hellfest • 20/21/22 juni 2014 • Clisson Frankrijk

Verslag en foto's: Luc Ghyselen ©

In het Franse Clisson ging voor de tiende keer het openluchtfestival Hellfest door. Metalfans van over de hele wereld zakken voor het derde weekend van juni af naar dit Franse dorpje zo'n vijfentwintig kilometer van Nantes. Drie dagen lang, gespreid over zes podia, gaven maar liefst honderd achtenvijftig bands het beste van zichzelf. De weergoden werkten ook al mee, zodat deze editie van Hellfest kon genieten van een stralende zon en temperaturen die opliepen tot negenentwintig graden zodat de brandweer op zondag voor een erg welgekomen verfrissing zorgde. Dankzij een schitterende programmatie kon de organisatie zowel op vrijdag als op zaterdag het bordje met “uitverkocht” bovenhalen en ook op zondag scheelde het niet zo veel. Dat ik niet alle bands kon beluisteren en/of bekijken begrijp je natuurlijk volkomen. Vandaar dat je hier een impressie krijgt van drie dagen over en weer hollen van het ene podium naar het andere.

Geen enkele van de echte 'headliners' ontgoochelde. Iron Maiden op vrijdag bracht een twee uren durende show die zowat alle bekendere nummers omvat. Ik hoorde natuurlijk 'Run To The Hills' en 'Number Of The Beast' de revue passeren en zag dat de weide echt wel massaal uit de bol ging voor deze waanzinnig populaire act waar Bruce Dickinson nog steeds de sterren uit de hemel zingt. Ook Aerosmith zorgde op zaterdag onder een massale belangstelling voor een twee uur durende show. De band rond zanger Steven Tyler en gitarist Joe Perry haalde alle grote succesen uit de kast voor deze show. 'Back In the Saddle', 'Love In An Elevator', 'Living On The Edge', 'Come Together', 'Walk This Way', 'Dream On' (met zoals steeds Steven Tyler aan de grand piano) en 'Sweet Emotion' waren enkele van de opgemerkte songs in hun setlist die eindigde met rookkolommen en massa confetti-vuurwerk.

Op zondag was er Black Sabbath met natuurlijk Ozzy Osbourne in de rangen. Die laatste is wel echt oud aan het worden: zijn bewegingen op het podium zijn trager dan ooit (flitsende beelden achter de band zorgen voor een modern en eigenlijk groot contrast met de bewegingen van Ozzy) en zijn bindteksten tussen de nummers zijn niemendalletjes geworden. Vocaal was Ozzy nooit een super topper maar wat hij deed, deed hij goed en dat is wel gebleven. Ook muzikaal zit alles snor. Openen deden ze met 'War Pigs' en verder hoorde ik o.a. 'God Is Dead' (uit het recentste album '13'), 'Children Of The Grave' en 'Iron Man' (de “ohohoh” werd door een bijna voltallige weide meegebruld!). Eindigen deden ze met dé Black Sabbath-klassieker bij uitstek: 'Paranoid'.

Ook andere “oudjes” stonden dit jaar geprogrammeerd. Status Quo, strak in pak, zorgt nog steeds voor een echt feest van herkenning, want wie kent nu niet 'Down Down', 'What You're Proposing', … Misschien enkel spijtig dat de heren maar vijfenvijftig minuten speeltijd kregen toebedeeld. Deep Purple, een andere legende kreeg tien minuten meer toebedeeld, maar ik heb de indruk dat het heilige vuur er niet echt meer inzet. OK, we kregen leuke versies van o.a. 'Perfect Strangers', 'Hush', 'Black Night' en natuurlijk 'Smoke On The Water'. Maar lange instrumentale stukken werden ook niet geschuwd – o.a. 'Lacy' of 'Space Truckin’', een bass-solo, een gitaar-keyboard duel – en dan komt de bedenking bij mij naar boven dat Ian Gillan het vocaal niet meer allemaal aankan. Want ook 'Child In Time' werd bijvoorbeeld niet gebracht!

