emmylou harris & daniel lanois • 20 mei 2014 • Stadsschouwburg Antwerpen

Verslag: Gust Van De Wouwer - Foto's: Jean-Pierre Daniels ©

Vorig jaar nog (het was 20 mei 2013, nu exact één jaar geleden dus) wist Emmylou Harris ons in het Koninklijk Circus te verblijden met een concert dat zondermeer het muzikale hoogtepunt van 2013 kan worden genoemd. Daarvoor was in niet geringe mate uitermate begaafd songsmid en meester-begeleider Rodney Crowell verantwoordelijk maar ook de uit 24 karaats goud opgetrokken begeleidingsgroep die Emmylou toen tot haar beschikking had (om van Emmylou zelf nog maar te zwijgen natuurlijk). Inmiddels zijn we alweer een jaartje verder en kijk, Emmylou is alweer ten lande.

Ditmaal om samen met ons de zopas verschenen heruitgave van 'Wrecking Ball' te vieren, de cd die ze in 1995 maakte samen met sterproducer Daniel Lanois. 'Wrecking Ball' werd destijds bestempeld als de heropstanding, de wedergeboorte en de aankondiging van een 'nieuwe' Emmylou Harris. Een Emmylou Harris die met de hulp van Lanois (een man die ook al mensen als U2 en Peter Gabriel van nieuw bloed had voorzien en zich ooit zelfs ontfermde over onze eigenste Trixie Whitley, allemaal namen overigens die ik niet meteen met kippenvel associeer) haar carrière opnieuw 'schwung' tracht te geven. Sta me toe te zeggen dat ik er niet wild van was (nog steeds niet trouwens). Haar van allerlei atmosferische geluiden voorziene, zwevende versies van songs van de hand van meesters als Steve Earle, Bob Dylan, Lucinda Williams, Neil Young en Gillian Welch klonken misschien veelbelovend op papier maar haalden in realiteit nergens het torenhoge niveau van de originelen (gewoon mijn mening, U hoeft het er natuurlijk niet mee eens te zijn). Dat Emmylou nog steeds trots is op 'Wrecking Ball' is haar volste recht, dat ikzelf de nodige reserves had bij het Emmylou Harris/Daniel Lanois-concert is mijn volste recht. Aan Emmy om mij van het tegendeel te overtuigen.

Eerst trachtte Daniel Lanois in zijn eentje ons van dat tegendeel te overtuigen. Een vruchteloze poging overigens. Zijn zonder twijfel virtuoos maar spijtig genoeg ook oervervelend spel op zijn lapsteel dreef menig toeschouwer de gordijnen in (mij incluis). Toen na enige tijd drummer Steven Nistor en bassist Jim Wilson hem kwamen vervoegen om ons van enkele van zijn bekendste songs te doen proeven was gelukkig wel een lichte verbetering merkbaar. Licht maar lang niet voldoende. Ik vrees dat Lanois en ik nooit de beste vrienden zullen worden. Laat ons het daar op houden.

Even een kleine break en dan tijd voor datgene waarvoor we allemaal gekomen waren. Dezelfde drie muzikanten betraden het podium gevolgd door de dame die zich de enige echte 'queen of country' mag noemen, Emmylou Harris. Spijtig genoeg lag de nadruk vanavond niet op country maar wel op 'Wrecking Ball' (een cd die bitter weinig, of beter, niks heeft met country). De songs van die cd werden waarheidsgetrouw nagespeeld, van opener 'Where Will I Be' to afsluiter 'Waltz Across Texas Tonight', netjes in dezelfde volgorde als op de cd. Mensen die wild worden van 'Wrecking Ball' werden dus op hun wenken bediend, ik niet. Een song als 'Goodbye', in de versie van Steve Earle een sober, naar de keel grijpend akoestisch werkstukje, in de versie van Emmylou (misschien moet ik zeggen Lanois of beter nog 'Le Noise') een breed uitwaaierend epos dat veel te zwaar op de maag ligt (toch op die van mij). Of 'Orphan Girl', door auteur Gillian Welch een magistrale, verstilde song die in geen tijd kippenvel op je armen weet te toveren maar in de versie van Lanois/Harris niet meer dan een doordeweeks opvullertje. Ook 'Sweet Old World', van die andere 'queen of country' (de alternatieve versie dan), Lucinda Williams, kon niet bekoren (ik heb het nu eenmaal meer voor die rauwe schuurstem van Lucinda dan voor de engelenstem van Emmylou). Dylan's 'Every Grain Of Sand' en Neil Young's 'Wrecking Ball' waren gelukkig wel van een iets hoogstaander niveau (misschien wel omdat ook de auteursversies voor verbetering vatbaar zijn). De echte hoogtepunten van Emmylou's korte set waren wat mij betreft 'Deeper Well' en 'Blackhawk' (vreemd genoeg twee nummers waarin de hand van Lanois overduidelijk aanwezig is) maar toch vooral 'Waltz Across Texas Tonight' (een prachtig werkje dat Emmylou ooit samen met Rodney Crowell schreef). Tot zover 'Wrecking Ball'. In de vorm van 'Still Water' (een Lanois-song die wel werd opgenomen ten tijde van 'Wrecking Ball' maar de cd niet haalde), 'The Maker' (alweer 'Le Noise') en 'Boulder To Birmingham' (waarin Emmylou Harris even haar ware gelaat liet zien, spijtig genoeg veel te laat) werd een einde gebreid aan de reguliere set om na een weinig aandringen nog een mooi 'Pancho and Lefty' (je weet wel, van Townes), 'Calling My Children Home' (een haast acapella versie van een oeroude traditional en opgedragen aan de 200 gekidnapte Nigeriaanse meisjes) en uiteindelijk ook 'My Songbird' (van de onlangs overleden songschrijver en tevens goeie vriend van Emmylou, Jesse Winchester) ten beste te geven. Het concert leek op dat moment vreemd genoeg pas echt los te komen. Te laat helaas.

Conclusie: Emmylou Harris samen met Daniel Lanois op één en hetzelfde podium kan sporadisch wel degelijk vuurwerk opleveren. Sporadisch is helaas lang niet goed genoeg voor iemand met een status als die van Emmylou Harris. Laat me het als volgt samenvatten: als ik moest kiezen tussen Lanois en Rodney Crowell, ik zou niet één seconde bedenktijd nodig hebben.