september blues • 6 september 2014 • bolderberg

Verslag: Freddy Vandervelpen - Foto's: Stephan Meekers ©

Chilly Willy

Still got the blues nadat ik voorbije nacht met een super goed gevoel huiswaarts moest keren maar vandaag is weer een andere dag, een ander festival, andere muziek en dus… back to the blues. In Bolderberg waar op sommige dagen de rust grondig kan verstoort worden door de brullende en schreeuwende motoren op het racecircuit van Zolder kan je nu snedige gitaren horen. In de ‘witte zaal’ van dit anders zo vredig gehucht gaat immers op zaterdagavond de 2de editie door van September Blues. Niet zozeer een zoveelste blues festival al zijn we daar niet rouwig om maar bezieler Marcel Schaeken heeft ervoor gezorgd dat er wat meer inhoud werd toegevoegd aan zijn event want zo gaat de opbrengst van deze gebeurtenis integraal naar kinderen met een hersenbeschadiging en dat vinden we allemaal uiteraard een nobel doel.

Ik had me een beetje van uur vergist en zo was ik redelijk op tijd op de plaats van het gebeuren zodat ik nog alle vrijwilligers, en het waren er veel die ik hun beste beentje zag voorzetten om alles in goede banen te leiden om zo iedereen in de beste omstandigheden welkom te heten. Dus nog wat tijd over en zo kon ik nog een babbeltje slaan met de omroeper van dienst Lambert Smits en de rest van Limburgs ‘finest’ bluesvolkje.
De witte zaal is een ‘old school’ gemeentezaaltje zoals er maar weinig meer in aanbod zijn doordat ze verdrongen worden door de veel grotere CC’s. Muziekevenementen zoals deze kunnen uiteraard niet de hoge kosten dragen van de culturele centra omdat er anders voor het goede doel niet veel meer over blijft dus hoeven we helemaal niet te zeuren over de accommodatie.
Marcel Schaeken een man die je op ieder optreden dat blues ademt kan aantreffen zou nu ook op zijn beurt met September Blues moeten kunnen rekenen op wat bijval en ja ze hebben allemaal een afvaardiging naar de wereldprovincie gezonden. Gevarenwinkel, Binkom Blues, Swing, Hookrock, Blues in Genk en uiteraard ook van de partij ‘die’ van Oetslovenblues. Van bij onze noorderburen heb ik ook enkele vaandeldragers gezien waarvan de naam me is ontglipt, eksjoesmie. Enkel lokale blues artiesten lopen hier ook wel rond en de Jossels komt zelfs zijn nieuwe ‘batteur’ voor Bourbon Street voorstellen die luistert naar de naam van Wilfried Claesen… time to play the blues!

Chilly Willy

Ofwel boek je ze als opener oftewel laat je deze band afsluiten in beide gevallen is het succes op ambiance verzekerd en dan hebben we het over den Huibbe met zijn Chilly Willy. Toen enkele jaartjes geleden deze uit mijn contreien afkomstige bluesband aan het zwalpen ging besloten Nico Van Buitenen en Gery Alaerts dat er een waardig afscheid zou moeten kunnen komen en vulden ze de ontstane gaten weer op. Afscheid bijlange niet, het werd een nieuwe start en buiten de eminentie van de groep drummer Walter Cuyvers en oudgediende Alain Counye kwam Wim Vandemeulebroeke als bassist de bende versterken. Al enige tijd ‘cruised’ de groep door bluesworld als Chilly Willy maar ook dat was ooit eens anders en voor de fun geven we hier nog eens de originele benaming mee… Chilly Willy Loony Goony and the Free American Indian Hippy Blues Street Fruits en zeg nu zelf wat is er nu mis met een klinkende naam als deze ;-).

Chilly Willy

Robert Smith Blues Band

Hideaway

Net zoals de afsluiter van vanavond hoeven de bluesadepten uiteraard geen verdere info en ook zoals strakskes weten we welke nummers er gaan komen maar toch heb ik voor de zekerheid een setlist gevraagd. Gisteren werd er door den Huibbe samen met Kirri Willy et le Magasin Dangereux nog een exceptioneel feestje gebouwd in Aarschot en toen was één van de laatste nummers New Orleans en omdat dit nog vers in het geheugen zal liggen starten ze hiermee vandaag uiteraard in een meer bluesjasje gestoken. Chilly Willy moet in geen instantie wachten tot 300 Pounds of Joy van Howlin’ Wolf om het lont aan het spreekwoordelijke kruidvat te steken want de fans zijn al reeds aan het dansen geslagen en that’s what it’s all about…

