeslagen energetische bom met een gitaarsolo (à la Van Halen) door (weer) een guest- appearance van Vinnie Moore (UFO). Mooi toch wanneer je zo op je vrienden kan vertrouwen en gebruik maken. Toch is er voldoende kwaliteit in huis. De rauwe stem van Mike Di Meo heeft nog niets aan kracht ingeboet en wordt wel eens vergeleken met de veerkracht van Paul Rodgers’ stem (Bad Company). Mike schittert emotioneel kreunend en zangtechnisch perfect in ‘The Rat’s ’n us’. En wordt in het slotnummer ‘Miracle Man’ bijna overtroeft door (weer een ) guestzanger Glen Hughes (Deep Purple). Verrassingen zal je niet vinden op hun 7de schrikbarende Reptilicus Maximus. Bijlange niet alle songs doen je overlopen van enthousiasme. Na verloop van tijd hou je het dan misschien voor bekeken. De seventies-rock ligt dan ook al ver achter ons. Fans blijven wel hopen op een live-uitvoering. Line-up:
Marino Serdons (3½)
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|
RSS-feed