alcatraz metalfest • 7 & 8 augustus 2014 • vives kortrijk

Verslag en foto's: Luc Ghyselen ©

Met de eerste tweedaagse editie van het Alcatraz Metal Festival, voor de tweede keer te Kortrijk, waren we toe aan de zevende editie van dit aan populariteit winnend festival. Zo'n tienduizend fans, gespreid over twee dagen, konden twee dagen lang genieten van stevige muziek.

De aftrap werd om 13.00 uur verzorgt door het Belgische Diablo Blvd, de band met vocalist Alex Agnew, die voor deze band speciaal zijn comedy-carrière in de koelkast zet. De band heeft sinds 2011 dankzij het uitstekende album 'Builders Of Empires' een grote schare metalfans achter zich gekregen die nog wat is aangegroeid met het dit jaar verschenen 'Follow The Deadlights'. Alex nodigde het publiek een paar maal uit tot een circle pit en zelfs voor een wall of death, maar die bleven eerder kleinschalig te noemen ook al omdat het publiek nog aan het binnenkomen was. Toch was de set van het vijftal strak en zelfs goed te noemen. Als uitschieters onthield ik knappe versies van 'Between The Hammer & The Holy Cross' en het afsluitende 'Black Heart Bleed'.

Het Zweedse Avatar is zich een weg naar omhoog aan het banen. In 2012 was er het, zeker in de pers, uitstekend ontvangen 'Black Waltz', wat ook resulteerde in een tournee met Avenged Sevenfold. Dit jaar kwam daar het uitstekende 'Hail To The Apocalypse' bij waarin het vijftal zich presenteert met een metalmix van tal van subgenres. Aangevoerd door vocalist Johannes Eckerström, die zich aankleedt als een clown en zijn drank drinkt uit een kleine jerrycan, zette het vijftal een uitstekende prestatie neer. Zelfs een stevige regenbui verhinderde niemand om met volle teugen te genieten van nummers als 'Hail To The Apocalypse' (waarmee de band opende), 'Tsar Bomba', 'Ready For The Ride' en het uiterst stevige 'Let It Burn' dat door pyrotechnics, boven op de “wacht-uitkijk-toren”, werd ondersteund. Een absolute verrassing voor velen en die ervoor zal zorgen dat vele fans zich zullen reppen om kaarten te bemachtigen voor het concert in de Kreun later dit jaar (tien december).

Het Amerikaanse HellYeah, de band van drummer Vinnie Paul die verder bestaat uit zanger Chad Gray (Mudvayne), gitarist Tom maxwell (Nothingface), tweede gitarist Christian Brady en bassist Kyle Sanders (Bloodsimple), beschikt over een stevige live-reputatie en dit werd hier vijftig minuten lang opnieuw bewezen. De heavy metal met invloeden uit de Southern rock zorgt voor een stevige en indrukwekkende groovy sound waarbij je maar moeilijk kan stilstaan. Met als uitschieter, voor mij althans, 'Blood For Blood', het titelnummer van hun meest recente, vierde studio-album.

Four By Fate

Prong

Sacred Reich

Channel Zero

Het uit Milaan, Italië afkomstige Lacuna Coil is al sinds 1996 met muziek bezig en heeft met Andrea Ferro en vooral Cristina Scabbia twee uitstekende vocalisten in huis. Sinds hun beginperiode, waar de band nog eerder te situeren was in de gothic muziek scene, zijn er steeds meer invloeden in hun muziek geslopen: symfonische metal, progressieve metal en hardrock. Zo komen ze nu tot iets wat we progressieve, symfonische gothic metal kunnen gaan noemen. Op hun meest recente album, 'Broken Crown Halo', komt die muziek uitstekend tot zijn recht en dat gebeurde ook op het podium. Zelfs toen de hemelsluisen volledig werden geopend, bleef de band het volle pond geven. Vooral Cristina leek het geweldig te vinden. Uitschieter in een anders machtige set: het heftige 'Die & Rise'.

Life Of Agony was de volgende band op de planken. Vocalist Keith Caputo laat zich nu aanspreken als Mina en vroeg tijdens het concert wat we het liefst van hem/haar zagen: “Do you wanna see my tits… or do you wanna see my dick ?”
Voor de rest bracht de band een sterke set met stevige hard rock nummers die er bij het publiek ingingen als zoete koek, maar waar ik het niet warm of koud van kreeg. 

