blues in genk • 23 augustus 2014 • hotel ford sledderlo genk

Verslag en foto's: Freddy Vandervelpen ©

Dat Michel van Hotel Ford in Sledderlo te Genk de kaart van de blues trekt is al lang geen geheim meer. Met regelmaat kunnen blues-fanaten hier terecht om intiem te genieten van hun allerliefste muziekgenre. Niet groots in opzet maar daarom zeker niet te versmaden en ook in mijn vorige (reporter)leven nam ik steeds tijd om proberen iedereen in de spotlights te zetten. Drie acts op de affiche Blues in Genk met Smokin’ Stu’s Blues Traffic, Don Croissant en toch een headliner om U tegen te zeggen met name onze trots in de branding wanneer het bluesrock aanbelangt, niemand minder dan Fred and The Healers.

Smokin’ Stu’s Blues Traffic is een lokale band die meer dan behoorlijk hun job doen en ook hier openen ze in de heuse ‘true spirit’. Met een karrevracht aan songs in hun meegebrachte koffer is het ‘a piece of cake’ om het opgekomen publiek te plezieren. Frontman Stu (Danny Sztucki) ademt en leeft blues en dat merken we onmiddellijk want samen met Will(Claesen) op gitaar, Mario (Jossels) op bass en Luc (Gijbels) op de drums lijkt het wel alsof ze jaren de landelijke Juke-joints hebben aangedaan al is deze formatie nog maar sinds vorig jaar een statement in de Belgische blues. Hun begane paden in de blues bestaan uiteraard veel langer.

Tijdens de soundcheck is het al een aangenaam komen van al Limburg rijk is aan bluesfanaten en natuurlijk ook een beetje buiten deze wereldgrenzen. Michel is en blijft altijd even relax en geen man die hem kan opjagen ook niet zijn eigen barpersoneel want op de vraag of er koffie is volgt een al even droog antwoord…ja, in de Congo!
All set up and ready to go! En zo kan de avond met Smokin’ Stu’s Blues Traffic. Net als op Hookrock brengen ze ook nu een waslijst met ijzersterke covers en met een swingende start storten zij hun in meer dan een uur dikke ambiance. ‘‘My Babe’…het lijkt wel of ‘Stu’ wil hiermee alle aanwezige vrouwelijke bluesfans bereiken, want hij brengt dit op een manier à la Kim Wilson en met een beetje minder drank zou zijn stem er ‘begot’ nog op lijken…of meer drank, nu weet ik het zelf niet meer. Stevige blues afgewisseld met West Coast swing is uiteraard de ideale cocktail om velen op de dansvloer te krijgen en dat lukt deze Smokin’ Stu’s perfect. Blues en een stevige portie boogie zijn natuurlijk ook een gepaste remedie en de Mexicali Run van Jim Suhler hoort hier thuis in het rijtje. ‘Tell Me Why’, ja vertel het mij eens waarom deze set een einde moet kennen en met de alles betekende woorden …ik dank U, heel veel, neemt Danny afscheid van de aanwezigen die het natuurlijk zo niet hadden begrepen. Gene Michel te bespeuren en dus zorgen deze heren zelf wel voor de aankondigen van een hele reeks bissers maar met Bo Diddley’s ‘Hey Mona’ is het dan eindelijk slusch, fini!
Knap gasten en zo zit de sfeer erin voor…

Danny Sztucki

Cedric Cornez

Don Croissant

Fred Lani

Don Croissant, ja dat is een ander paar mouwen. Don Croissant of bij zij achterban ook Little Jimmy genoemd heb ik al enkele keren mogen aanschouwen en merendeel in de ‘famous’ Jacht & zeilclub te Grimbergen waar hij destijds als een levende legende de nachtelijke uren probeerde onveilig te maken. Wanneer enkele me vooraf vragen of ik deze Don Croissant  al aan het werk heb gezien moet ik eerlijk antwoorden: met momenten grandioos maar ook enkele maal niet zo goed. Mea Culpa zou ik haast zeggen want ook mijn eigenste persoon durft al eens op het gangpad van het ‘blonde’ genot te verdwalen en dan zijn de geschoten beeldjes ook niet altijd goed te noemen dus hoef ik hoegenaamd niet met stenen te gooien, zeker niet nadat ik geïnformeerd werd door een ‘pater familias’ van de blues die me verzekerde dat Don Croissant AKA Little Jimmy nu terug het juiste pad weet te bewandelen. Dus mag hij als tweede aan de avond beginnen!

