robert cray • 22 mei 2014 • De Roma Borgerhout (Antwerpen)

Verslag: Gust Van De Wouwer - Foto's: Alfons Maes © (genomen tijdens Blues Peer 2013)

Robert Cray heeft iets te vieren dit jaar. Het is in 2014 namelijk 40 jaar geleden dat hij, samen met jeugdvriend en bassist Richard Cousins, de eerste stappen zette in een blueswereldje dat toen op sterven na dood was. Bijna een decennium later, in 1983, zou hij met zijn baanbrekende lp, 'Bad Reputation', blues opnieuw 'hot', 'hip', 'relevant' en 'in' maken (zelfs voor het jonge volkje). Een feit dat hem, zelfs als hij zichzelf in 1984 te pletter zou hebben gereden, onsterfelijk heeft gemaakt in het bluesuniversum. Sinds die spannende beginjaren heeft Cray met de regelmaat van de klok van zich laten horen. Door concerten natuurlijk (zowel concerten van hemzelf als concerten waarop hij als gast fungeerde) maar vooral ook door cd's. Veel cd's en vooral ook veel vreselijk onderschatte cd's. Onderschat omdat niemand zich tegenwoordig nog druk lijkt te maken bij het verschijnen van nieuw Robert Cray-werk. Volledig onterecht. Vooral omdat zijn cd's zoveel meer te bieden hebben dan de doorsnee bluesceedeetjes die ons dagelijks overspoelen. Robert Cray is immers nooit enkel voor dat ene beperkende bluesgat te vangen geweest. Nee, de man heeft na al die jaren veel meer van een rasechte soulman dan van een ouwe bluesreus. Ook zo op zijn nieuwste (en alweer niet te versmaden), 'In My Soul' (die titel lijkt me trouwens geen toeval), lijkt Cray eerder Wilson Pickett dan pakweg Freddie King (niet dat er zo heel veel verschil is).

De laatkomers hadden ook nu weer ongelijk. Het hoogtepunt van de avond zat immers al meteen in het begin van de set. Na een typisch Amerikaanse (en dus per definitie fel overdreven) aankondiging begon Robert Cray met een fantastisch 'I Shiver' ('It's a wonder that I'm not dead' zingt hij) gevolgd door ander lekkers zoals 'Poor Johnny' (had zowaar een reggae-tintje), 'I'll Always Remember You' (oftewel blues voorzien van een fors achtergrondorgel), 'You Move Me' (opener van de nieuwste cd en een song zoals alleen Robert Cray ze kan schrijven), 'Sitting On Top Of The World' (een doodgecoverde bluesklassieker die hier een hortende, stotende en alles behalve alledaagse versie meekreeg), 'Right Next Door (Because Of Me)' (zowaar op een herkenningsapplaus onthaald), 'Blues Get Off My Shoulder' (B.B. King blues noem ik het, zegt dat genoeg?), 'I Guess I'll Never Know' (spijtig genoeg zonder de machtige blazers van de studio-versie), 'Side Dish' (een stevige, vrolijke, tot dansen uitnodigende uptempo song) en 'What Would You Say' (prachtsong die me om een of andere reden aan Curtis Mayfield doet denken, een hoogtepunt). Het eerste bisnummer toonde ons de Robert Cray zoals ik hem altijd in mijn dromen zie, namelijk als vervanger van Steve Cropper in Booker T and The MG's. 'Hip Tight Onions' heette het nummer (een funky, vol orgels en onweerstaanbare gitaarlicks gepropte instrumental).

Conclusie: Robert Cray was lang niet slecht in De Roma maar misschien ben ik wel te veeleisend geworden na indrukwekkende recente concerten van de Tedeschi Trucks Band, Patrick Sweany en Drive-By Truckers. En hoewel zelfs een op automatische piloot acterende Cray nog altijd ver voor de rest van het peloton uitrijdt is het niet verboden om meer te verwachten van een Robert Cray-concert. Mijn idee.