hookrock • 4 & 5 juli 2014 • festivalterrein diepenbeek

8/7/2014

Verslag: Alfons Maes - Foto's: Stefan Meekers ©

Gelukkig kon de organisatie op vrijdag rustig in zijn handen wrijven. Het bleef droog op enkele mierige druppels na en de opkomst was, met het WK voetbal in Brazilië in het achterhoofd, niet gering.
In de tent zelf was het soms een beetje ondraaglijk ‘warm en klam’ zodat de meesten bezoekers zich toch een plaatsje buiten de tent verzekerden.

Hookrock staat bekend om zijn gevarieerd programma en dit jaar was het niet anders.
Drie bands op vrijdag was meer dan genoeg om een avondje prettige muziek op gang te trekken. Dat gebeurde met de opener, de Foottappers, die er net 50 jaar muziek hebben opzitten. Dit moest gevierd worden en een betere manier dan dit op Hookrock te vieren vonden de leden van de band quasi onmogelijk. De Foottappers komen uit Genk die in 1962, die de 15-jarige Etienne Foriers toen opstartte en hun naam ontleenden ze aan een song van niemand minder dan the Shadows.
Voor hen was het vanavond net hetzelfde als dat wat ze al een goede halve eeuw doen: lol trappen en de fans vergasten op leuke songs van o.m. de Beatles, de Rolling Stones en doe daar ook maar gerust wat werk van de Yardbirds bij. Leuke momenten die me bijbleven waren vooral de knappe versies van ‘Things We Said Today’ (Beatles), ‘Heart & Soul’ van de Yardbirds en ‘I Shaw Her Standing There (Beatles). Maar ook met rock-‘n-roll wisten de heren te overtuigen, Chuck Berry’s ’40 Days’ ging er bij het publiek in als zoete koek. Nog meer leuke herinneringen van weleer volgden zich op: ‘Little Sister’, ‘Ain’t That A Shame’ en ‘Sweet Home Chicago’.

Lil’ Jimmy Reed hoeft eigenlijk geen introductie meer. Vanavond liet hij zich beleiden door één Belg, nl. Marc Gijbels (drums) en uit Engeland kwamen niemand minder dan Bob Hall (keys, zang) en zijn vrouw Hilary Blythe (bass) overgevlogen. Bob Hall is een oertalent en deelde zijn faam met o.a. Bob Brunning, Alexis Korner, Tramp enz… Vanavond was hij de sidekick van Jimmy Reed.
Reed speel authentieke blues zoals we hem nog kennen uit de jaren zestig en waarmee John Mayall en zijn Bluesbreakers ook steeds leuke langspelers wist te presenteren. Helaas vond ik het maar een ietwat droge vertoning van beide grootheden en kennelijk hadden ze alleen maar oog voor zichzelf. Toch kregen we tijdens de matige set enkele knappe bluesklassiekers als ‘Hoochie Coochie Man’, ‘Let It Roll’ en daarboven nog een ietwat gerokken versie van Wilson Pickets grote hit ‘Mustang Sally’. Reed begon zijn set al zittend op een barstoeltje maar hoe meer zijn set het einde naderde schoof hij zijn zitje opzij en bleef voor de rest van zijn gig recht opstaan.

Voor de bluesadepten, en zij die er vorig jaar bijwaren op Peer, kregen we nu een portie blues van de Noorse Rita Engedalen. Engedalen heeft in haar thuisland al ettelijke prijzen bij elkaar gespeeld en zelfs met een Janis Joplin tribute wist ze krantenkoppen te halen. Dat bleef niet onopgemerkt voor Hookrock die haar meteen een plaatsje op de affiche aanboden. Leuke muziek maar blijkbaar speelde ook zij op routine. De kick om écht te boeien ontbrak en met covers zoals ‘He Walked Away’, ‘I Smell Trouble’, ‘Don’t Mess With My Man’ en ‘Let’s Have A Party’ van niemand anders dan Wanda Jackson, kon ze mij niet echt boeien. Het leek wel een set waarin men de stekker uit het stopcontact hadden getrokken.

Nog meer blues kregen we nu van Big Pete Pearson terzijde gestaan door Guitar Ray and the Gamblers. Ook hier kregen we weer een ietwat te lange set die op het eind voor een vorm van verveling ging zorgen. Maar Big Pete kent zijn klassiekers en ‘Somebody’s Got To Choose’, ‘Don’t You Ask Me Baby’, ‘Shake, Rattle & Roll’ en de medley ‘Caledonia/The Blues is Alright’ waren toch prima versies waarin ook Guitar Ray een beetje uitblonk. Zeker niet meteen de topper maar Pearson bracht toch het echte bluesgevoel weer in ons naar boven.

