steve hackett • 16 mei 2014 • Ancienne Belgique Brussel

Verslag: Marino Serdons - Foto's: Nick Müller ©

Progrock, symphonische rock of artrock (what’s in a name): zonder twijfel prijkt Genesis aan de top van dit ondergewaardeerde genre. De groep werd in 1967 opgericht en kreeg pas erkenning bij het Charisma label enkele jaren later. Peter Gabriel bracht na het vertrek van Anthony Phillips Steve Hackett aan en Genesis evolueerde in sneltempo naar de meest intelligente progressieve rockgroep aller tijden.  Ontegensprekelijk waren Peter Gabriel en Phil Collins de drijfveer achter de prachtige teksten, maar met de inbreng van Steve Hackett werden de composities melodisch zoveel sterker en beroerden ze de gevoelige menselijke snaar tot tranen toe.

En onze snaar kreeg inderdaad wat te verduren in de Ancienne Belgique. De grijze haren en kale koppen blonken in de spotlights, maar dat lieten de bijna 1800 muziekkenners niet aan hun hart komen. Al na enkele minuten zong iedereen uit volle borst mee op de prachtige tonen van ‘Dancing with the Moonlight’. De ene klassieker na de andere volgde mekaar op: Fountain of Salmacis, The musical Box, I know what I like.
150 minuten gaven een kick, toverden kippenvel op je armen, gaf rillingen over je hele lijf en deed je bij wijlen een traan wegpinken door de nostalgie en het prachtige gitaarspel van de nu 64-jarige klassiek geschoolde gitarist. Ere wie ere toekomt: Steve is en blijft de meest rustige en geconcentreerde muzikant op het podium, een niet te overtreffen talent. ‘Horizons’ solo op Spaanse akoestische gitaar pakte het publiek bij de keel. Onmiddellijk gevolgde door ‘Firth of Fifth’.

Het concert van 2013, met dezelfde setlist, blonk uit door de soms feilloze cd-vertolkingen, zodat je twijfelde in hoeverre er ook gesampled werd.  Nu een jaar later was het samenspel tussen Steve en de rest van de band volgroeid zodat de songs een gevarieerd tussen- of eindspel kregen, jazzy–jazzrock getint, met een unieke Rob Townsend op sax en fluit, en een gedreven Gary O’Toole op drums.
Zanger Nad Sylvan liet echter regelmatig steken/noten vallen, niet vals maar ingeslikt door een mindere dag? Of lag het aan de technici? De Canadese zanger/imitator van de Genesis covergroep ‘The musical Box’ lijkt mij veel sterker. (Sorry Nad, no heartfeelings.)
De band keerde terug naar het album ‘Tresspass’ met een meestampende vuistvertolking van ‘The Knife’, (Stand up and fight ‘cause you know we are right) gevolgd door een magistrale uitvoering van het 20 minuten lange (nog te korte) Supper’s Ready. En toen?... Toen had men geen bisnummers meer mogen geven. Hoe mooi ‘Watcher of the skies’ ook is, of hoe virtuoos kakafonisch ‘Los Endos’.
Het overwegend mannelijke publiek bij ‘Supper’s Ready’ elke schroom te kunnen afschudden en zich van een meest oprechte romantische zijde laten zien. Ontroerend einde als hoogtepunt, overbodige bisnummers.  
Thanks Steve for this beautiful concert, see you next year.

more pictures...