swing wespelaar 2014 • 15-17 augustus 2014 • wespelaar

18/8/2014

Verslag en foto's: Freddy Vandervelpen ©

Jan Carels (Buckwood Mojo)

Vanaf ‘day one’ dat het PR-team van Swing Wespelaar zich onder de blues-adepten begonnen te begeven verspreid over de verschillende evenementen ten lande en zo hun flyers aan de man brachten, toen was zowat iedereen het er grondig mee eens dat dit een programma was om U tegen te zeggen. Drie dagen om van te smullen en soms zelfs met meer dan één topper per dag, Santa Claus is coming to town… dit in volle zomer en bovendien NUL euro inkom!!!, al moet ik eerlijkheidshalve bij vermelden dat een festivaltent ‘oewek’ een hele hap uit een budget kan nemen.

Divide et impera moet de ‘raad van bestuur’ van Swing wel gedacht hebben om zo de crisis te willen bezweren en de aanwezigen bij machte laten om extra drankbonnetjes aan te schaffen om na een feestje van drie volle dagen met onze geliefkoosde muziek zonder financiële kater naar moeder de vrouw terug te keren. Let’s play blues…

Thor en zijn vriendjes hadden ervoor gezorgd dat er boven Wespelaar dreigende wolken samen kwamen en onder die zware hemel was het de taak van Buckwood Mojo om de kanonnen van de fruittelers te vervangen door hun geestdrift en alzo de regen te verdrijven. Buckwood Mojo (B) is een Belgische formatie die de eer te beurt valt om deze fantastische driedaags op gang te trekken. De vijf heren zijn vergezeld van een dame en hebben hun strepen al wel verdiend in de muziekwereld. Eentje, ja die kennen we zeker met name Hans ‘Bad Luke’ Deboeck die nog speelde bij Bad Luke & The Happy Few. Bad Luke staat erom bekend nooit verlegen te zijn om er een plezant zooitje van te willen maken en dus keken we halsreikend uit wat Buckwood Mojo ons te bieden zou hebben. Samen met zijn partners in crime Jan Carels, Louis De Cat, Jan Van Den Eynde, Leo Dresselaers en hun ‘lady’ Diane Bruyndonx staan zij bekend om covers te putten uit een breed spectrum van Swing, Boogie en Blues dit alles soms overgoten met een gemoedelijk New Orleans sausje wat altijd wel bevorderlijk is voor de sfeer. Van Hans vernamen we via zijn ‘smoelenboek’ echter dat speciaal voor hun ‘appearance’ op Swing ze hun fans willen plezieren met enkel en alleen eigen nummers… risico of zelfkennis?

Billy Dedman (Albany Down)

Andy Aerts & Roland Burssens (Bluesbones)

Rachelle Plas

Tommy Castro

De eerste noten van het lijflied van de groep met dezelfde titel klonken over het festivalplein en al meteen gingen de hemelsluizen open. Iedereen al lopend naar de zijtenten en het water kwam met bakken naar beneden. Buckwood Mojo, die gaven geen krimp en deden zonder verpinken hun job en dat loonde want halverwege hun ‘Tobacco Chewing Mama’ verdween de dreiging en zouden zij en alleen zij er voor zorgen dat we niet meer zouden moeten gaan schuilen.
Van een impact gesproken! Met ‘The Lizard and The Snake’ schakelden ze zelfs toch een versnelling hoger en toverde Jan Carels zelfs een rifje uit ‘Get Ready’ uit zijn Telecaster. Eén, slechts één cover kwam uit de boxen en zelfs Mitch Woods zijn Boogie with the Boogieman hoefde niet want de fans die bij aanvang al meteen talrijk waren opgekomen vonden het dik OK! De met wijlen jazzy stem van Hans is een perfect match van hun repertoire en zo bewijzen ze dat met steengoede nummers er geen covers horen gespeeld te worden.