Pearson stond samen met Marquise Knox op 3 juli op het podium van Sunshine Concerts in Antwerpen (De Coninckplein). Dus de band had al een leuke ‘repetitie’ afgewerkt.

En als er iets Noors op het programma staat, moet Ivan gedacht hebben, dan kunnen we best ook iets uit Zweden presenteren. Uit het land van de Zweedse schonen kregen we een rockabillyset van Ramblin’ Ellie and the Bashtones. Nog nooit van gehoord!

Old school rock-‘n-roll waarin we vrij vaak de geest van Wanda Jackson en Brenda lee zagen rondwaren was wat we nu op ons bord kregen. Een ding is zeker: Ramblin’ Ellie verdient de prijs van de set van de korte én meeste nummers. Als ik me niet vergis heeft ze er meer dan veertig gespeeld, het kan ook iets minder zijn geweest. ‘Cool It, Baby’, van Eddie Fontaine, ‘Hop Skip & Jump’ (The Collins Kids), ‘My Boy Elvis’ van Janis Martin, ‘Stop Whistling Wolf‘, (Maddox Brothers And Sister Rose), noem ze maar op.
Het waren songs die op je gestel begonnen werken en vooraan werd de tent herschapen in een heuse danstempel. Stilzitten was geen optie! Helaas een formule die Hookrock een paar jaar geleden heeft afgeschaft was op vrijdag rockabilly en zaterdag blues en roots maar de échte billies, op enkele uitzonderingen na, ontbraken vandaag.

The Foottappers

The Perpetrators

Bob Hall (Lil' Jimmie Reed)

The Perpetrators waren de afsluiters op vrijdag. Dit trio uit Canada, met nog steeds Jay Nowicki (zang, gitaar), Emmett VanEtten (drums) en John Scoles aan de bas, maakten in het verleden naam als belegeidingmuzikanten voor o.m. Paul “Wine” Jones en Hubert Sumlin. Hun act was zeer explofief en liet het publiek bij momenten geen pauze om te ademen. Of het hier blues was wat we te horen kregen, neen niet echt maar op dit late uur was dit niet echt het knelpunt voor de meeste festivalgangers. Het was een aanstekelijke set die vooral vooraan het podium uitnodigde om een dansje te wagen. Ik bedankte ervoor en koos richting huiswaarts te keren want de volgende dag zou een zware dag worden.

Zaterdag 5 juli, een dag die niet meer uit het Belgisch collectief geheugen zal verdwijnen. België verloor in de kwartfinales van de Wereldbeker voetbal in Brazilië van het miezerig spelende Argentinië. Een troefkaart die de Rode Duivels best in huis konden halen.
De organisatie vreesde een beetje voor de opkomst op deze dag maar een korte babbel met Ivan, de organisator, leerde me dat ze met deze opkomst nog best tevreden waren.
Dit was ook het geval voor laat ons zeggen pakweg 70% van het aanwezige publiek wat het aanbod van vandaag was. Ja hoor, en nogmaals, ik vermoed dat de meeste kwamen voor de gezelligheid en voor hernieuwde kennismakingen met soulbroeders van weleer.
Deze kennismakingen verliepen niet zonder dat de weergoden hun zegje mochten doen en ja hoor, we kregen op zaterdag enkele serieuze regenvlagen maar gelukkig waren ze niet van te lange duur.

Dit laatste was niet van toepassing op sommige sets vandaag. Er waren gigs die wat te langdradig en eentonig werden maar dat is natuurlijk weer een persoonlijke toets.
Als opener, en zeker vandaag dat België tegen Argentinië moest spelen voor een plaatsje in de kwartfinale van het WK voetbal, had Smokin’ Stu’s Bluestraffic een ondankbare taak. Ondanks de vrij zwakke opkomst in de vroege uurtjes kweten de heren zich toch van hun taak door met enkele leuke songs waaronder we vooral de volgende konden appreciëren: ‘I Ain’t Coming Home Tonight’, ‘Don’t You Hang Around My Door’, beide nummers van Jim Suhler, en zeker het overtuigende ‘Slow Down’ van Larry Williams.