De bands waar ik het meest heb van genoten? Op vrijdag waren dit heel zeker Turisas, waar een werkelijk meer dan overvolle tent volledig uit het dak ging voor de symfonische folkmetal van deze Finnen die met nummers als 'We Ride Together', 'Stand Up And Fight' en heel zeker het afsluitende 'Rasputin' zorgden voor een feestende en dansende massa. Ook Sabaton was in grootse doen en dit op een zowaar kaal podium. De power metal van deze heren blijkt een enorm succes en met boegbeeld en vocalist Joakim Brodén hebben ze een sterke showman in de rangen die het publiek perfect weet te bespelen. En nummers als 'Carolus Rex' of 'Screaming Eagles' gingen er dan ook in als zoete koek. Ook de melodieuze death metal van het Griekse Septicflesh, die het “Altar” podium afsloten zorgde voor momenten van kippenvel met hun mix van oudere nummers en nummers uit hun nieuwste album 'Titan'.

Op zaterdag viel ik vooral voor het viertal van Lez Zeppelin, een New Yorkse band bestaande uit vier dames die nummers brengen van, hoe kan het anders met zo'n naam, Led Zeppelin. Ik onthield een schitterende versie van 'Dazed And Confused' en het mooie gitaarspel met de strijkstok van Steph Paynes, terwijl ook de vocale inbreng van Kris Bradley van hoog niveau is. Ook de folkmetal van het Noorse Trollfest vond ik indrukwekkend. Het zevental zorgde in een overvolle tent voor een echt dansfeest. Dat de band instrumenten gebruikt als een accordeon, banjo en viool zorgt voor een authentieke sound. Ook het Franse Dagoba kon op mijn goedkeuring rekenen. Het viertal brengt een mix van groove en death metal en zorgde ervoor dat de mensen voor “Mainstage2” voor het eerst die zaterdag volledig uit het dak gingen, wat resulteerde in een immens aantal crowdsurfers. Ook al meer dan schitterend is de folkmetal van het Zwitserse Eluveitie die hier aantraden met de nieuwe violiste Nicole Ansperger al is het natuurlijk de charismatische vocalist/multi-instrumentalist Chrigel Glanzmann die met de meest aandacht gaat lopen. Ook hier puilde de tent uit zijn voegen zodat vele fans buiten de tent van dit waanzinnig feestje moesten genieten. Avenged Sevenfold had de moeilijke taak om het publiek te begeesteren na de sterke set van Aerosmith maar dat eigenlijk met vrij veel verve deed aan de hand van songs als 'A Holy Confession' en 'Hail To The King'.
Ook op zondag vond ik een aantal uitschieters.

Eerst en vooral het Amerikaanse Scorpion Child, dat eind vorig jaar zijn titelloze debuutalbum op de markt bracht en waar vocalist Aryn Jonathan Black nogal sterk naar een jonge Robert Plant neigt. Ik onthield een schitterende versie van 'Polygon Of Eyes' waarmee hun set werd afgesloten. Het Duitse Powerwolf, dat eigenlijk veel te vroeg geprogrammeerd stond, en een zowat volle weide uit de bol deed gaan met hun aanstekelijke powermetal die ze brengen in de vorm van een kerkdienst. Een aantal songs uit hun playlist: 'Amen & Attack', 'Sacred & Wild', 'Coleus Sanctus', 'Resurrection' en 'We Drink Your Blood'. Ook de blackened deathmetal van het Poolse viertal van Behemoth beviel me enorm. Dat je de band nu eens niet in een donkere zaal bezig ziet, maar op klaarlichte dag met felle zon, zorgt ervoor dat de muziek net iets anders overkomt dan wat we normaal gewoon zijn van deze heren. Vuur en rook-kolommen zorgden voor extra kijkplezier. Tot hier de bands die er voor mij toch wel echt bovenuit staken.

Andere bands waar ik langer bij bleef bij kijken waren op vrijdag Fueled By Fire – een Californisch trashmetal viertal, Impiety – een trio uit Singapore dat black metal op het publiek loslaat –, Toxic Holocaust – een trash metal band uit Portland, Oregon –, Gehenna – een Noorse blackmetal viertal dat reeds sinds 1993 aan de weg timmert –, Powerman 5000 – een Amerikaanse rockband –, het eveneens Amerikaanse M.O.D. (Method Of Destruction) rond vocalist Billy Milano dat verschillende stijlen van metal combineert, Het Noord-Ierse Therapy? dat me verraste met een goede versie van Judas Priests 'Breaking The Law', het Nederlandse “old school death metal” gezelschap van Hail Of Bullets waar het speelplezier duidelijk van af spatte, de knappe doom rock van Royal Thunder met sterke bassiste/vocaliste Miny Parsonz in de rangen, het Amerikaanse sludge metal gezelschap Kylesa met vocaliste/gitariste Laura Pleasants en met ook twee drummers in de gelederen (Carl McGinley en Eric Hernandez), het Canadese deathmetal viertal van Kataklysm en het Zweedse black metal trio Watain dat met vuurwerk voor vuurwerk zorgde in een goed gevulde “Temple”. Natuurlijk zorgden ook Death Angel, Sepultura en Slayer voor opgemerkte sterke sets.