Van Buckwood Mojo komen we terecht bij Albany Down (UK). Van oorsprong een Britse rockformatie met frontman Paul Muir die zich laat vergezellen van Paul Turley (guitar), Billy Dedman (bass) en Donna Peters (drums). Met hun soms hardere werk zoals ‘Not Over Yet’ uit hun gelijknamig album uit 2013 rede genoeg om het pleintje hier wakker te schudden maar niet alle nummers zijn stevig. Songs als ‘Mercy’ en het toch mooie bluesje ‘You Ain’t Coming Home’ mogen er best zijn. Britse rock is soms wel anders dan wat wij ervan verwachten maar zanger Paul Muir en de steengoede gitarist Paul Turley weten perfect hoe ze Wespelaar moeten inpakken. Nummers als ‘My Lucky Street’ en de mooie ballad ‘The Walking Man’ worden door de bluesfanaten hier op Swing goed onthaald en daarmee zijn ook deze Britse hedendaagse rockers met Donna Peters als vrouwelijke drummer voor hun examen geslaagd.
Derde act van de vrijdag is weggelegd voor onze eigenste Bluesbones (B). Na ‘Blues Peer’ zag en hoorde ik hen nog maar recent ook op het gemoedelijk bluesfeestje op Oetslovenblues te Wellen. Op hun menu staan steengoede blues en Nico De Cock, Stef Paglia, Andy Aerts, Ronald Burssens en Dominique Christens weten wel hoe ze het publiek moeten bespelen. We zijn hier nog maar een paar uur verder en iedereen is er het al mondig over eens dat met nog 14 groepen te gaan m’n al van een succes mogen spreken…hold your horses we zijn er nog niet!

Stef Paglia (Bluesbones)

Paul Turley (Albany Down)

Bart Walker

Wanneer je groepen te kort na elkaar opnieuw aan het werk ziet schuilt er natuurlijk het gevaar in dat je niet meer gefocust blijft maar met nummers als ‘The Witch Doctor’ en de aanstekelijke boogie I’m Allergic To Work’ is dit bij de Bluesbones niet van toepassing mede door de indringende stem van Nico. Al is Stef Paglia een steengoede youngster in het blueswereldje toch vind ik de Walter Trout toestanden niet hoeven, en moet een gitarist maar van zijn eigen sterkte uitgaan. Lang uitgesponnen nummers als in Wellen blijven gelukkig wat uit en zelfs de knappe solo van Andy Aerts in ‘Broken Down Car’ kon ik best smaken. Op het einde van de set toch nog een beetje viool maar de die hard fans van deze Bluesbones waren uiteraard in de opgeklaarde hemel en ja ook set 3 was goed.

Bijna 21.00h en we ze beginnen hier in Wespelaar aan het avondluik van het programma. A girl, her harmonica and her voice is het statement waarmee ze Europa wil veroveren en J.J. Milteau en Nico Wayne Toussaint zijn gewaarschuwd voor deze Rachelle Plas (F). Deze jonge Franse artieste slaat de wereld met verstomming van haar kunde op het kleine blues instrument de harp. Zij speelt en leeft de mondharmonica alsof ze met deze gave is geboren, het zit gewoon in haar bloed. Nog maar pas 22 geworden is deze deerne een frisse verschijning in de over het algemene grijze bluesscène.

Blues op z’n Frans is als Rock op z’n Brits en dus is het even wennen wat Rachelle hier uit haar hoed komt te toveren. Omringd door klasbakken van muzikanten merken we meteen op dat ook zij al een ruime schare fans om haar heen heeft. Opzwepend harmonicaspel wat uit de smoelschuif van de Française komt al is het veelal hetzelfde timbre. Frans en Engels dat is niet altijd een perfect match en ook al klinken de melodieën van Etta’s I’d Rather Go Blind en de rocksong ‘Born To Be Wild’ gekend in de oren toch is het soms wat wennen aan haar uitspraak en daar heeft de lieftallige en vriendelijke Rachelle nog wel wat werk aan de winkel…

