Neil Young and Crazy Horse • 5 augustus 2014 • Lokerse Feesten

Verslag: Gust Van De Wouwer

Kunnen we dan nu met ons allen op onze blote knietjes de organisatie van de Lokerse Feesten danken voor al het moois dat ze ons de laatste 40 jaar hebben weten te bieden? Doug Sahm, Dr. John, Iggy & The Stooges, Brian Wilson, Bryan Ferry,The Beach Boys, Roxy Music, The Kids, The New York Dolls, The Sex Pistols, Buzzcocks, Patti Smith, Taj Mahal, Alice Cooper en Robert Plant (ik noem er maar enkele), ik heb ze allemaal mogen meemaken dankzij de Lokerse Feesten. Sinds de jubileumeditie van dit jaar is aan dit indrukwekkende lijstje ook nog Neil Young and Crazy Horse toegevoegd (Jan Smeets, Mister Pinkpop, probeert hen al 45 jaar te strikken, tevergeefs, 'eat your heart out, Jan'). Naar het schijnt moesten de mannen uit Lokeren een recordbedrag ophoesten om Neil te overhalen om Lokeren op te nemen in zijn tourschema. 'Money well spent' mogen we nu zeggen, een dag na zijn magistrale doortocht aldaar. 160 minuten lang dompelde Neil en Crazy Horse ons onder in een bad van de meest primitieve rock-'n-roll denkbaar. Primitief in de betekenis van simpel, ongecompliceerd, franjeloos en ontdaan van alle ballast, niet in de betekenis van gemakkelijk, moeiteloos of makkelijk te imiteren.

Afgetrapt werd met 'Down By The River', een song die eindeloos doorging en gedurende al die tijd vreemd genoeg niet één seconde wist te vervelen, integendeel. Een wapenfeit dat ik hem nog nooit iemand heb zien voor- of nadoen. Telkens 'Down By The River' schijnbaar op zijn laatste benen liep trok Neil de song opnieuw op gang om hem uiteindelijk na 30 minuten als een levenloos, totaal uitgebeend kadaver achter te laten. Hallucinant. Net zoals 'Powderfinger', 'Love To Burn' en 'Psychedelic Pill', allemaal bikkelharde, met gitaren volgepropte songs die meer dan 15 minuten nodig hadden om hun statement te maken. Een iets minder luid moment was 'Days That Used To Be', ook een hoogtepunt (was het omdat Neil 'Old Black' even inwisselde voor die prachtig uitziende 'Gretsch White Falcon' die ook prijkt op de binnenhoes van 'After The Goldrush'?). Zelfs 'Blowin' In The Wind', dat vorig jaar nog ietwat overbodig klonk, was nu helemaal hertimmerd, leek alzo meer op Young dan op Dylan zelf en was mede daardoor een ander hoogtepunt. Neil Young and Crazy Horse staan natuurlijk voor bruut gitaargeweld, de 'fans' die gekomen waren voor de akoestische Young kwamen daardoor van een kale reis thuis (het zal hen leren). Ze kregen als troost wel een prachtig 'Heart Of Gold' (Young's enige hit). En toen schakelden Neil Young and Crazy Horse in 'overdrive', met 'Barstool Blues' (een versie waarvoor woorden te kort schieten), 'Psychedelic Pill' (dat niemand me komt te vertellen dat Neil Young op zijn 68ste het songschrijven verleerd is), 'Cortez The Killer' (ik ga er niet over uitwijden, je moest er bij zijn om het te geloven, laat me enkel zeggen dat ik nu als een tevreden man kan sterven) en 'Rockin' In The Free World' (ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik die song stilaan kotsbeu was maar Neil en The Horse gingen hier zodanig fel tekeer en weken zodanig ver af van de studioversie dat ik opnieuw bekeerd ben, hallelujah) werden rock-'n-roll-manifesten afgeleverd zoals we ze zelden gehoord hebben (bedankt, Neil). Neil Young en zijn kompanen zagen dat het goed was en waren duidelijk tevreden met het geleverde werk (Neil kon zelfs regelmatig worden betrapt op een aanzet tot een glimlach, neem van me aan, niet vanzelfsprekend voor een man die wel eens 'de levende treurwilg' wordt genoemd).

Op Neil Young-concerten wordt de laatste jaren niet alleen een stevige portie rock-'n-roll geserveerd maar ook een niet onaardige hoeveelheid 'eco-talk'. Zo kreeg iedereen bij het binnenkomen een ecologisch verantwoord t-shirt toegestopt (alweer bedankt, Neil) en tijdens de bisnummers, 'Be The Rain' en 'Who's Gonna Stand Up and Save The Earth', trachtte Neil ons nog een knoert van een geweten te schoppen (nogmaals bedankt, Neil). Ons oordeel was echter al lang geveld, Neil Young and Crazy Horse speelden op de jubileumeditie van de Lokerse Feesten een magistraal concert. Een magistraal concert met een gouden randje eromheen. Onvergetelijk.

P.S.: Ik ben in al mijn enthousiasme nog vergeten een dankwoordje te plaatsen aan de twee achtergrondzangeressen die, achteloos en haast onzichtbaar, alle songs naar ongekende hoogten wisten te tillen (bedankt, dames).

Een andere P.S.: Als afsluiter, nog een goeie raad aan Guy Swinnen, 'Gieke, blijf voortaan met je pollen van 'Rockin' In The Free World' af, je doet er iedereen een plezier mee' (ook jij bedankt, Guy).