 Intiem op een zolderkamertje (parketzaal) van CC De Breughel in Bree, in het gezelschap van een 20-tal oudere muziekliefhebbers en een familie uit Nieuw-Zeeland. De reis die Susan Clynes voor ons uitgestippeld had lag 2 etages hoog en 90 minuten later in een bedje van muzikale vervoering. Susan Clynes, begenadigd pianiste en zangeres, sprankelde van zelfverzekerheid en professionaliteit toen ze het geïmproviseerde podium betrad. Nam plaats achter haar keyboard en … kwam thuis, in haar natuurlijke habitat! En dat is geen cliché! Zelden een jongedame gezien en gehoord die zo gepassioneerd het ene levenslied na het andere uit haar vingers laat vloeien. Opener ‘Tuesday rain’ veegde de laatste restjes twijfel weg. Geen liefdeslied, neen, wel een eerste stap in de banaliteit van de maand november. Voor mij al onmiddellijk één van de mooiste nummer van de avond met een gevarieerde zanglijn en een virtuoos pianospel. Luisterde ik hier (na 40 jaar) naar een vrouwelijke eigentijdse versie van mijn idool Peter Hammill (luister bv. naar ‘The End’)?
Susan Clynes hield ons die avond een spiegel voor van het dagelijkse leven, in de alledaagse dingen: vader, kind, blinde, duif, dood, dochter Ileana. Identiteiten die er toe doen! Getransponeerd in een wonderbaarlijke reeks van ritmes, klanken en melodieën.
Lichtvoetig en cabaretesk vloog ze door ‘Pigeon’s Intrusion’. Repetitief en staccato in ‘When you’re dead’ (where will you be). Intrigerend, soms vrolijk huppelend up en mystiek down, door het leven in ‘Le Voyage’. Maar altijd hoopgevend. Susan Clynes was in het verleden misschien een ruwe bolster (vandaar haar excuses in naam van alle puberende jongeren). Nu zat daar een volwassen vrouw/moeder in alle puurheid met het blootleggen van de zieleroerselen. Wat niemand onberoerd liet. Een dame met ontzettend veel natuurtalent en een prachtige carrière in compositie. Tijd voor een definitieve doorbraak in 2015? Na het concert huppelde haar fiere 90-jarige Nieuw-Zeelandse grootmoeder naar het podium en ruimde de drinkglazen van kleinkind Susan op. Schoonheid zit verscholen in eenvoud, of niet? |
