|
Hash Bamboo Shuffle Plays Ferre Grignard Wat moet een zestiger zoals ik met de aankondiging dat een groep genaamd Hash Bamboo Shuffle haar LP met nummers van Ferre Grignard zal voorstellen? Een Ferre Grignard covergroep? Dat is een contradictio in terminis! Maar als die uitnodiging van Felix Huybrechts van Starman Records uitgaat en de showcase plaatsvindt in de Antwerpse kunstgalerie De Zwarte Panter, dan is er iets meer aan de hand. Dit is er aan de hand. De groep Hash Bamboo Shuffle bestaat uit telgen van goede vrienden en kennissen van Ferre, allemaal muzikanten die kort geleden een gelegenheidsgroep vormden om een activiteit rondom Ferre Grignard op te vrolijken. En daar kwam de LP van die hier wordt voorgesteld. Starman Records-baas Felix Huybrechts legt uit waarom de showcase enkel in De Zwarte Panter kan. Ferre was goed bevriend met kunstenaar Fred Bervoets, kind aan huis in De Zwarte Panter. Een werk van hem siert de LP-cover. Bovendien vond hier kort voor Ferre’s dood ook nog een tentoonstelling van hem plaats. Galeriehouder Adriaan Van Raemdonck neemt me even apart om er een goede reden aan toe te voegen: De Zwarte Panter gaat in wezen veel breder dan de beeldende kunst waarvoor zij bekend is, maar heeft ook een band met de muziek en zelfs met underground film.
 De groep zelf maakt van in het begin duidelijk dat ze niet gekomen zijn om Ferre te imiteren. Dat zou net een gebrek aan respect zijn. Vooreerst, staat de geluidsknop op tien. Metal Ferre? Het kan best, zoals hier wordt bewezen. De bassist is de enige die, zoals dat bij bassisten blijkbaar het geval is, relatief stil in zijn hoek blijft en het geheel overschouwt. Dat kan geen kwaad, want met name zanger-gitarist Laurent Pietsch ontpopt zich tot een showbeest. Zijn gitaar zwaait alle kanten op. Zijn geluid ook. De ene keer hoor ik The Pretty Things, de andere keer een Marc Bolan-riff, uiteraard twee ingrediënten die bij Ferre zelf ontbraken. Rufus Michielsen speelt en zingt evengoed de ziel uit zijn lijf, om maar te zwijgen van drummer-percussionist-zanger en initiatiefnemer Philippe Golbert. De showcase wordt in één lange set afgehandeld. Minimale aankondigingen, amper tijd voor een slok, geen pauze, geen bis. Vet, ruw, luid, zonder compromis.
Het meest aangename aan deze groep is dat ze Grignard durven interpreteren. Tot mijn verrassing, wordt “Ring, Ring” hier traag gebracht, echter zonder aan impact te verliezen. Ook het sarcastische “We Want War”, krijgt een ander tempo aangemeten en wordt door Golbert voorzien van een dreigend, oorlogszuchtig geroffel.
De voorstelling begint met drie kwartier vertraging, de akoestiek is niet bepaald denderend, het steekt niet op een decibel boven of ander en nu en dan overwint artistiek anarchisme. Maar dit is De Zwarte Panter, Fred Bervoets is van de partij (vooral in de bar, zoals het hoort), Van Raemdonck is duidelijk in zijn schik, er is veel schoon volk komen afgezakt, oud volk dat Ferre nog heeft gekend, jong volk voor wie Ferre tot de plaatselijke mythologie behoort. Dus dat zat allemaal goed. Ferre mag content zijn. Met dank Starman records Opmerkingen zijn gesloten.
|
