OLENSFEST 12 & 13 SEPTEMBER 2014 • FESTIVALWEIDE FABRIEKEN VAN OLEN

15/9/2014

Verslag en foto's: Dirk Wouters ©

Omdat volgens de organisatoren een fuif niet meer van deze tijd is werd in 2011 Olensfest uit de grond gestampt op de terreinen van Umicore.
Inmiddels is Olensfest uitgegroeid tot een heus festival met twee dagen muziek verdeeld over twee podia, de Bavaco stage buiten en de main stage in de grote festivaltent.
Dit jaar pakten de organisatoren weer uit met grote namen zoals Billy Ocean , Uriah Heep, Paul Di'Anno (ex-frontman van Iron Maiden) en de heavy metalband Saxon.

Iese Daase

De Antwerpse dialectgroep Katastroof, die ooit startte in 1977 en een fenomeen is in vlaanderen, is inmiddels een vaste waarde op het Olensfest en mocht om 19u30 de aftrap geven met hun aangebrande volksliederen in het ‘Plat Aentwaerps’. Geen nood, in Olen kan je nog onzedelijke liedjes brengen zonder een gasboete te krijgen. Het publiek bestond uit mensen met schaamrood op de wangen, maar vooral uit veel trouwe fans van deze foute groep. De jongste fan was een meisje van om en bij de 8 jaar oud en zong ' Meh De Wijven Niks As Last' en andere songs van begin tot einde mee. Zjuul Krapuul 'had eens graag op de vrouwelijke fotograaf gezeten' die voor hem stond kiekjes te nemen, 'die kon tenminste toch al trekken'. In Olen lusten ze wel pap van hun 'vetzakkerij', zoals ze hun teksten zelf omschreven, want tot twee maal toe werden ze teruggeroepen voor bisnummers.

Na Katastroof kwam het beste van de avond, The Gibson Brothers. Niet te verwarren met de getalenteerde traditionele bluegrassband uit New York maar de disco-boom (lees boem) uit de jaren '70. Wat een energie op het podium! De drie broers Chris (lead vocals, percussie), Patrick (vocals, drums) and Alex (vocals, keyboards) geboren in Martinique zijn vooral bekend door hun hit-singles 'Cuba' en 'Que Sera Mi Vida' die ze nog steeds vol energie en al dansend weten te brengen. Een hoogtepunt!

Billy Ocean

Gibson Brothers

Katastroof

En dan, waar de meesten duidelijk op zaten te wachten, de charismatisch soul sex god Billy Ocean die op 64 jarige leeftijd nog steeds hot is en vol energie. Hij speelde, met zijn band en zijn dochter in het drie koppig koor, natuurlijk zijn grootste hits zoals 'Love Really Hurts Without You' (was trouwens ook het bisnummer),'Loverboy', Get Outta My Dreams' en 'When The Going Gets Tough, The Tough Get Going'. Zijn stem is nog steeds fantastisch en hij weet het volk te entertainen.

Na Billy Ocean hield het merendeel van de half volle tent het voor bekeken en moest Night Fever het doen met nog een kwart volle tent. Night Fever kwam maar traag op gang met een reeks slows zoals o.a.'To love Somebody' maar later waande iedereen zich even terug in de goeie oude disco tijd van de Bee Gees.
Wie dacht dat hij de Bee Gees nooit nog zou zien: hier stonden ze, perfect gecoverd door de canadeese band Night Fever. You Should Be Dancing!

Dirk Stoops, gentenaar en bekend van StuBru, mocht deze eerste dag afsluiten. Deze man kan overal iedereen in beweging krijgen. Feestje!

Zaterdag was een totaal ander beeld. Deze dag waren de metalheads massaal afgezakt naar Olen. Het was over de koppen lopen of beter 'surfen' wat er ook gedaan werd op deze 2de dag vol rock, metal en vooral bier!