De headliner van deze eerste festivalavond is de altijd sympathieke Tommy Castro. Samen met James Pace (keyboards), Randy McDonald (bass) en David Tucker (drums) vormt hij heden ten dage Tommy Castro & The Painkillers (US). Tommy Castro bezig zien zonder saxofonist Keith Crossan zal wel even wennen zijn maar alle respect voor Keith dat hij met zijn ‘Beatnik Jungle’ vindt dat hij aan de crossroad van zijn carrière is gekomen en we gunnen hem dat van ganser harte. Toen Tommy Castro bij ‘Blind Pig Records’ in 1994 een contract ondertekende werd hij het etiket ‘comming man’ van de blues toegedeeld maar dit is reeds lang verleden tijd en zijn diverse optredens op de ‘Legendary Blues Cruise’ zijn daar een schoolvoorbeeld van. Heden ten dage is Tommy gehuisvest bij Alligator Records in toen hij in 2009 zijn ‘Hard Believer’ uitbracht voelde ik al aan mijn water dat er zaken zouden veranderen.
Begin 2014 bracht Tommy Castro zijn album ‘The Devil You Know’ uit en met gastspelers Joe Bonamassa, Tab Benoit, Samantha Fish en The Holmes Brothers aan zijn zijde. Het lijkt wel een akkoordje dat op de Blues Cruise is ontstaan maar zoveel moois op een enkel schijfje daar kunnen we alleen blij om zijn. Dit album is wel wat steviger dan we van Tommy gewoon zijn. Net als ‘The Royal Southern Brotherhood’ is dit album gespekt met soms rauwe swamp blues zoals we kunnen horen bij de titelsong van het album, dus een ietsje minder soul en deze rauwe New Orleans sound is ook het hoofdbestanddeel van deze afsluiter.
Bijgestaan door James Pace op de black & white keys en ouwe getrouwe Randy McDonald op de basgitaar lijkt het al van bij ‘The Devil You Know’ een Mississippi party te worden. ‘Center Of Attention’ is opzwepende swamp blues en brengt otch een Tommy Castro op z’n best naar voren. Mijn voorkeur van de avond ging uit naar ‘The Whale Have Swallowed Me’ en weg deinend in dit New Orleans voodoo sfeertje kwam ik tot de ontnuchtering dat ‘Day One’ er op zit. ’t Was Super!

Eugene 'Hideaway' Bridges

Scottie Blinn (Black Market III)

Donna Peters (Albany Down)

Roxanne Coverdale (Black Market III)

Gisteren was al een topdagje en op één enkele stortbui na hebben ze het op Swing droog kunnen houden en ook vandaag op Day 2 gaan we het volgens de hedendaagse Armand Pien er ook zonder al teveel water van afkomen, tenslotte er is hier bier genoeg voor de nattigheid.
Als eerste aan de aftrap op zaterdag vinden we Hideaway (B). Voor de ingewijden al lang niets nieuw meer want zij bestaan al van sinds 1986… ja je leest het goed en het wordt stilaan een uniqum om nog een groep te vinden die al zolang plezier heeft in het spelen want plezier dat hebben ze nog steeds.
Deze band uit West-Vlaanderen bestaat uit Ralph Bonte: vocals & guitar, Jean-Marie Herman: guitar, Eric Vandekerckhove, Johan Guideé, Geeraard De Groote en wereldburger Patrick Cuyvers staan garant voor een setje van aangename blues en aanverwanten.

Deze Hideaway, ook al kennen we hun setlist al uit het hoofd gaan nooit vervelen en met ‘good old’ Delbert McClinton zijn ‘When Rita Leaves’ wordt het zelf op dit vroege uur al zalig genieten. Een mix van diverse stijlen maar allemaal even top en bij Bobby Bland’s zijn plakker zijnde Members Only wordt er al even spontaan aan de geliefden gedacht en wordt het plein een ruime dansvloer. Nog 15 jaar moet zeker kunnen Ralph!

Op de affiche staat voor zaterdag als tweede formatie de Nederlandse en meer bepaald uit jeneverstad Schiedam ‘Dave Chavez Band ’(NL) geprogrammeerd. Dave Chavez heeft zijn groep na enkele sabbatjaren in 2011 terug nieuw leven ingeblazen en ik zag ze vorig weekend op de Blueshappening in Zelzate nog aan het werk. Toen ‘goeie boel’ dus vandaag zal het ook wel los lopen met een set vol aanstekelijke ‘jump blues’.

