SCOTT h. BIRAM • 26 SEPTEMBER 2014 • MUZIEKODROOM HASSELT

Verslag: Peter Snijder - Foto's: Stefan Meekers ©

Scott H. Biram of beter The Dirty Old One Man Band is een diepgewortelde Texaan die het One Man Band-gegeven kruidt met Punk, Blues, Country en hun crossovers. Intussen heeft hij als een sneltrein 9 platen uitgebracht sinds 2000. De eerste 4 zien het daglicht via zijn eigen label ‘KnuckleSandwich Records’, de 5 releases erna komen uit via ‘BloodShot Records’.

In 2003 rijdt hij frontaal in op een vrachtwagen, overleeft dit nauwelijks maar half gebroken treedt hij een maand later op in een rolstoel met de bakster bengelend aan zijn riffende hand. Deze man heeft een missie, en doet dat graag alleen en grondig. Bezeten en huilend werkt hij zo’n 200 optredens per jaar af. Hij heeft dan ook zijn stompende waarheid al meermaals in Europa laten horen. De laatste passage in Gierle was smokin’! Dus de verwachtingen zijn hoog! Hiram Biram kan ontroeren met intieme zoete nummers, laveren op gospel of zo loeihard uit de hoek komen dat je gebit lijkt te splijten.  
Vi.be en Muziekodroom hebben, om het support-slot in te vullen, een wedstrijd uitgeschreven. Een jury heeft uit de inzendingen de Gentse baard- en bluesman Fernant Zeste geselecteerd. Een man die schone zachte, melancholische blues brengt. De perfecte soundtrack voor een kortfilm over een mijmerende desolate roadtrip onder een late zomerzon. Zeste is eigenlijk als een verkleurde polaroid.
Loeiharde metalmuziek vult de kleine club in de muziekodroom. Mr. Biram steekt zijn roots niet onder stoelen of banken en deelt dat graag met iedereen die zijn pad kruist. Wanneer hij om 21u30 zijn 1959 Gibson Hollow body op zijn schoot zet, laat hij duidelijk merken dat hij er zin in heeft. ‘Let’s get wasted!’ roept hij als volleerd no-nonsense-prediker in zijn als transistorradio-klinkende-mic. Het wordt een bijna twee uur durende set, bol van goesting en compromisloze attitude. Hoogtepunten zijn oa. ‘Going Home’, ‘Open Road’, ‘Just Another River’, ‘Victory Song’, ‘Still Drunk, Still Crazy, Still Blue’ en ‘Graveyard Shift’. Covers passeren natuurlijk ook, zo krijgen we ‘Ride Like The Wind’ van Christopher Cross te horen en oa. Blind Lemon Jeffersons ‘Jack Of Diamonds’.

Wind’ van Christopher Cross te horen en oa. Blind Lemon Jeffersons ‘Jack Of Diamonds’. Vingers en duimen aflikken doen we met Hiram Birams cover van Muddy Waters ‘Can’t Be Satisfied’. Het publiek dat uit hillbillie-lookalikes, trucker-caps en overals bestaat smaakt Scotts jukebox en geeft zich volledig over aan zijn songs over trucks, kippen en drank. Zijn oproep om de boel nogal ‘zattekes’ te benaderen wordt met open armen ontvangen en verder in de set gretig op ingespeeld. Tussendoor vertelt hij grappige anekdotes over zijn avonturen onderweg. Die verhalen laten zien hoe dicht de muzikant bij zijn publiek wil staan en hoe belangrijk dat ook voor hem is, zonder te emotioneel te zijn, hell no! Texas baby! Tegen het einde van de set lijkt het wel of hij bezeten is van de geest van een metal-gitarist. Ogen rollen zijn oogkas in, zijn distortion schreeuwt en zijn stompende voet beukt dubbelbasdrumgewijs op een doos. Spontaan moet ik aan Dimebag denken, die was al even gebeten door de zes snaren. Afscheid nemen doen we snoeihard met ZZ-Tops ‘Thunderbird’: get high, everybody get high