CONCERT REPORTS
Sinead O’Connor kreeg het publiek in de AB maar mondjesmaat mee in haar muzikale hoogmis. Op blote voeten, opnieuw kaal geschoren en in een duivels zwart gewaad met kruis bengelend op haar borst, trachtte zij haar statement te maken. ‘Take back the anger/the pain you gave me’ klonk veelbetekend in haar podiumversie van ‘What doesn’t belong to me’. Pijn overheerste de avond.
De akoestische momenten waren dan ook de meest overtuigende van de hele avond. Sinead had absoluut geen zin om het publiek te behagen. Startend met de vrij agressieve John Grant-cover ‘Queen of Denmark’, het lauwe ‘Take me to the church’ van haar nieuwe album ‘I’m not bossy, I’m the Boss’, en je kreeg heel snel ‘8 reasons’ waarom dit een slap concert zou worden. Eigenzinnig en weliswaar sterk ingeleefd werkte ze haar set af. Slechts ontwapenend op de akoestische en a-capella nummers, maar nooit echt beklijvend. Wees eerlijk, niet alleen een tekst mag/moet krachtig zijn, zeker zo belangrijk is het muzikale arrangement. Als de melodielijnen mager uitvallen, dan blijft van O’Connor alleen haar stem overeind. Als ze dan tijdens ‘Black Boy on Mopeds’ op gitaar ook nog in de verkeerde toonaard speelt en het hele nummer in de soep draait? Wel, gitaar is duidelijk niet haar sterkste kant, maar maakte haar wel menselijk. Sinead’s kracht ligt niet in haar vingers, in het kruis rond haar nek of ander uiterlijk vertoon -nu dat was er ook niet op het podium, dus geen videotoestanden of lichtshows. Nee, haar diepmenselijke lovesongs, pijnlijke maar herkenbare zelfreflecties, op meesterlijke wijze gezongen met het gekende timbre: daarin schuilt de ware goddelijke overtuigingskracht. In de bisnummers: ‘Kisses Like mine’, het mooie en intieme ‘Streetcars’ en het a capella ‘Before we end our day’ kon ze alleen nog nieuwsgierigheid en niet-ingevulde verwachtingen opwekken bij het matig enthousiaste fanvolk. Zieltjes zal ze dus echt niet meer bijwinnen, met of zonder kruis in het vizier. Reageren is niet langer mogelijk.
|
Archives
Januari 2015
|