GOEZOT: ROOTS IN 'T HOFKE • 7 JUNI 2014 • HOF VAN CHANTRAINE OUD-TURNHOUT

8/6/2014

Verslag: Cis Van Looy - Foto's: Alfons Maes ©

Het was dit weekend weer verzamelen geblazen in het Hofke voor liefhebbers van retrogetinte muziekjes. Ronduit schitterend zomerweer met gelukkig meestal een zwaar gesluierde hemel die de heetste zonnestralen enigszins tempert voor vroege bezoekers van een van de leukste en gezelligste festivalsites.

Aftrappers van dienst zijn dit jaar The Hellbound Hepcats. Het uit Montreal afkomstige trio geënt op de formule die de Stray Cats in de jaren tachtig immens populair maakte. Uiteraard een repertoire dat op de tradities uit de fifties leunt. In het geval van The Hepcats rockende billy uit de jaren vijftig met Johnny Burnette en de prille Elvis tijdens zijn Sunperiode als inspiratiebronnen. Evenals bij die andere Cats hanteert frontman Alexander Brown een rode Gretch en genereert ondersteund door rollende contrabas en rudimentaire drumkit een geweldige drive in nummers als ‘Play With Fire’, ’Only Man’, ‘Onion Song’ en ‘Pyronecropheliac, nummers die uitnodigen tot dansen maar wellicht iets te stomend bij dit lekkere zomerweer. Bovendien is er op dit vroege uur nagenoeg zo goed als geen rockabillyqueen aanwezig. Als toegift debiteert het trio nog hun wervelende lijflied ‘I’m a Hellbound Hepcat’.

WB & The Mercenaires

TT Syndicate

Deke Dekerson

Big Sandy & Los Straitjackets

The Buckshots tappen uit een ander rijker geschakeerd vaatje en brengen hun hillbilly op smaak met rock, country en R&B elementen waaruit ze een eigen Buckshots-stijl distilleren. Flip Geudens maakt al ruim twee decennia muziek met Tom Hermans en bassist Tom Proost en dat is duidelijk merkbaar. Het is niet de eerste keer dat we deze jongens uit Gierle hier mogen begroeten, de steelgitaar van Frans Anthonis, toch een essentieel onderdeel van de authentieke Bakersfieldsound is er helaas niet meer bij. Zanger Flip wordt geflankeerd door zangeres Els Oostvogels en dat levert fraaie duetten op zoals ‘You’ve Got What It Takes’ waarmee Dina Washington en Brook Benton destijds furore maakten. Pop uit de jaren zestig zoals ‘Bang Bang (My Baby Shot Me Down)’ bekend van Cher en Nancy Sinatra passeert naast zwierige honky tonk en meesterlijke countrypickers van gitarist Tom. Het hoeft dus niet noodzakelijk van de overkant van de oceaan te komen, dat tonen The Buckshots nog eens overduidelijk.

Eveneens uit eigen land stamt WB & The Mercenaires. Walter Broes hoeven we niet meer voor te stellen met de legendarische Seatsniffers zette hij België op de kaart van de internationale rootsrockscène en figureerde meermaals op het podium van Goezot. Twee jaar na ‘de rustpauze’ die uiteindelijk in een voorlopige split van de Sniffers resulteert, staat Broes er terug en hoe. Ondersteund door een voortreffelijke ritmetandem met Bas Vanstaen (Baboons) en Lieven Declerck een drummer die zijn sporen bij onder andere The Internationals verdiende trapt hij sterk af met een swampy instrumental waarbij hij over de frets van zijn vintage Guild gitaar raast en die meteen de intrinsieke klasse van zijn begeleiders illustreert. Broes bladert uitgebreid in verleden, zo horen we een strakke versie van Ritchie Valens ‘My Little Suzie’. Ook broeierige R&B komt aanbod in een hitsig ‘Snatch It Back and Hold It’ van Junior Wells. Om te boeien met kapot gespeelde bluesklassiekers moet je bijzonder sterk in je schoenen staan en dat is hier het geval getuige het van een geweldige backbeat voorziene ‘You Got Me Dizzy ‘van Jimmy Reed. Het van Ray Charles geleende ‘Mary-Ann’ wordt met inventieve gitaarloopjes gelardeerd en leidt naar een ontknoping met het op een luie rumbabeat gebouwde ‘Man Child’ met fraai uitwaaierende akkoorden. Het minste dat we kunnen zeggen is dat een ontspannen Walter Broes weer helemaal ‘back’ is en ‘firmly the saddle’.