Dave Chavez (vocals & guitar) heeft als kompanen ‘Slim’ Robin Van Roon (harp), Jules Van Brakel (bass) en drummer van dienst Frank Duindam. Frank prefereerde om met zijn eigen drumstel aan het werk te gaan en omdat de organisatie hier een Gretsch drumstel ter beschikking stelde moest ik even de wenkbrauwen fronsen… Tot ik de soundcheck hoorde en al onmiddellijk wist dat hij Frank zijn eigen Ludwig had meegebracht…ja, dit is begrijpelijk dan.
Aanstekelijke jump blues als ‘Wait On Time’ staat er op het menu en deze vriendelijke ‘ollanders’ laten ook met hun act de festivalgangers genieten vanaf het eerste moment. De energieke Dave Chavez met aan zijn zijde Jules Van Brakel geven steeds het volle pond en zo krijgen iedereen waar voor zijn geld. Mijn hoogtepunt is en blijft nog steeds de chromatische Mississippi Horn van Robin Van Roon op het prachtige ‘Walking To My baby’, dit horen verdrijft onmiddellijk de ‘kater’ van gisteren!

Bart Walker

Ralph Bonte (Hideaway)

Black Market III

Eugene ‘Hideaway’ Bridges (US) bestempelde ik ooit in zijn aanval op Europa als een nieuwe opkomende BB King in spe. Het is toch al een tijdje dat ik hem aan het werk zag en graag zou ik hem eens aan het werk zien met zijn ‘horn section’ maar wegens financiële redenen is dit voor onze contreien geen haalbare kaart, dus dan maar met een gewone band.
Blues à la BB King mag je wel stellen wat deze aimabele Amerikaan hier uit de speakers laat galmen, maar ook beklijvende swing met zijn ‘Jump The Joint’ uit het gelijknamige album van 2003.

Het laatste deel van zijn set bevatte meer soul invloeden en een vleugje Sam Cooke hier niet ver weg maar ook dat vinden wij natuurlijk OK!

The Statesboro Revue (US) zijn een viertal uit Austin Texas en bestaan uit Stewart Mann (vocals & guitar), Garrett Mann (keyboards), Ben Bradshaw (bass) en Kris Schoen (drums). Austin TX betekent niet dat we nu een portie Texas blues of beter nog een uurtje worden geëntertaind met Tex-mex, neeje deze heren die in 2011 boven water kwamen gaan ons laten genieten van pure folkrock. Americana pure sang maar dan van een beter allooi.

Deze Statesboro Revue doen me wel een beetje denken aan de Black Crowes en frontman Stewart Mann kan iedereen wel bekoren met zijn ‘Fade My Shade Of Black’. Het merendeel van de gebrachte songs kan je terug vinden op hun allerlaatste album met de titel ‘Ramble On Privelege Creek’ en voor de liefhebbers van Southern Rock is dit schijfje een absolute aanrader. Hier op het Wespelaarse Bluesfest een welgekome verademing. Good job!

Back to the blues met de voorlaatste act van de avond met de ‘Bart Walker Band ’(US). Deze gitaar virtuoos afkomstig uit Nashville is niet aan zijn proefstuk toe en ging in 2012 reeds aan de haal met de ‘Albert King Award’ en wordt zo een veelbelovende toekomst voorspelt. Als je weet dat niemand minder dan SRV ook ooit met deze prestigieuze trofee aan de haal ging kan je al denken waar Bart Walker de mosterd haalde.
Uit Austin TX heeft Bart meegebracht Steve ‘Dynamite’ Wouters op drums, moet daar zeker op verlof zijn geweest ;-). Verder nog een bekend gezicht met niemand minder dan uit het Limburgse Austin afkomstige Patrick Cuyvers op zijn welgekende Hammond.

