ROCK AROUND TURNHOUT • 19 APRIL 2014 • DE KUUB (WARANDE) TURNHOUT

Gelukkig hebben de inwoners van Turnhout (en daarbuiten) nog steeds een evenement waarvoor ieder jaar een massale belangstelling is: de muzikale kroegentocht met live bands en optredens in de Kuub. Want het is nog steeds een spijtige zaak dat de Turnhoutse VRIJdagen al enkele jaren het zwijgen is opgelegd en kennelijk nu doorgaan onder een totaal andere, maar vreemde formule. Zo zie je maar hoe een ‘gratis backstage’ uit de hand kan lopen. Grasshopper, de organisatie achter dit rockabilly festijn, had dit jaar weer (op papier) een leuke formule uitgedokterd.

Namen als onze Belgische jongens The Backseat Boppers, een band waar we nog veel van gaan horen en zien en de Franse Spunyboys, die het vooral van hun visuele show moesten hebben. Uit Zwitserland kwam Lily Moe (zonder de The Barnyard P.A. Quartet) maar helaas zonder haar eigen band maar wel met de Duitse Rock-A-Tones en wat voor mij de laatste band ging worden Johnny Trouble, het Duits/Zwitserse gezelschap. De enige band uit de USA was The Delta Bombers maar omdat ik deze als ergens anders aan het werk heb gezien en wat mijn gehoor toen niet tengoede kwam, heb ik dit aan me laten voorbijgaan. Ook het te late startuur (na 01:00am) van deze afsluiter was voor mij een reden om toch na een gezellig avondje rockabalilly, afgewisseld met wat swing en jump, te kiezen voor vertrek uit de Kuub want de volgende ochtend was het paaseieren rapen.
Master of Ceremony was uiteraard weer de charismatische Frantic Frankie die de intermezzo’s die avond weer mooi en supervlot aan elkaar wist te praten.

Backseat Boppers

Backseat Boppers

Backseat Boppers

The Backseat Boppers, voor mij een eerste ontmoeting maar wel een verrassing van formaat. Shakin’ Kurt V (vocals, sax, gitaar), Deer Hunter V (zang, stand up bass), Flaming Frans (solo gitaar) en aan de drums Big Joe bracht een set die voor mijn part nog heel wat langer had mogen duren. We kregen van deze billies een sterke set die boordevol aanstekelijke nummers zat. Natuurlijk hier en daar wat covers maar wel gespeeld in een aanvaardbare versie. ‘Folsom Prison Blues’, ‘Ring Of Fire’, ‘Who Do You Love’ en ‘Yeah Yeah Baby’ waren maar enkele nummers om de boel in gang te zetten. Buiten deze prachtige nummers werden we ook nog verrast op een knappe uitvoering van Stan Jones’ ‘Ghostriders In The Sky’. Wie herinnert zich nog de uitvoering van originele opname van acteur Burl Ives in 1949 of de versie van de The Blues Brothers uit de gelijknamige speelfim. Nog meer knappe dingen schalden uit de luidsprekers in de vorm van ‘Tequila’ van The Champs. Niet meteen rockabilly maar goed genoeg om de beentjes extra los te maken. Zoals ik reeds zei zeer sterke set van deze vier knapen, toch de moeite om hun gangen te volgen.

Spunyboys

Spunyboys

Spunyboys

The Spunyboys uit Frankrijk was de volgende die het podium innam. Het trio, dat vooral zijn inspiratie haalt uit o.m. Johnny Horton, Crazy Cavan en doe er maar gerust een tikkeltje Carl Perkins bij, bracht een blend van rockabilly waarbij we dankzij hun visuele show eventjes hun muziek vergaten. Rémi, de enige echt vetkuif, aan de stand up bass, zijn broer Guillaume nam plaats achter de drums terwijl de gitaarpartijtjes uit de hoek van Félicien kwamen. Ook hier passeerden enkele bekende meezingers de revue maar het was vooral de show van Rémi, die met zijn stand up bass de meest waanzinnige dingen deed, die de aandacht van het toch vrij talrijk opgekomen publiek trok. Ze sprokkelden nog enkele leuke momenten bij elkaar maar niet echt die van een overtuigende kwaliteit. Echt van de muziek heb ik niet genoten, wel van het visuele aspect van hun show…

Lily Moe & The Rock-A-Tones

Lily Moe & The Rock-A-Tones

Lily Moe & The Rock-A-Tones

Dat leuke swing en jump de laatste jaren nog maar zelden te zien is op een groot blues festival is betreurenswaardig maar vanavond in de Kuub kregen we weer een leuk geheugensteuntje van hoe swing en jump nu eigenlijk moet klinken. Kennelijk niet zozeer naar de zin van de hier en daar verspreidde rockabilly gozers want af en toe ging er gefluit van misnoegen op. Waarom? Dit was een leuke set met klasse nummers en toch een verdienstelijke afwisseling die avond. ‘Tell Me All About It’, ‘Never Let Me Go’ en ‘Ripple The Tipple’ e.a. waren de signalen voor nog meer dansgeweld maar dan een beetje subtieler dan die van het rockabilly geweld. Jump en swing komt uit hetzelfde tijdperk van de rock-‘n-roll, dus waarom het misnoegen van enkele?

Johnny Trouble

Johnny Trouble

Johnny Trouble

Maar wat me helemaal een beetje van streek bracht was de superflauwe set van Johnny Trouble. Met zo’n naam moet je toch voor een extase kunnen zorgen, zowel op het podium als daarvoor. Er was meer extase te bespeuren in de foyer dan op het podium. En daarmee heb ik alles over deze band gezegd. Geef mij dan maar de Backseat Boppers weer.

Over de ganse lijn beschouwd, ik heb al véél beter edities meegemaakt maar daarom wil dat niet zeggen dat we ons niet geamuseerd hebben. Vooral de vrouwelijke rockabillies wisten niet van ophouden wat het strekken van de beentjes betrof maar gelukkig hadden ze nog de paasmaandag om hun batterijen terug op te laden. Hopelijk volgend jaar een ietwat interessantere keuze van enkele bands die vanavond de revue hebben gepasseerd en wat mij betreft mogen onze Belgische (ja, nog steeds Belgisch, meneer De Wever) Backseat Boppers gerust op de affiche van 2015 staan.

Verslag en foto's: Alfons Maes ©