BACK TO THE SIXTIES - DAY 2 • 21 JUNI 2014 • CC LEOPOLDSBURG

24/6/2014

Verslag en foto's: Alfons Maes ©

Opmerkelijk was dat het vrijdag een full house was, vandaag daarentegen merkten we nog her en der lege stoelen. Het enthousiaste publiek van vrijdag was voor 90% terug aanwezig en zij die er niet bij waren hebben een schitterend nostalgiefeestje gemist.
We bemerkten ook vrij jong volk en hopelijk zijn ze even de geschiedenisboeken ingedoken om de avond een beetje te kunnen volgen. Zij die zich op deze zwoele zaterdagavond toch verplaatst hebben kregen voor iedere eurocent spektakel. Ze kregen voor wat ze gekomen waren: nostalgie first class! Zeker géén avondje uit voor bejaarden!

Op het podium was dat eigenlijk wel zo, niet écht ‘ouwe’ mensjes maar de echte overlevers van de sixties en beginjaren zeventig.
Op de affiche stonden drie namen: Vanity Fare, The Fortunes en The Swinging Blues Jeans. Maar… Gerry, de organisator had enkele verrassingen in petto.
Wat bleek, Vanity Fare, en de eerste keer in België voor een concert, bleek de house band te zijn vanavond want de ‘special guests’ waren niemand minder dan John Dymond (Beaky van Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich), Alan Warner (zanger, gitarist van de Foundations), Brian Poole (jaja die van Brian Poole & The Tremeloes) en meesterzanger van de Tremeloes destijds Len “Chip” Hawkes (bassist en zanger die verantwoordelijk was voor de voortreffelijke zang op ‘Silence Is Golden’, iets wat hij vanavond weer overdeed), Jim Rodford (The Kinks) en Mike Pender van The Searchers. Dus heel wat meer dan wat er op de affiche op zaterdag stond.

De avond werd op gang getrokken door een soloperformantie Alan Lovell op gitaar (Swinging Blues Jeans), die op verzoek van Gerry enkele Shadows nummers bracht. Met schitterende interpretaties van ‘FBI’, ‘Kon-Tiki’ en ‘Apache’ werd meteen de trend gezet naar wat zou uitgroeien als een avond vol van emoties en leuke herinneringen aan onze jeugdjaren.

Voor Vanity Fare was het dus de eerste keer dat ze een concert gaven in België. In Duitsland en Frankrijk zijn ze nog steeds een veel gevraagde band en dan stel ik me serieus de vraag waarom zo’n klassebakken nooit op de affiche van de Golden Years (Antwerpen) hebben gestaan? Met enige gereserveerdheid had ik bedenkingen over de huidige kwaliteiten van dit viertal. Eddie Wheeler (zang, gitaar), Mark Ellen (drums en hij moet hoognodig eens een goede tandarts vinden!), Bernie Hagley (zang, bass, fluit) en aan de piano vonden we de zoon van Swinging Blues Jeans bassman Peter Oakman, Steve. Wie niet meer weet waarmee Vanity Fare tijdens beginjaren zeventig zo beroemd werd, werd vanavond wegwijs gemaakt. Met prachtige versies van ‘Looking For The Sun’, ‘Surfin’ USA’, een Byrdsmedley met ‘Turn, Turn,Turn’ en ‘Mr. Tambourine Man’, voeg daar nog de acapella versie bij van Billie Joel’s doowop nummer ‘The Longest Time’ en anderen kweten de heren zich van deze taak. Ze speelden ook enkele nummers uit hun nieuwste cd ‘Westcoast USA). Als bis kregen we natuurlijk hun grote hit ‘Hitching A Ride’. De ‘Westcoast USA’ is verkrijgbaar via hun website http://www.vanityfare.co.uk.

De band begeleidde Beaky met enkele nummers van Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich. We kregen ‘Hold Tight’, ‘Zabadak’ en ‘Bend It’ in een meer dan aanvaardbare versie. John droeg het hemdje van zijn overleden collega Dave Dee ter nagedachtenis aan deze charismatische zanger.