Boogie Beasts

Bart Walker was voor mij nog een ongeschreven blad maar daar zou achter vanavond wel verandering in komen. Hier op Swing komt hij zijn ‘Treat Me Like A Man’ promoten en zal daar achteraf glansrijk in slagen. Wonderbaarlijke gitaarrifjes komen uit Bart’s Telecaster. Zijn stem mag je klasseren bij de betere blanke blues-stemmen en dit overgoten door het aanstekelijk werk van Patrick op zijn ‘orgeltje’ doen me vrijwel de ganse set genieten zonder maar één moment van verveling te hebben moeten verdrinken.
‘My Favorite Color is The Blues’ brengt zowat iedereen in extase en ook diegene die hier vanavond alleen maar hun ‘Primusje’ komen nuttigen moeten toegeven dat dit promotie is voor de Blues! Een mooie cover van ‘Mary Had a Little Lamb’ en een al even mooie ‘Whipping Post’ van de Allman Brothers Band en van de juf een 10/10. Die moeten we nog gaan zien.

Stewart Mann (Statesoro Revue) kopie

Jefferson Sheppard (Doghouse Rose)

Robin Van Roon (Dave Chavez Band)

‘Top of the Bill’ en misschien wel van het ganse festival is zonder meer de afsluiter van zaterdagavond met niemand minder dan één van een eminentie uit de Amerikaanse blues geschiedenis, Mr. Charlie Musselwhite!
Niet om de haverklap in ons landje te bewonderen en voor mij is het geleden van 2010. Charlie kreeg in de early days de stempel van ‘blanke bluesman’ opgespeld maar we mogen hem toch bij het erfgoed van de Native Amerikaanse blues geschiedenis plaatsen mede doordat hij ooit aan de zijde van legende Muddy Waters speelde. Samen met Paul Butterfield begon Charlie Musselwhite in het begin van de zestiger jaren zijn opgang in Amerika en beklom hij gestadig de top. De ‘awards’ die hij reeds in ontvangst mocht nemen zijn al een heel waslijstje en daardoor werd hij in 2010 toegevoegd aan de ‘Blues Hall Of Fame’ waardoor hij de quote…White man can play the blues! bevestigde.
Mijnheer Musselwhite begint sterk en opent zijn arsenaal van nummers met ‘River Hip Mama’. Ondanks zijn 70 lentes blijft hij onvermoeibaar en met steun van zijn gitarist Matthew Stubbs blijft het drummen hier op de eerste rij. Toen Robert Heinlein zijn boek ‘Stranger in a Strange Land’ uitbracht zette dit Charlie Musselwhite ertoe aan om een gelijknamige song te componeren en dit is naast een boek nu ook en knap staaltje van bluesmuziek. Onverstoorbaar en altijd de kalmte zelve blijft hij hier op Swing de nummers aan elkaar rijgen. Charlie Musselwhite zo bezig zijn lijkt het bespelen van de smoelschuif kinderspel en dat bevestigd natuurlijk zijn uitzonderlijke klasse. Chapeau!
Dag 2 zit erop en mislukken kan het al helemaal niet meer na een hoogstaand einde en met de pint in de hand kunnen diegene die de slaap nu toch niet kunnen vatten nog wat nakeuvelen over deze prachtige dag.

Charlie Musselwhite

Dave Chavez & Jules Van Brakel (Dave Chavez Band)

Lord Bernardo (Boogie Beasts)

‘Alea iacta est’… De teerling is geworpen en daarmee beginnen we aan de vijf laatste bands van dit drieluik. De vermoeidheid begint stilaan toe te slaan maar nog maar 8 uurtjes present zijn en zo halen we de finish van dit ‘grote’ bluesfest.

