DEEP PURPLE • 2 APRIL 2014 • LOTTO ARENA ANTWERPEN

Tijdens hun turbulente opmars heeft men bij Deep Purple enorm veel personeelswissels gekend maar wat misschien sommigen van het talrijk opgekomen publiek vanavond niet echt weten is hoe de ‘originele’ line-up er uitzag.

Daarom deze even meegeven. De originele bezetting was toen (van 1968 tot 1969): Ritchie Blackmore (gitaar), Nick Simper (zang, bas), Rod Evans (lead vocals), Ian Paice (drums) en de helaas vorig jaar overleden toetsenist Jon Lord.

Het was pas DP MKT II die het meest populair werd en waarin we Ian Gillan (zang) en Roger Clover (bas) voor het eerst in de samenstelling zagen. We geven nog enkele namen die ooit deel van Deep Purple uitmaakten: Glenn Hughes (bas, vocals), Tommy Bolin (gitaar), de charismatische David Coverdale (vocals), en zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.
Wie we de dag van vandaag in de line-up vinden buiten Gillan, Glover en Paice zijn Steve Morse (gitaar) en Don Airey (keys).
De arena zat zo goed als vol maar of we kunnen spreken van een full house, daar hadden we onze twijfels over.
Maar waar we geen twijfel over gingen hebben was hun muziek. Deep Purple konden we de laatste jaren vrij vaak in België (Suikerrock, Lokerse Feesten,…) zien spelen maar wat we vanavond gepresenteerd kregen was toch een van hun betere concerten die we meegemaakt hebben.
Het gordijn op het podium (waar hebben we dat nog gezien: ZZ Top in Rockpalast, Aerosmith in Vorst Nationaal, …) ging neerwaarts op de tonen van Gustav Holst’s ‘Mars, The Bringer Of War’) terwijl de echte show in gang werd getrokken met ‘Après Vous’ uit ‘?!’. ‘Into The Fire’ deed blijkbaar voor het merendeel van het publiek een eerste belletje rinkelen terwijl op de tonen ‘Strange Kind of Woman’ alle kelen luidkeels opengingen. Deze song volgde in 1971, als single, ‘Black Night’ op en is terug te vinden op hun ‘Fireball’. Gillan had een leuke smoking T-shirt aan maar niet voor lang. Al snel kwam er een eerste solouitstapje voor Steve Morse met ‘The Aviator’ en ‘The Well-Dressed Guitar’. Het publiek, en zeker mijn naaste buren waren blijkbaar gitaristen in spé, ze konden het niet laten om de luchtgitaar boven water te halen. Nog meer goodies weergalmden uit de luidsprekers in de vorm van ‘Contact Lost’ en een nieuwe gitaarsolo van Steve Morse.
Ondertussen had Gillan zich in een andere T-shirt gehesen en wel met de opmerkelijke tekst ‘No Image… Just The Product’. Leuk gevonden trouwens…
Helaas geen spoor te bespeuren van wat oude hits als ‘Kentucky Woman’, ‘Speed King’, ‘Hallelujah’…

‘Hell And Pay’ was de eerste serieuze interactie met het publiek want niet meezingen was geen optie. De woorden “Gonna Be Hell… Hell To Pay” verschenen op de grote videoschermen en dat was dus niet moeilijk om dit mee te brullen.
Dat Don Airey een waardige vervanger is voor John Lord zette hij vanavond voor de zoveelste keer dik in de verf met een medley van klassieke stukjes. We kregen ook een hommage aan hun recent overleden toetsenman John Lord en op de vidschermen verschenen leuke, maar soms ontroerende foto’s van Lord.
‘Space Truckin’’ was zowat de tweede interactie maar was maar van korte duur, ondertussen hield Gillan zich een beetje op de achtergrond rammelend met een tamboerijn.

Toen de eerste noten van de wel meest beroemde gitaarriff allertijden weerklonken, ‘Smoke On The Water’, werd het publiek helemaal wild. Wat wil je nu anders met dit meesterwerkje dat eigenlijk nu een beetje te lang gerokken werd. Ik prefereer nog steeds de gitaarstijl van Ritchie Blackmore. Verder geen commentaar. Dit nummer mocht niet in de set ontbreken. We hebben het nu ook moeten doen zonder hun meesterlijk epos ‘Child In Time’ maar dat hadden de heren al aangekondigd dat ze dit niet meer live gingen spelen.
Gelukkig kregen we nog enkele leuke bisnummers. ‘Hush’, een nummer geschreven door Joe South, origineel op hun ‘Shades Of Blue’, en dat toen werd ingezongen door Rod Evans, werd een serieuse klapper van formaat als eerste encore. En natuurlijk vergeten we ook niet de knappe versie van de Amerikaanse zanger Billy Joe Royal. De tweede bis, en daar zat eigenlijk een groot deel van het publiek op te wachten, zo hoorde ik toch enkele stemmen rondom mij opgaan, was het door Roger Clover met een ietwat sobere basssolo geïntroduceerde ‘Black Night’ waar de interactie tussen gitaar en keyboards voor een prachtige hoogmis zorgden. En toen was het afgelopen, we kunnen niet spreken van “het doek was gevallen” want dat had het reeds gedaan bij de opening van deze schitterende passage hier in de Lotto Arena.
Net zoals bij Status Quo verzandde het concert niet in een ‘Best of…’, slechts enkele grote hits stonden op hun playlist. Misschien een teleurstelling voor de diehardfans die DP van in hun beginperiode hondstrouw zijn blijven volgen maar ook de jeugd van vandaag kreeg toch sterke muziek te horen die vrij recent ingeblikt werd.
Je houdt van Deep Purple of je haat ze. Toch nog steeds een band die, als ze er echt zin in hebben, steeds weten te bekoren en als ze morgen weer in Antwerpen (of omstreken) passeren zullen wij weer van de partij zijn. En hun promostand draaide op volle toeren…

Verslag en foto's: Alfons Maes ©