Als voorlaatste kregen we een klepper van formaat: Jerry Portnoy en het woord blues was hier zeker niet misplaatst. Portnoy, die het klappen van de zweep leerde in Chicago, is een schitterend harmonicaman en in tegenstelling tot sommige anderen gelijkaardige bluesperformers vond ik dat zijn muziek zeer aangenaam klonk. Dat moeten ook grootheden als Muddy Waters, Eric Clapton en Ronnie Earl geweten hebben.
Vandaag werd hij begeleid door Umberto Porcaro’s Shuffle Kings. Van Siciliaanse afkomst begon de kaalhoofdige gitaarslinger aan een sterke set waarin enkele instrumentaaltjes de rode loper vormden voor Jerry Portnoy die even later op sierlijke manier het podium betrad. ‘Mambo Jumbo’ (van The Tail Gators), ‘I Wanna Love You’ waren de opwarmers, dus West Coast blues op zijn best. Met Jerry Portnoy kregen we o.m. ‘Scratch My Back’, ‘Bad Boy’, ‘Softly Drunk’, ‘Rock This House’, ‘Off The Wall’, en ondertussen had Guitar Ray zich gezellig bij de band gevoegd. ‘Dust My Broom’ kregen we als bisnummer. Een sterke set! Hookrock had Jerry, Swing gaat uitpakken met die andere schitterende bluesharp man Charlie Musselwhite. We mogen niet klagen… alhoewel we dit soms veel te veel doen.

Als laatste de man die kennelijk toch niet veel geeft om zijn gezondheid. De hoofdact was zwaargewicht (figuurlijk) Popa Chubby en nog steeds begeeft deze kerel zich op een gevaarlijk pad wat zijn gezondheid betreft. Met zo’n overgewicht moet je toch wel even oplette, dacht ik. Voor mij geen naam waar ik voor bleef.
Ik heb al diverse shows van deze mastodont gezien en telkens was dit voor mij een negatieve ervaring. Dus huiswaarts keren was de boodschap. Het was mooi geweest.
Hookrock 2014 had een zeer gemengde affiche maar acht bands op één dag laten spelen vond ik net iets te veel. Oké, we moeten denken aan de kassa van de organisatie en de tapkranen moeten blijven lopen. Maar als ik mocht kiezen: 6 bands en misschien iets later in de middag starten. En misschien 10 eurocent meer vragen voor een pintje want het zijn nog steeds zéér democratische prijzen die Hoockrock hanteert, ook de inkomprijs. Toch een leuke editie maar eentje waar ik met gemengde gevoelens over terugblik.

Boogie Beasts

CC Jerome

Earl Jackson

Big Pete Pearson

Guitar Ray

Ramblin' Ellie

De volgende op de affiche hebben we in een vluchtig verleden enkele keren hun ziel uit hun lijf zien spelen, en vandaag deden de Boogie Beasts dit nog eens over. Vettige delta blues met een klein laagje psychedelic tintjes en wat voodoo boogie, dat is nog steeds wat de heren van Boogie Beasts sweten te brouwen. Van hen onthielden we vooral ‘The Game’, ‘Soul On Fire’, ‘Don’t Wanna Know’ en ‘My Own Way’. Zeer leuke set maar naar het einde toen klonk het allemaal een beetje té retro. Jan Jespers en zijn kornuiten zijn een sterke liveband maar moeten toch even met een ding rekening houden: des te langer te set wordt, des te meer bij sommige mensen de verveling toesloeg. Dat waren reacties die we her en der konden opvangen. Maar dit geldde niet alleen voor de Boogie Beasts.
De volgende die bezit nam van het podium was de Brit Earl Jackson met vandaag aan zijn zijde de Nederlandse rock-‘n-roll outfit CC Jerome and the Jetsetters. Jackson zou graag de zoon van Chuck Berry willen zijn, dat maakte hij zeer duidelijk. Qua uiterlijk en met zijn outlook (kleurrijk hemdje en het marinepetje) leek hij wel als een jonge Berry op het podium. Waneer je de naam Berry laat vallen weet je dat je onvervalste rock-‘n-roll krijgt. Met een haast identieke outfit als zijn lichtend voorbeeld en de niet ontbrekende ‘duckwalk’ plezierde hij zijn publiek op een al even ludieke manier zoals we die van Berry zelf gewend zijn. We kregen dus rock-‘n-roll van formaat met knallers als ‘Rocking Daddy’, van Sonny Fisher, en een hele resem nummers van Chuck Berry zelf w.o. ‘Back In The USA’, ’Little Queenie’, ‘You Never Can Tell’, ‘Nadine’ en ‘Johnny B. Goode’ kon er nog net af als bisnummer. Coole rock-‘n-roll vergezeld van de nodige humor en smoelentrekkerij maar een échte meerwaarde zat hier niet in. Wederom dat retrogevoel van “dat hebben we al eens gezien en gehoord…”. Toch leuke muziek die zeker op een festival als Hookrock niet misstaat.