Op zaterdag hielden volgende bands me een tijdlang zoet: het Franse Killers dat zijn teksten in het Frans brengt en waarvan ik o.a. 'Maitre Du Metal' en 'Tricheurs' onthield, de metalcore band Of Mice And Men waar de eerste rijen in het publiek werden bevolkt door vrij jonge schreeuwende en gillende meisjes, het Franse Benighted uit Saint Etienne dat zijn death metal over een volle en vrij waanzinnige menigte uitstortte in de “Altar”-tent, metalcore band Miss May I, Skid Row dat gebalder en krachtiger overkwam dan een week ervoor in de Kortrijkse Kreun met nummers als 'Big Girl', 'Demolition' en 'Skid Row', de Amerikaanse rock van Buckcherry waar vocalist Josh Todd uiterlijk wat lijkt op Mick Jagger van de Rolling Stones, de death metal van het Amerikaanse Incantation, de uiterst knappe doom van Witch Mountain met de uiterst sterke vocalen van vocaliste Uta Plotkin, het Amerikaanse Extreme dat natuurlijk 'More Than Words' bracht maar ook een stukje van Queen's 'Crazy Little Thing Called Love', de lichtjes progressieve metal van het Canadese Protest The Hero, het Amerikaanse Clutch met zijn knappe stoner rock set en Brutal Truth dat zijn op een na laatste concert gaf.

Op zondag genoot ik ook van de klassieke bluesy hardrock van Blues Pills die met Elin Larsson over een werkelijk schitterende vocaliste beschikken, het Franse Lofofora dat de weide voor “Mainstage1” al deed vollopen op het middaguur en dat me bekoorde met nummers als 'Justice' en 'L'Innocence', het uit New Orleans afkomstige Crowbar rond vocalist/gitarist Kirk Windstein dat onlangs nog het knappe album 'Symmetry In Black' uitbracht, de metalcore van het Zweedse In Solitude, de stevig uit de kluiten gewassen bluesy rock van Zodiac, de naar pop neigende grunge van Seether dat met 'Isolate And Medicate' ook al een sterk album op de markt bracht maar het publiek niet echt in beweging kreeg na de schitterende set van Powerwolf, de stoner/sludge metal van het Amerikaanse Black Tusk, de knappe metal van het populaire Alter Bridge rond vocalist Myles Kennedy die voor een volle weide voor 'Mainstage1' zijn ding mocht doen, de deathmetal van het Zweedse Unleashed waarvan ik o.a. een knappe versie van 'Hammer Batalion' onthield, de aanstekelijke folkmetal van het Duitse Equilibrium, de hardcore punk van het Amerikaanse trio Misfits, de black metal van het Noorse Emperor dat hier een van de zeven shows speelde ter ere van het twintig jarig bestaan van de band en de opwindende en aanstekelijk celtic punk van het Amerikaanse Flogging Molly rond de Ierse vocalist oprichter Dave King.

En dan miste ik nog heel wat bands waar ik iets van had willen zien of horen: Nightmare, Mars Red Sky, Conan, Loudblast, Pro Pain, Walls Of Jericho, Rob Zombie, Kvelertak. We Came As Romans, Soulfy, Hatebreed, Monster Magnet, Gorgoroth, Philip H. Anselmo & the Illegals, Nile, Carcass, Angra, Dordeduh, Annihilator, The Black Dahlia Murder, Paradise Lost, Solstafir, Soundgarden, Soilwork en Opeth.

Samengevat bracht deze driedaagse weer een fantastische line-up aan bands waar menig metalfanaat zal van genoten hebben. Geen enkele band die ik zag bleef onder mijn verwachtingen en ik kijk dan ook terug op een geslaagde driedaagse. Hellfest, dat zichzelf “The most eclectic and specialized extreme festival in the world” noemt (en daar is waarschijnlijk niets van gelogen), mag er prat op gaan dat dit een werkelijk uitstekend georganiseerd festival is waar het gezellig vertoeven is. En dat we er graag volgend jaar opnieuw heen willen gaan is een vaststaand feit.