Na de act van Beaky ging er wat mis, technisch dus. Eerst enkele problemen voor de set van de Foundations gitarist/componist Alan Warner. Een gebrom in de luidsprekers wilde niet ophouden en Warner moest plots het podium verlaten omwille van een bloedende neus. Gelukkig was zijn set nog niet begonnen. Dan maar een kwartiertje pauze inlassen… en dat was ook nodig.
Van Warner kregen we enkele nummers van de Foundations waaronder ‘Build Me Up Buttercup’ en natuurlijk ook hun monsterhit ‘Baby Now That I’ve Found You’. Daarbovenop kregen konden we genieten van een prachtige versie van Dire Straits ‘Sultans Of Swing’. Dus hij kent zijn klassiekers.

Met nog steeds Vanity Fare als huisband was het de beurt aan Brian Poole en Len Hawkes. Tijdens hun bindteksten hadden ze het voornamelijk over hun prille samenwerking en Hawkes sprak Brian aan als ‘Boss’. De Tremeloes begonnen ooit als Brian Poole & The Tremeloes totdat ze beiden hun weg gingen. Brian en Len zijn momenteel op tournee met als motto ‘Sixties Gold Tour’. Hawkes kwam bij de Trems als bassist en zanger in 1965 en was voornamelijk verantwoordelijk voor de schitterende vocalen. Brian Poole & The Tremeloes hadden een serieuze hit met ‘Twist & Shout’ en ze deden dat net voordat de Beatles daarmee in de Britse hitlijsten stormden. In 1968 splitte de band ‘officieel’, Poole ging zijn eigen weg en Hawkes hervormde de Trems en de rest is pure muziekgeschiedenis. Uiteraard werden we getrakteerd op enkele knallers van weleer (net wat de Trems gisteren hadden laten horen) maar vandaag klonk het stukken beter… ‘Here Comes My Baby’, ‘Candy Man’, ‘Suddenly You Love’, ‘Do You Love Me’ en natuurlijk twee van hun hits ‘Twist & Shout’ en het nog immer mooi klinkende ‘Silence Is Golden’. Hawkes’ stem klinkt nog steeds wondermooi en naar hem was ik al geruime tijd aan ’t uitkijken. Het moet ergens medio jaren tachtig zijn geweest dat ik hem samen met de Trems in Heusden-Zolden nog aan ’t werk zag.

Alan Warner (The Foundations)

Michael Smitham (The Fortunes)

Alan Warner (The Foundations)

Eddie Mooney (The Fortunes)

Brian Poole

Jim Rodford (ex-Kinks)

Na deze heuglijke herinneringen was het tijd om het podium te herschikken en mocht Vanity Fare een uurtje of twee uitrusten. Nog een band die al verscheidene keren in Leopoldsburg het beste van zichzelf gaven zijn de Fortunes. De huidige samenstelling is Michael Smitham (zang gitaar), Glenn Taylor, die drummer Paul Hooper vervangt en Taylor kennen we nog van bij het Schotse Marmalade, Bob Jackson (zang, keyboards, gitaar) die nog een tijdje bij de geliefkoosde band van de Beatles, Badfinger, zat en Eddie Mooney als bassman, zanger en frontman. De jukebox ging ook hier weer op volle toeren draaien met onvergetelijke momenten als ‘Here It Comes Again’, ‘Cryin’ In The Rain’, en het nummer van Burt Bacharah ‘You’re My World’ waarmee de uit Liverpool afkomstige zangeres Cilla Black meteen op de muzikale wereldmap werd gezet. Nog meer hitgeweld volgde: ‘Freedom Come, Freedom Go’, het van Love Affair geleende ‘Bringing On Back The Goodtimes’, weer zo’n onvergetelijke tune uit eind jaren zestig, ‘Caroline’, ‘This Golden Ring’, het obligate Badfinger nummer ‘Without You’ dat op meesterlijke wijze door Bob Jackson gezongen werd. Natuurlijk kon hun bijdrage aan Motown niet ontbreken maar we mochten ook nog luisteren naar voortreffelijke versies van ELO’s ‘Hold On Tight To Your Dreams’ en natuurlijk de allergrootste hit die de Fortunes hadden ‘You’ve Got Your Troubles’ was ook van de partij.

