the flaming lips • 24 mei 2004 • koninklijk circus brussel

Verslag: Gust Van De Wouwer - Foto's: Jean-Pierre Daniels ©

Het is geen geheim, The Flaming Lips zijn één van de meest vernieuwende groepen van de laatste decennia. Toch zeker als je afgaat op de indrukwekkende reeks cd's die ze, vooral de laatste tien jaar, hebben afgeleverd. Maar The Flaming Lips schitteren niet alleen in de studio weet ik sinds afgelopen zaterdag. Meer zelfs, het is vooral op hun concerten dat je kan zien, horen, voelen en proeven hoe het is om deel uit te maken van dat fantastische, buitenaardse, psychedelische maar toch vooral totaal kierewiete universum van The Flaming Lips. Om dat universum te creëren hadden The Lips heel wat volk op het podium: een toetsenman/gitarist, een percussionist, twee gitaristen, een drummer, een bassist, een zanger (niet de eerste, lang ook niet de beste maar wel de waanzinnigste) en vooral ook een volledig leger reuzepoppen (aliens, vlinders, ruimtewezens en zelfs een wandelende zon). Ik zei het toch, volledig kierewiet.

Het eerste wat je moet weten van The Flaming Lips is dat ze alles achterstevoren doen. Daar waar anderen hun concerten eindigen met een orgasme (niet altijd, maar soms toch) beginnen The Lips met een orgasme. Van bij de aftrap al kegelen ze gigantische ballonnen het publiek in, blazen ze reusachtige hoeveelheden glinsters en confetti over de hoofden van de verbaasde menigte en bouwen ze een muur van geluid die iedereen met verstomming slaat. Een entree zoals ik ze zelden heb meegemaakt. Dat hier uit een ander vaatje zou worden getapt dan dat wat we als doordeweekse concertganger gewoon zijn was meteen duidelijk.

'She Don't Use Jelly' heette de opener en misschien wel hun bekendste song (ik zei het toch, ze doen alles achterstevoren), meteen gevolgd door andere excentriek spul als 'Do You Realize?' (een geboren hit, maar wel in een ander universum), 'Watching The Planets' (zegt die titel genoeg?), 'In The Morning Of The Magicians' (zou een titel van een King Crimson-epos kunnen zijn en klinkt vreemd genoeg ook zo), 'Feeling Yourself Desintegrate' ('the best we ever played that fucking song' zei 'zanger' en opper-Lip, Wayne Coyne na afloop) en 'Yoshimi Battles The Pink Robots Pt. 1' (een wonderlijk wiegeliedje). The Flaming Lips blijken gedurende dit alles een bijzonder strak spelende bende supermuzikanten. Supermuzikanten die vreemd genoeg wel allemaal op afgedankte en opnieuw opgelapte instrumenten spelen maar alles wel doen klinken alsof het 'state of the art' is. Verbazingwekkend. Net zoals zanger en 'weirdo' Wayne Coyne die halfweg het concert het podium verlaat om even later opnieuw te verschijnen. Ditmaal bovenop een steiger die het podium wordt opgerold en van waarop hij, ver boven zijn publiek uittorent, het vervolg van de set afwerkt. Ik zei het al, verbazingwekkend. Met 'The W.A.N.D.' (een song met een riff om U tegen te zeggen die het Circus deed ontploffen), 'Race For The Prize' (wonderlijk en met een oorverdovende beat), 'Silver Trembling Hands' (met wulpse, weinig verhullende danseressen op het videoscherm) en 'A Spoonful Weighs A Ton' (een wolk van een popsong) leidde The Lips ons naar het psychedelische orgelpunt dat 'Lucy In The Sky With Diamonds' heette (je kan het ook kortweg 'LSD' noemen) om nadien in een regen van glinsterende confetti afscheid te nemen van een Koninklijk Circus dat ondertussen was herschapen in een broeierige nachtclub op oudejaarsavond. Alweer, verbazingwekkend.

Ik weet niet meteen waar de hernieuwde energie van The Flaming Lips vandaan komt. Hadden de 'Duvels' waaraan ze zich de avond voordien tegoed hadden gedaan hun wonderlijke werk verricht? Was het een begenadigd moment? Of hadden ze er simpelweg veel zin in? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat The Flaming Lips in het Koninklijk Circus een concert speelden dat niet snel zal worden vergeten.

Conclusie: men moet niet meteen in Geel wonen of net een uit de kluiten gewassen portie spacecake binnen hebben om ten volle te kunnen genieten van The Flaming Lips (maar voor alle duidelijkheid, het helpt wel). De avond van 24 mei 2014 in het Koninklijk Circus in twee woorden samenvatten lijkt me dan ook niet meteen moeilijk: 'FUCKING AMAZING'.