14.30h en diegene die zich nu nog in een slaperige toestand bevinden of net het mushroom kingdom verlaten hebben gaan bij deze wel onmiddellijk tot de realiteit worden geroepen want vandaag wordt de aftrap gegeven door niemand minder dan onze eigenste Boogie Beasts.
Deze boogie beesten kunnen in ons verdeelde landje onze dikverdienende politici een lesje leren van hoe de 2 landstalen tot in de perfectie kunnen samenwerken. Het zekerste teken van wijsheid is onverstoorbare vriendelijkheid en ook hier zijn deze heren een voorbeeld van hou het moet voor alle Barten & Co. Twee vriendelijke ‘natives’ uit ons eigenste Arkansas met name Jan Jaspers en Gerts Servaes vonden in Lord Bernardo en The Goon Mat hun perfecte ‘partners in crime’ om dit project uit de grond te stampen. Een initiatief dat sinds hun thuismatch op Hookrock op volle toeren aan het draaien is en de aanwezigen plezieren met een uurtje vol rauwe boogie chillen…

‘High Energy Boogie’ moet een statement zijn bij dit viertal want hun set is power van begin tot einde. Muddy Waters, Howlin’ Wolf, John Lee Hooker en RL Burnside, welke bluesfanaat is daarmee niet opgeroeid en dus kennen we de nummers bijna ook allemaal uit het hoofd en wordt er duchtig mee geneuried want dat doet sommige aan hun jeugd denken. De youngsters kunnen dit ook best pruimen en zelfs voor drummer Gert Servaes is een heuse fanclub komen opdagen. Vol Houden mannen en blijven gas geven, jullie doen dat super!

Na dit ‘high energy’ setje moeten we toch wel even bekomen alvorens onze vrienden uit So.California aan het werk te zien. Scottie ‘Mad Dog’ Blinn was in zijn vorig leven nog één van de ‘cornerstones’ van The Mississippi Mudsharks en Mississippi Mud en kan ik al bijna 15 jaar tot mijn vriendenkring rekenen. Samen met zijn lieftallige ega Roxanne ‘Roxy’ Coverdale (bass) en aimabele drummer Gavin Glenn vormen zij sinds een paar jaar Black Market III (US). Sinds hun laatste album ‘Black Roses’ zijn ze in de US al volop in de prijzen gevallen en na een aarzelende start begint het ook hier nu los te lopen.

Een mix van American Roots en Blues vormen de hoofdingrediënten van deze set aangevuld met covers zoals ‘Young Man’ van Neil Young. Hun ‘Black Roses’ is integraal te beluisteren en wordt door vele goed bevonden wat resulteert in een goede verkoop aan de ‘merchandise table’ en dat heeft iedere artiest graag. BMIII zijn aan een immense tour bezig door Europa van meer dan drie maanden en de stem van Scottie begint daardoor al tekenen van vermoeidheid te tonen maar kwijt zich toch nog meer dan behoorlijk van zijn taak. Het zout is de Roots, de peper de blues zoals SRV zijn Texas Flood. ‘Lucille’ zijn onmisbare Gibson heeft er ondertussen al wel wat overuren opzitten maar blijft onvermoeibaar rauwe klanken het festivalplein opsturen! Deze tour nog wel enkel malen te bewonderen in België.

Doghouse Rose (US) komen uit Canada en meer bepaald uit South West Ontario, een broeinest van countrymuziek, folk, punk en rock ’n roll en deze mengelmoes van genres zien zij als de gelegenheid om samen te gieten tot hun eigenste Doghouse Rose. Sarah Beth (vocals & guitar) vormt samen met Jefferson Sheppard (vocals & double bass) en Carl Welch (drums & percussie) dit aangename trio en hebben al bijna onmiddellijk na hun oprichting de ‘Jack Richardson Music Award for Best Country/Bluegrass’ mogen ontvangen. Rond de klok van zessen kunnen we ons beginnen opmaken voor meer dan uur aangename country twang.
Sarah Beth palmt het pleintje in zonder schroom of moeite en hun set wordt er eentje om blij van te worden. Na de spontaan ontstane danspartijen onder nummers als ‘Mystery Train’, Jackson, ‘Rock This Town’ en een hele resem Cash nummers wordt de ambiance ten top gedreven bij Lynyrd Skynyrd hun Sweet Home Alabama en kan niemand zich nog bedwingen…let have a party! Niet alleen de alom gekende covers doen hun werk maar nummers als ‘No Mercy’ en zeker ‘Let’s Go’ uit hun selftitled album worden hier gesmaakt alsof het standaards zijn. Aan al dit moois moet uiteraard een einde komen maar niet zonder dat iedereen nog eens uit de bol kan gaan op ‘Country Roads’ van John Denver. Dahmed this was good and must be a certitude on all the festivals in the world and most certain in every rockin’ barn. Vlug nog een cd’tje bemachtigen om deze nacht in het naar huis rijden nog van te kunnen nagenieten.