De Belgische Iese Daase was eerst terug naar huis na onenigheden met de organisatie over het aantal personen op de guestlist maar na een kwartier waren ze toch maar terug gekeerd om voor de rockende headbangers op de Bavaco stage buiten een show te geven om u tegen te zeggen. Krachtige, explosieve rock 'n roll covers van de legendarisch Australische AC/DC alsof ze het zelf zijn. Een spectaculaire show met alles er op en er aan inclusief schooluniform en de nodig duckwalks. Deze keer zonder kanon en vuurwerk maar het publiek heeft hier alleszins een stevige opwarmer gekregen voor de verdere avond. Let there be rock!

Inmiddels stonden in de grote tent de die-hard fans van Paul Di'anno tegen het dranghek te wachten op hun held. Di'Anno was Iron Maiden's eerste belangrijke zanger. Hij ziet er heel anders uit dan vroeger en heeft niet meer de stem die hij in zijn gloriejaren had. Hij verliet Iron Maiden in '81 dus we zijn inmiddels een kwart eeuw later maar de leeftijd en zijn levensstijl speelt hem duidelijk parten. Op pensioen gaan vindt hij maar niets, 'you're never too old for rock'n roll' maar even later gaf hij het toe 'I'm too old for this shit'. Soms moest hij er even bij gaan zitten. Toch heb ik hem al minder goede concert weten geven en de fans leken meer dan tevreden terwijl ze uit volle borst de Maiden klassiekers Sanctuary, Prowler, Murders, Remember Tomorrow, Transylvania, Wratchild, Killers en Phantom Of The Opera meezongen.
Na 'Running Free' speelde ze nog als bis nummer een cover van de Ramones 'Blitzkrieg Bop'. Hey ho let's go naar de volgend grote band van de avond.

Iese Daase

Uriah Heep : Van de oude bezetting die startte in 1969 blijft enkel nog de leadgitarist Mick Box over, die overigens de band nooit heeft verlaten en met zijn kenmerkende gitaarspel het geluid van Uriah Heep al jaren bepaald heeft. Ze speelden een mix van een nostalgische terugkeer naar hun glorietijd in de jaren '70 met o.a. 'Sunrise' en 'Gypsy' het nummer waar het allemaal ooit mee begon en ook nieuwer werk. The Wizard', de mooiste song die de band ooit gemaakt heeft, stond jammer genoeg niet op hun setlist. Van de nieuwe plaat 'Outsider' (2014) brachten ze o.a. 'One minute' en 'Can't Take That Away'. Opvallend was de immer vriendelijk glimlach op het gezicht van Mick Box en zanger Bernie Shaw, die trouwens een uitstekende opvolger is voor de in 1985 overleden David Byron.
Net voor het bisnummer 'Easy Living' haalde Mick zijn akoestische gitaar uit de kast voor het nummer 'Lady In Black' en kreeg zanger Bernie heel de tent mee. Het publiek kreeg een welgemeende 'dankuwel merci bien' na elk nummer.

De headliner van deze 2de dag was de Britse heavymetalband Saxon, die eerst 'Son Of A Bitch' heette maar in 1977 van naam veranderde. Saxon is niet zo'n heel grote vis geworden als pakweg Iron Maiden, die ook tot de New Wave Of British Heavy Metal stroming behoren. Toch zijn ze blijven spelen en plaatjes maken waar hun fans blij mee zijn. Saxon speelde een heavy set die bestond uit nieuw materiaal en klassiekers. Biff Byford als zanger die er van het eerste uur bij was net als gitarist Paul Quinn staan al 40 jaar op de planken maar staan nog steeds op actief en zitten vol energie.
Saxon startte zoals op hun recentste album (2013) met 'Sacrifice'. De rest van de setlist: ' Power & Glory', 'Heavymetal Thunder', Batallions Of Steel', 'I've Got To Rock', 'Motorcycle Man', 'The Eagle Has Landed', 'Solid Ball Of Rock', 'Dallas 1 PM', '747', 'Strong Arm Of The Law', 'Weels' en als bis nummers 'Crusader', 'Denim & Leather' en 'Princess Of The Night'.