patti smith and her band • 6 augustus 2014 • Lokerse Feesten

Verslag: Gust Van De Wouwer - Foto's: Jean-Pierre Daniels

Is het omdat we nog altijd niet bekomen zijn van de mokerslag die Neil Young and Crazy Horse ons zonet heeft toegediend? Is het omdat we Patti de voorbije jaren al zo dikwijls over de vloer hebben gehad? Geen idee. Feit is wel dat het concert van Patti Smith and Her Band op de jubileumeditie van de Lokerse Feesten niet meteen dezelfde indruk naliet die we van haar gewend zijn. Begrijp met niet verkeerd, het blijft leuk om songs als 'Dancing Barefoot', 'Redondo Beach' en 'Because The Night' te ondergaan. Leuk dus, maar leuk is helaas niet goed genoeg voor Patti Smith.

Dat de hogepriesteres van rock-'n-roll ondertussen 67 lentes telt en tegenwoordig niet langer grijs, maar wel degelijk wit is, belet haar evenwel niet om zich telkens opnieuw voluit te geven. Ook nu weer. Dit leverde soms, maar niet altijd, het gewenste resultaat op. Niet op 'Dancing Barefoot', 'Redondo Beach' en 'Because The Night', ook niet op het akoestische 'Ghost Dance' (destijds op 'Easter') en het aan de onlangs overleden Johnny Winter opgedragen 'My Blakean Year' (Patti heeft evenveel, meer zelfs, met poëzie als met rock-'n-roll). Wel fantastisch was ze op het altijd buitengewone 'Beneath The Southern Cross', dat uitliep in een machtige finale waarin stiekem een streepje Jimi Hendrix geslopen was en dat vreemd genoeg niet aan Johnny Winter was opgedragen maar wel aan alle huisdieren die ooit mensenlevens van de nodige vreugde hebben voorzien.
Conclusie: De Patti Smith die ik gisteren op de Lokerse Feesten zag was niet de allergrootste Patti. Dit gezegd zijnde wil ik er meteen aan toevoegen dat zelfs een minder grote Patti nog altijd ver voor de concurrentie uitloopt (maar wel een eind achter Neil Young and Crazy Horse welteverstaan).

Ook het van 'Radio Ethiopia' afkomstige 'Pissing In a River' (een song die de laatste jaren wel een vast onderdeel van de setlist lijkt, mag zo blijven, Patti) en het tijdloze 'Horses' waarin ze ons, al improviserend, alweer een extra hoofdstuk gunde in de 'continuing story' van Johnny, het hoofdpersonage uit de song, mochten er zijn. 'Horses' liep naadloos over in het onvermijdelijke en, zoals steeds, indrukwekkende 'Gloria'. Spelbreker was 'Banga', een song die me nooit echt heeft kunnen raken, waarna naar het klassieke en even onvermijdelijke 'Rock N Roll Nigger' werd gegrepen, Patti's eigenste hoogmis opgedragen aan rock-'n-roll. Een hoogmis waarin ze ook nu weer haar gitaar ritueel van de snaren ontdeed (zichzelf daarbij ook nog duidelijk kwetsend) waarna iedereen in een muur van feedback het podium verliet. Door de geluidsinstallatie galmde even later 'Freedom' van Jimi Hendrix. Geen toeval, zo lijkt me.

Conclusie: De Patti Smith die ik gisteren op de Lokerse Feesten zag was niet de allergrootste Patti. Dit gezegd zijnde wil ik er meteen aan toevoegen dat zelfs een minder grote Patti nog altijd ver voor de concurrentie uitloopt (maar wel een eind achter Neil Young and Crazy Horse welteverstaan).