Op de affiche stonden ze als laatste geprogrammeerd maar ondertussen was er hier verandering in gekomen en zouden Robert Smith en zijn bluesband als tweede act fungeren. The Robert Smith Bluesband komt hoegenaamd niet uit Chicago maar uit Tilburg dat zich situeert in ‘South Holland’. De blues die zij ons vanavond serveren is daarentegen wel puur Chicago en wanneer je de ogen sluit lijkt het wel of er is hier een doorwinterde zwarte blues artiest aan het werk.
Robert Smith (vocals & harp) zelf al in de zestig laat zich bijstaan door de 74-jarige gitarist Ralph Masius. Op de drums acteert Karel Fransen en op de keyboards is de eer weggelegd voor Rob Van Gemert. Dat deze bluesband toch niet 100% Nederlands is vertelt de Robert er graag bij want als bassist staat de uit Weelde afkomstige Bhe van Beurde en de andere gitarist aan de Gibson is Hans Vandenbos.

Zuiver Chicago blues en eerlijk het is toch al een tijdje geleden dat we meer dan een uurtje enkel en alleen deze tak van de blues mochten aanhoren, dus wij dankbaar! Bij nummers als ‘Walking the Dog’ is de nightshift weggelegd voor de uitstekende Hans en bij nummers als ‘I Need Your Love So Bad’ stijgt mijn bewondering voor de doorleefde stem van mister Smith. ‘The Thrill is Gone’, ‘Ramblin’ het is en blijft genieten bij het horen van deze songs maar ook voor dit moois komt er vanavond een einde. Tijd voor nog een ‘bissertje’ van Robert Smith zei Lambert Smits en we waren vertrokken voor een extra feestje met ‘Shake Rattle and Roll’

Chilly Willy

Hideaway

Hideaway

Hideaway

Robert Smith Blues Band

Eén van de oudste zo niet de oudste bluesband van ons land is zonder meer de uit ‘vloandere’ afkomstige Hideaway. Aan die gasten zie je niet dat ze al zo lang meedraaien in de ‘sjowbis’ en van slijtage op hun nummers is hier hoegenaamd geen sprake van, het lijkt wel of hier staat een goed geoliede machine op het podium. De motor van Hideaway, ja eerlijk dat zijn ze alle zes want net als ‘frontman’ Ralph Bonte (guitar & vocals) weten ook Jean-Marie Hermans (guitar), Eric Vandekerckhove (bass), Geeraard De Groote (tenorsax) en Johan Guidée op drums wat er van hen mag verwacht worden. Oei, we zouden de zesde nog vergeten maar voor de uit Limburg afkomstige Patrick Cuyvers op het Hammond monster is het meer een statement dat hij op een podium vertoeft.

Hideaway als nog vlug als afsluiter geboekt? Ja, Marcel dat is op zekerheid spelen want je kan er zeker van zijn dat dit een waardig feestje zal worden. Als Moses op de berg teken doet dan luisteren zijn discipelen en het lijkt wel of de aanwezigen zaten te wachten op de zegen want met het eerste teken van Ralph schoof iedereen tot aan het podium. Hideaway also time to dance en de ‘mean machine’ van weleer brengt nu eerder hoofdzakelijk nummers waarop stil staan geen optie is. Leuke swingende nummers soms overgoten met een heerlijk soulblues sausje zijn steevast een certitude om een party te houden. Voeg daarbij nog een countrieke als Eddie Rabbitt zijn ‘Driving My Life Away’ en het dak kan er af.

Op de radio kon je vroeger Edwin Ysebaert zijn ‘eenzame harten buro’ beluisteren en ook bij Hideaway is er steevast tijd voor een emo moment en kunnen de verliefde harten aan de slag met nummers als Delbert’s zijn ‘When Rita Leaves’ maar de avond is voor Ralph en de zijnen pas geslaagd als het stil wordt in de zaal bij het horen van Bobby Blue zijn ‘Members Only’. Job well done en Ralph nog eens mercie voor de mercie ;-)

Iedereen uitgedanst en de mannen van Hideaway waren blij dat ze nu verlost waren van de goede ouderwetse spots die zoveel heerlijke warmte creëren, nog vlug de zweetdruppels laten opdrogen en back on the road... again. Knap gedaan Marcel en alle bands waren top, vraag dat maar aan de volle dansvloer en bij leven en welzijn topt volgend jaar.

Robert Smith - Freddy Vandervelpen ©

Robert Smith - Stephan Meekers ©