Joanne Shaw Taylor

Sarah Beth (Doghouse Rose)

Joanne Shaw Taylor

Sarah Beth (Doghouse Rose)

Bijna aan de laatste band op de affiche komen we bij de Britse Joanne Shaw Taylor uit. Mijn kennismaking met haar dateert van 2009, dat zelfde jaar was Thomas Ruff er ook als de kippen bij om haar samen met Erja Lyytinen en Oli Brown in zijn Blues Caravan in te delen en daarmee kwam haar carrière in een soort rollercoaster terecht.

Net zoals gisteren bij Bart Walker is ook zij in het begin gaan grasduinen bij SRV maar heeft ondertussen haar eigen repertoire al goed aan de man kunnen brengen. Na het uitbrengen van haar ‘White Sugar’ in 2009 is ook zij met regelmaat te bewonderen op onze festivalweiden. Ook al is zij Britse toch voelt haar blues als Amerikaans aan en zie je zichtbaar dat ze echt geniet op het podium. Met haar Gibson weet ze sterke covers een eigen interpretatie mee te geven zoals Jimi Hendrix zijn ‘Manic Depression’ en door hiernaar te luisteren vergeet ik verduveld nog te drinken. Nummers als ‘White Sugar’ zijn bluesrock om van te genieten en wat kan die meid gitaar spelen! ‘Your Time Has Come’ is naast een sterke ballad ook het sein om aan haar set een einde te breiden al is dit alles een beetje ontkracht door de inmiddels opgekomen regenbuien toch hebben we genoten van deze Britse leading lady of the blues.

Walter ‘Wolfman’ Washington (US) is de absolute uitsmijter van Swing Wespelaar editie 2014. Met ook al 70 lentes op de teller is deze oudgediende van de blues zeker in zijn New Orleans een icoon te noemen. Samen met Lee Dorsey deelde hij verschillende jaren de planken. We schrijven 2009 toen we hem onder een zinderende hitte op Cognac Blues Passions een appelflauwte zagen krijgen en voor enige consternatie zorgde door met gitaar en stoeltje onderuit te gaan. ‘Wolfman’ zelf wilde bijna onmiddellijk verder spelen maar de hulpdiensten waren onverbiddelijk en het verdere verloop van het concert werd afgelast. Was het de hitte of teveel Cognac & Tonic, Joost mag het weten maar de invloed van Haacht Primus zal hier dadelijk wel niet met zulke drastische gevolgen te maken hebben dus zijn we gefocust voor de set.

De weergoden heeft Walter absoluut niet mee vanavond maar toch blijven de in bij wijlen gutsende regen genoeg liefhebbers vooraan staan om als support te dienen voor de Wolfman. Samen Met zijn ‘Roadmasters’ starten de heren om er hier een Funky feestje van te maken.
Met nummers als ‘Shake Your Booty’, ‘Funky Thing’ en ‘Sure Enough It’s You’ zou je deze man niet nageven dat hij al een big 7 vooraan heeft staan maar blijft hij energiek en cool genoeg om iedereen de regen te laten vergeten.

Ook voor Walter ‘Wolfman’ Washington is er een ‘tit’ van komen en een ‘tit’ van gaan en zo komt er helaas maar waar een einde aan deze prachtige 3-daagse. Een GROOT festival dat ondanks de hoge opkomst zelfs nog ruimte heeft om te groeien en zo het dorp Wespelaar de naam van ‘Bluesdorp’ alle eer aan te doen. Respect ook voor Hans en Filip en hun ganse entourage om dit feilloos op poten te zetten want dit is heus een huzarenstukje en ik zou haast zeggen…nog van dat! Nog een dikke ‘mercie’ voor de sponsors omdat we niets hoefden te betalen voor maar liefst 16 topacts en bij leven en welzijn tot volgend jaar.