Big Sandy & Los Straitjackets

The Buckshots

Big Sandy & Los Straitjackets

Pedro Serro en Nuno Gomez reisden vanuit Porto af, het is niet hun eerste passage. Ze waren eerder present met The Mean Devils, een rockabillycombo en in ’49 Special’ bewandelden ze county en honkytonkpaden. Met TT Syndicate exploreren ze de R&B roots en vermengen soul uit de jaren zestig In de instrumentale beatintro van ‘Abu Dhabi Twist’ maken we kennis met de blazerssectie met de trompettist in een glansrol. Ladykiller Pedro strak in het pak heeft uiterlijk iets weg van ‘een lid van de familie’ en toont zich een waar volksmenner en debiteert schorre screams and shouts, toont uitgebreid zijn ‘bad habbits’ en drinkt ondertussen zowat een halve bak bier leeg. We horen een versie van ‘Fever’ in overdrive en een hitsige uitvoering van ‘Sloppy Drunk’ waarbij Pedro zijn stembanden forceert en ook ‘In The Midnight Hour’ klinkt eigenaardig evenals een interpretatie van iets van Mel Tormé dat in de bisbeurt opduikt. Helaas munt de entertainer uit in de discipline van overacting maar hij zorgt wel voor de eerste danspasjes van de avond.

Het dansfestijn wordt daarna verder gezet. Vier heren in zwart pak, het gezicht verborgen achter kleurrijke maskers van Mexicaanse worstelaars etaleren hun kunstjes op gitaar met bijhorende choreografie van synchrone danspasjes op een louter instrumentale cocktail van surf en garagerock waarin de geest van Dick Dale, Link Wray en The Ventures rondwaart, afgewisseld met een nostalgisch getinte melodieuze soundtrack. Met Los Straitjackets werd het een beetje een gezellig quizavondje, raden welke nummers uit de fantastische gitaartjes van Eddie Angel en Danny Amis rollen en daarna door Big Sandy gezongen.

De onvolprezen rockcrooner werkte al eerder samen met Los Straitjackets op het ‘Rock En Espagnol’. Uitgezonderd het uit zijn periode met zijn Fly Rite Boys daterende ‘I Can’t Believe I’m Sayin This To You’ zingt het zwaargewicht voor de gelegenheid uitsluitend in het Spaans ‘Chica Albortada’, opende de score. Niet dat de kennis van het Spaans zo ver reikt maar we herkennen moeiteloos de ritmiek van ‘Mother In Law‘, ‘Lonely Tairdrops’ en ‘Good Golly Miss Molly’. In het instrumentale intermezzo zit een wondermooie versie van ‘Bus Stop’(Hollies) tussen ander twangend fraais verwerkt. Sandy komt vervolgens terug met ‘You’ll Lose A Good Thing’ het blijft een schitterende slijper ook in het Spaans.” It’s tequilla time…” schreeuwt Sandy. Tijdens de toegiften volgt het gelijknamige nummer en laat de man zich met gewillige ‘go go girls’ uit het publiek omringen.

Deke Dickerson heeft de ondankbare taak om na die fantastische show af te sluiten maar klaart de klus voortreffelijk met zijn Ecco-Fonics. Onderweg naar huis vallen de eerste regendruppels. Volgend jaar gaan we terug naar ’t Hofke.