Het Britse Cradle Of Filth brengt een eigenzinnige mix van black metal met invloeden uit de gothic, punk en zelfs klassieke muziek. De band rond vocalist Dani Filth wordt ofwel verafgood ofwel verguisd door de metalliefhebbers. Dat neemt echter niet weg dat ze tal van albums op de markt hebben waaruit ze dus een ruime keuze kunnen maken om een setlist samen te stellen. Op het Alcatraz Metal Festival kregen we o.a. 'At The Gates Of Midian', 'Summer Dying Fast', 'Beneath The Howling Stars', 'Haunted Shores' en 'Born In A Burial Gown' te verwerken. Nummers die alle ingrediënten bevatten van de invloeden die muzikaal Cradle Of Filth worden. Deze muzikale brei wordt dan geserveerd met de, meestal toch, krijsende vocalen van Dani die voor de ene liefhebber een feest vormen en voor de anderen een ware hel.

Afsluiter van de eerste dag is de controversiële Marylin Manson. De man zorgde in zijn carrière reeds voor tal van hits en van zijn bekendste album, 'Antichrist Superstar' (1996), gingen zo'n zeven miljoen albums wereldwijd over de toonbank. Hij is niet enkel bekend in onder de metalfans maar dus ook onder een heel wat ruimer publiek aan muziekliefhebbers. Toch was dit niet de gedroomde afsluiter. Na slechts een paar nummers verliet ik samen met tientallen anderen voortijdig het terrein. Dit was echt niet goed te noemen en heel zeker niet “my cup of tea”.

Opener op zaterdag was het mij onbekende Four By Fate, een viertal dat zijn sporen al ruim heeft verdiend bij tal van andere bands. De heren – Tod Howarth (zang, gitaar), Stet Holland (drums), Sean Kelly (gitaar) en John Regan (bass) – brengen klassieke hard rock en doen dit aan de hand van eigen nummers als 'Follow Me', maar vooral aan de hand van covers. Zo hoorden we hier o.a. een stevige versie van 'I Am The Walrus' (The Beatles) en een gedreven 'I Want You To Want Me' (Cheap Trick). Aardig dus, maar zeker niet wereldschokkend.

Toxik

Twisted Sister

WASP

Four By Fate

De weide was al goed volgelopen toen de New Yorkse trash metal band Toxik aan hun set begon. Hun carrière startte in 1985, kende een veelbelovende start maar in 1992 hield het viertal het voor bekeken om pas sinds vorig jaar terug te keren naar de podia en zelfs met een nieuw studio-album. Ik heb eigenlijk tevergeefs gezocht naar de progressieve elementen in de trash van deze heren. Wat niet wegneemt dat hun set door het overgrote deel publiek werd gesmaakt. 'Spontaneous', 'Heart Attack', 'Victims' en 'World Circus' (titelnummer van hun debuutalbum) waren een aantal van de tracks die hier de revue passeerden. 

Ook het Britse Xentrix brengt pure trash. Zij ontstonden ergens eind jaren tachtig, haalden veel lof voor o.a. 'Shattered Existence' maar een grote doorbraak zat er nooit echt in. Na een aantal stops is het viertal pas sinds vorig jaar terug goed actief bezig. En zo mochten ze hun ding komen doen op het Alcatraz Metal podium. Echt wild ben ik nooit geweest van dit viertal en ook nu konden ze me maar matig bekoren, al neigen de vocalen vaak richting James Hetfield van Metallica. Ik onthield 'Dark Enemy' en het gloednieuwe 'World Of Mouth' als betere nummers.

Het Amerikaanse trio dat Prong vormt, ontstond ook al in de jaren tachtig en brengt trash met duidelijke invloeden van alternatieve metal, hardcore, groove en zelfs industrial. Net als de vorige bands werd hun carrière een tijdlang stop gezet (1997-2002). Maar hun mix van oudere en nieuwere tracks sloeg bijzonder goed aan bij het publiek. Met nummers als 'Beg To Differ', 'Eternal Heat', 'Rude Awakening' startte de band uiterst furieus en het feestje kreeg zijn apotheose met 'Snap Your Fingers, Snap Your Neck' toen ze wat support kregen van de mannen van Channel Zero. Met 'Power Of The Damager' sloot het drietal zijn stevige en uiterst goed ontvangen set af.

