luka bloom & tom vanstiphout • 26 juli 2014 • Openluchttheater rivierenhof deurne

Verslag en foto's: Alfons Maes

Ik ben het soms eens met mijn collega Gust dat een voorprogramma best mag afgeschaft worden. Zoals ik reeds zei, soms, want wat we hier vanavond mochten meemaken rechtvaardigt voor meer dan 100% een support. 
Tom Vanstiphout, met een verleden bij Clouseau, Soulsister en Milo om er maar enkele te noemen bracht hier een goed uurtje muziek om je vingers af te likken. Maar vraag nu aan de doorsnee Vlaming wie Vanstiphout is en ze moeten je het antwoord schuldig blijven. Weer een van die oertalenten dat Vlaanderen rijk is.

Na zijn ‘Guitars & Vocals’-tournee, die hij gebruikte om zijn cd ‘Little Beams of Light’ voor te stellen, kwam Tom ons hier vanavond verblijden met nummers waarbij hij soms solo maar ook in gezelschap van Sam Vloemans (drums, trompet) en Evert Verhees (bas) zijn publiek uit zijn hand liet eten.
Met prachtige versies van ‘Khrisna Song’, ‘One Thing We’re All Looking For’ uit zijn recenste muziekwerkje kon er al niet veel verkeerd lopen. Met ‘I Slept Too Long’, de inspiratie voor dit knap nummer vond hij via zijn twee kinderen, en dit is te vinden op zijn cd ‘Working Man’, en de leuke anekdote over Kommil Foo die hij met zijn publiek deelde voor het nummer ‘Greyhound’ kregen we een show waar nog een tijdje lang zal over nagepraat worden. Twee dingen sprongen in het oog: Tom blijft op alle vlakken zichzelf en daar is hij goed in maar ook de interactie met het publiek maakte een groot deel van zijn performantie drong zich positief op. Voor wie het nog niet wist, Tom Vanstiphout is een groot singer-songwriter die echt juweeltjes van nummers in elkaar weet te knutselen. Daar waren we voor de zoveelste keer vanavond getuige van.

Tom Vanstiphout

Na een korte, zeer korte pauze, want Luka moest pas om 10:00 met zijn show beginnen, stond hij reeds op de bühne van het OLT omstreeks twintig minuten voor tien.

Sinds hij zijn schitterende drieluik ‘Riverside’ (1990), ‘The Acoustic Motorbike’ (1992) en zijn voortreffelijke ‘Turf’ (1994) op de markt bracht is hij niet meer uit ons Vlaams muzieklandschap weg te denken. Daarom prijkt zijn naam meermaals op de affiches van de meest gerenommeerde festivals waaronder Dranouter, Labadoux e.a. Dit jaar mocht het Openluchttheater in Deurne hem niet over het hoofd zien en zoals verwacht kreeg hij meteen een plaatsje tussen de vele andere genodigden. Sommige onder ons hebben Bloom nog meegemaakt toen hij volledig in de schaduw van zijn broer Christy Moore probeerde naam te maken en werd toen nog als Barry Moore aangekondigd. Die periode behoort reeds lange tijd tot het verleden en nu schrijft hij als Luka Bloom geschiedenis.
Zijn shows zijn qua inhoud nog niet veel veranderd, alleen met een akoestische gitaar in aanslag weet Luka zijn publiek te amuseren. 
Gelukkig was het vanavond droog gebleven en daarmee begon Bloom zijn fantastische show: “I remember my previous gig here in Deurne. It was raining… but nobody left and that was amazing…” Hij was ook vol lof over zijn laatste passage in De Roma (“From now on, this is my favourite venue in Belgium. I’ll be back!”) in Borgerhout’. Hij had daar dringend een nieuwe gitaar nodig en vroeg nadien zijn publiek wat ze van de twee nummers met de nieuwe gitaar vonden. Indien ze ze leuk vonden, zou hij de gitaar aanschaffen, zo niet…

Luka Bloom

Met songs als ‘Freedom Song’, ’Thanking You For Bringing Me Here’ en het prachtige ‘Make You Feel My Love’ werd meteen de toon gezet naar wat een avondje plezier werd. En is Luka nu eigenlijk een zanger of een stand-up comedian? Net als op zijn andere gigs vervulde hij hier ook vanavond de rol van een eersteklas verhalenverteller. Zijn bindteksten zijn gewoonweg superieur en soms overtreffen ze de kwaliteit van enkele van zijn liedjes. Hij uitte ook, en terecht, zijn mening over Tomorrowland maar hij verkoos toch liever te verblijven in een ‘Todayland’. Dat deze uitsprak op enorm veel handgeklap kon rekenen daar moeten we je niet van overtuigen.
Nog meer knappe en onvergetelijke deuntjes kregen we met ‘Head And Heart’ van John Martyn en Bob Dylan’s ‘Make You Feel My Love’. Met de nog steeds overtuigende Ewen Maccoll song ‘The First Time Ever I Saw Your Face’ en het van Chauncey Ollcott geleende ‘My Wild Irish Rose’ braken weer momenten aan die je echt niet op papier kunt uitdrukken.
Luka Bloom is een grote meneer die via zijn bijzonder gitaarspel en met een ietwat diepe, warme Ierse stem het publiek aan zijn lippen weet te kluisteren. Vandaag kunnen we weer de vraag stellen waarom sommige fans, waaronder ikzelf, zijn live-versies verkiezen boven de studio album uitvoeringen? Waarom, omdat hij nu eenmaal een geboren en getogen showman is en dan nog afkomstig uit een land waaruit, bij mijn weten, nog nooit iets slecht geëxporteerd werd, nl. Ierland. En dan heb ik het niet alleen over hun geweldige muziek, hun Riverdance shows maar ook over hun lekkere bieren.

“O, Ireland! O’, Ireland! We are never far apart. For you and all your beauty. Fill my mind and touch my heart…”

Luka Bloom