Alan Lovell van de Swinging Blue Jeans was reeds de smaakmaker van vanavond en die rol zal hij voortzetten tijdens hun vermakelijke maar zeer kwalitatieve set. Bindteksten alom en interactie met het publiek is zijn goal maar soms reageerde het publiek maar matig. Heeft zeker wat te maken met de taal. De Blue Jeans staan voor rock-‘n-roll en om te starten werd ‘The Girl Can’t Help It’ (Bobby Troup) van Little Richard op het publiek losgelaten en werd afgewisseld met o.m. ‘You’re No Good’ van Clint Ballard jr. dat we beter kennen van Linda Ronstadt maar ook vele andere hebben dit prachtige nummer ooit gecoverd. ‘Good Golly Miss Molly’ en nog twee schitterende versies van ‘Don’t Make Me Over’ van ja weer van Bacharach/David waarmee Dionne Warwick haar debuut maakte.
Oakman en John Beveridge schreven het nummer ‘A Picture Of You’ dat de Fab Four van Liverpool ooit coverden. ‘Hippy Hippy Shake’, het grote prijsbeest van de Jeans werd gespeeld alsof het pas gisteren pas opgenomen. Pure kwaliteit en dit na die jaren…

Als laatste voor de grote finale mocht Mike Pender van de Searchers het publiek overdonderen met enkele meezingers van weleer. Ook bij hem had ik wat bedenkingen maar eerlijk is eerlijk en de set was toch meer dan aanvaardbaar. ‘Sweets For My Sweet’, ‘Sugar & Spice’, ‘Take It Or Leave It’, ‘Don’t Throw Your Love Away’, ‘Love Potion N°9’ en ook nog onder meer een stijlvolle versie van ‘Needles & Pins’. Allemaal nummers waarbij we weer konden wegdromen.

Allerlaatst en het was reeds een stuk in de nacht kwamen alle muzikanten nog eens samen op het podium om hun publiek te bedanken.

‘Back To The Sixties’ in het cultureel centrum van Leopoldsburg heeft weer voor de nodige collectieve herinneringen gezorgd want wat we vandaag te zien, en te horen, kregen hadden we nooit voor mogelijk gehouden: zoveel bekende gezichten samen op één affiche. Het publiek vond het niet erg om nog zo laat ‘op te blijven’, en zeker tot de allerlaatste noot uit de luidsprekers bulderde want de sixtiestaart die we vandaag te smullen kregen werd helemaal op gesoupeerd.

Voor volgend jaar kondigde Gerry reeds enkele namen aan: Union Gap (zonder zanger Gary Pucket), die wereldfaam verwierven met ‘Woman Woman’ en ‘Young Girl’, Brian Hyland die met ‘Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini’, ‘Sealed With A Kiss’ en ‘Ginny Comes Lately’ in een slag beroemd werd en hij voegde daar ook nog de man achter ‘Let’s Dance’, ‘The More I See You’ en ‘Ay No Digas’ aan toe. Als dat laatste maar goed gaat want Chris Montez had ooit een uit de hand gelopen conflict toen good old John Lennon een glas bier over Montez hoofd uitgoot. Dit leidde tot een gevecht maar zonder al te erge gevolgen. Nou ja, je zou voor minder kwaad worden.

Een geslaagde nostalgische trip in Limburg (wat menig toeschouwer vanavond zeker deed terugdenken aan hun wereldberoemde moeder der moeder festivals ‘Jazz Bilzen’), een trip die eigenlijk (gelukkig maar) nooit ophoud want volgend jaar gaan we weer enkele dagen in de sixties, begin jaren seventies doorbrengen. Ik heb alvast mijn hippieklederen met de kleurrijke bloemmotieven klaargelegd. Nu nog (terug) mijn haren laten groeien.