Jammer genoeg wordt het één van de minder grandioze momenten en ook al heeft Little Jimmy ooit ‘back in the sixties’ het voorprogramma van de ‘Stones’ mogen spelen, respect kan niet eeuwig blijven duren. Met momenten is het nog OK maar teveel black-outs in de teksten en met immens veel improvisatie is het behoorlijk moeilijk om de set vol te krijgen..
King of the Jungle, He’s a Jungle King, vijfde keer en weg was hij! Bedankt nog voor het orkest.

‘Top of the bill’ hier in Hotel Ford is niemand minder dan de bluesrock formatie Fred and The Healers. Fred Lani en de zijnen wonnen in 2013 nog de befaamde ‘Belgian Blues Challenge’ trofee en mochten daardoor in de lente van dit jaar ons land verdedigen op de ‘European Blues Challenge’ in Italië waar ‘A Contra Blues’ uit Spanje met de beker en daarbij horende roem aan de haal gingen. Hun recent uitgebracht album ’Hammerbeatmatic’ werd goed onthaald en daarmee is de band opnieuw voorzien van de nodige energie om er stevig tegenaan te gaan.

Mario Jossels

Nicolas Sand

Wil

Fred Lani

Voor de set had ik nog een babbel met Fred Lani en beloofde hij een ietsje meer blues te zullen brengen.
Fred and The Healers bestaan uit Fred Lani (zang en gitaar) en zijn ritme sectie Cedric Cornez (basgitaar) en Nicolas Sand à la batterie. Een power-trio om U tegen te zeggen en het is bij wijlen moeilijk om Fred op het kleine podium in te tomen.
‘Like a Leaf’ is de energieke opener en ook terug te vinden op hun CD. Tijdens al het geweld op zijn Telecaster wordt de frontman subliem gegangmaakt door zijn uitstekende ritme sectie. Samen weten Cedric en Nicolas perfect hoe ze Fred moeten leiden om tijdens al die vlijmscherpe gitaarrifjes het noorden niet te verliezen.
High Energy, zo kan je het best de set van Fred and The Healers beschrijven en om toch even op adem te komen kan de mooie slowblues ‘Another PLace’ alleen maar zorgen voor enige afkoeling en zo toenadering voor de verliefde koppeltjes. Nog veel moois te aanhoren vanavond zoals een sterke versie van ‘All Your Love’ en een tribute aan de Ierse halfgod Rory Gallagher waarbij ik tot de vaststelling kom dat het een tijdje geleden is dat ik Bullfrog Blues nog heb gehoord…zou ik het durven vragen? Ma Nee, laat The Healers maar doen en met het ijzersterke einde van ‘Lover’s Boogie’ krijgt Fred Lani zowaar de hele meute aan het springen.Klasse!
Ook hier kan de avond niet eindigen zonder bissers en met eentje van Elvis (al is That’s Allright gestolen van Arthur Crudup) zorgt Fred Presley hier voor de verrassing van de avond. Door de goede interactie met het publiek onder ‘Roots and Roses’ krijgen we Fred nog zover voor een verzoekje en met denkelijk de meest gekozen ‘encore’ in de blueswereld brengen ze nog een heerlijke ‘Goin’ Down’. Als Don Nix nog steeds de royalties van dit nummer mag ontvangen van Sabam zit hij er warmtjes in.

Super en het was fijn om hier in Genk te zijn….