Arch Enemy zonder Angela Gussow: wat konden we daar van verwachten? Dat Alissa White-Gluz een zware taak heeft om de schoenen van Angela te vullen is duidelijk. Maar het uiterst krachtige nieuwe album, 'War Eternal', dat begin dit jaar op ons werd losgelaten, zorgde er meteen voor dat er al vele twijfels werden weggenomen. Nu nog enkel de laatste restjes twijfel wegnemen met een live-concert. En of ze erin is geslaagd! Alissa krijste als een wilde kat, maar bewees ook dat ze met een cleane stem heel veel in haar mars heeft. Voeg daarbij een fotogenieke uitstraling en een wilde podiumpresence en je begrijpt dat ik echt heb genoten van Alissa en Arch Enemy. Enkele nummers die me het meest zijn bijgebleven: 'War Eternal', 'My Apocalypse', 'Bloodstained Cross', 'Dead Eyes See No Future', 'We Will Rise' en 'Nemesis'. Of hoe melodieuze death metal velen kan bekoren.

Met Sacred Reich zijn we aanbeland bij de derde trash band deze dagen dat was er eigenlijk toch wel een te veel naar mijn smaak. Niet dat de heren zich niet ten volle gaven op het podium, dat bewees immers de talrijke fans de luidruchtig alles probeerden mee te brullen, maar gewoonweg omdat ik al een voldoende grote portie trash had gehoord. Uitschieter in hun set was voor mij dan ook hun versie van Black Sabbath's 'War Pig'.

Avatar

Cradle Of Filth

Hell Yeah

Avatar

Diablo Blvd

Lacuna Coil

Life Of Agony

Het Belgische Channel Zero moest vorig jaar forfait geven wegens het plotse overlijden van drummer Phil B. De minuut stilte die toen werd gevraagd op de weide was erg indrukwekkend te noemen. Dat Franky DSVD ook ditmaal om een minuut stilte vroeg was zeer gepast en was opnieuw… indrukwekkend. Vooral toen die werd afgesloten met applaus dat vanuit de achterste rijen naar voor rolde. Maar ook zonder Phil gaat Channel Zero verder. Een knap nieuw album, 'Kill All Kings' en natuurlijk de talrijke concerten bewijzen dat de band het ook kan zonder Phil. Wie ze reeds eerder dit jaar aan werk zag weet wat je kan gaan verwachten van het viertal en dit was dus hier niet anders. Maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld hun doortocht op de Lokerse Feesten (eerder een beetje op automatische piloot) was hun passage op het Alcatraz Metal Festival wel erg gedreven en af. Zodat ze hun hoge plaats op de affiche mooi inlosten.

Daarna mochten de heren van W.A.S.P. Het podium onveilig maken. Het viertal, met nog steeds originele vocalist/gitarist Blackie Lawless als frontman, werd enorm populair halfweg de jaren tachtig met hun mix van glam rock en metal. Dit vertaalde zich in succesvolle albums als 'WA.S.P.' (1984) en vooral 'The Headless Children' (1998). En ook nu nog steeds zorgde de glammetal (of mag ik dit arena rock noemen) van het viertal voor een feest ter herkenning. 'Wild Child', 'Sleeping (In The Fire)/Forever Free', 'The Invisible Boy/I Am One/The Gypsy Meets The Boy' en vooral 'I Wanna Be Somebody' zorgden voor een stevige metalparty.

Maar de enige echte metalparty begon eigenlijk pas met AC/DC's 'It's A Long Way To The Top (If You Wanna Rock-'n-Roll) dat als intro fungeerde voor afsluiter Twisted Sister. Het vijftal met de charismatische frontman Dee Snider in de rangen zorgde op Alcatraz Metal Festival voor het enige echte onvervalste feestje dat na de eerder genoemde intro van start ging met 'Stay Hungry'. Meteen gingen alle remmen los en zag je een kolkende menigte meebrullen en mee springen op de tonen van o.a. 'You Can't Stop Rock-'n-Roll', 'Captain Howdy', 'We're Not Gonna Take It' (dat minutenlang werd gescandeerd door de grote massa), 'I Believe In Rock-'n-Roll', 'Burn In Hell' en I Wanna Rock'. Dat stukken van 'We're Not Gonna Take It' nog een tweetal keer de revue passeerden kon de pret niet drukken. Dankzij de fantastische Dee Snider en zijn vrienden en de mooie toevoeging van het gebruik van wat pyrotechnics was dit een feestje om in te kaderen. Dank u wel Twisted Sister. 

Dank u wel Alcatraz Metal Festival voor een geslaagde tweedaagse met een aantal sterke concerten (Lacuna Coil, Cradle Of Filth, Arch Enemy, Channel Zero, W.A.SP.), een meer dan terechte afsluiter (Twisted Sister) en een grote ontdekking (Avatar). Hopelijk kunnen we ook volgend jaar weer genieten dit uiterst knap georganiseerde festival.

Xentrix

Prong

Channel Zero

Arch Enemy