Hhe Hold Steady • 8 oktober 2014 • Effenaar Eindhoven NL

VERSLAG: GUST VAN DE WOUWER

Mensen die fan zijn van The Hold Steady (ik ben er eentje) moeten altijd een flinke verplaatsing maken om hun helden aan het werk te zien (bij ons vindt blijkbaar niemand hen de moeite van het boeken waard, arm Vlaanderen, alweer). Zo ook deze keer. De Effenaar heette mijn bestemming ditmaal, één van de grote rocktempels van Nederland. En laat me maar meteen met de deur in huis vallen, wat we daar te zien kregen was van een niet-alledaagse klasse. In eerste instantie was er dat schitterende groepje dat voor de opwarming moest zorgen (iets waar ze glansrijk in slaagden). The So So Glos is hun naam, huppelende punk is hun ding en als er zoiets als gerechtigheid bestaat zal er in de toekomst nog veel van hen vernomen worden. Waarom? Omdat deze mannen, in tegenstelling tot zoveel van hun soortgenoten, het métier van het songschrijven grondig onder de knie hebben. Daarom, maar ook omdat ze zo ontzettend ontwapenend uit de hoek wisten te komen. Wordt vervolgd (hopelijk).

Over dan naar The Hold Steady. The Hold Steady, die al meteen een niet mis te verstane statement wist te maken nog voor ze ook maar één voet op het podium hadden gezet. Net voor hun entree knalde immers Lou Reed's 'Real Good Time Together' loeihard door de geluidsinstallatie (het is altijd een waar genoegen om ome Lou ergens onverwacht tegen het lijf te lopen), iedereen daarmee meteen in de juiste stemming brengend. Er werd geopend met de mokerslag die 'Hornets Hornets' heet, een song die al meteen duidelijk maakte over welk een leger toegewijde fans The Hold Steady wel niet beschikt. De tekst uit de intro werd door het publiek woord voor woord meegebruld, nooit gezien/gehoord. Het razende 'The Swish', het naar de keel grijpende 'Sequestered In Memphis' en het nieuwe 'I Hope This Whole Thing Didn't Frighten You' volgden zonder ook maar één adempauze. Blijven ademen was de boodschap. Iets wat trouwens niet altijd even makkelijk was terwijl gitaristen Tad Kubler en Steve Selvidge een muur van gitaren optrokken zoals we die niet meer gehoord hebben sinds de legendarische tandem Hunter/Wagner op Lou Reed's 'Rock N Roll Animal'. Zanger Craig Finn, die meer weg heeft van een ADHD patiënt dan van een rockzanger, werkte zich gedurende gans de set uit de naad (en in het zweet) zoals 'echte' aan ADHD lijdende rockzangers dat horen te doen en drummer Bobby Drake en bassist Galen Polivka voorzagen alles van een beat die zo onverzettelijk was dat zelfs John Massis zaliger er geen beweging in zou hebben gekregen. U begrijpt het al, The Hold Steady is een rockgroep zoals er niet al teveel rondlopen. Hun rock-'n-roll-sneltrein raasde ondertussen onverstoorbaar verder met Hold Steady-klassiekers als 'Chips Ahoy', 'Stuck Between Stations' en 'Stay Positive' om uiteindelijk finaal te crashen met de meester-riff van 'Southtown Girls'.

U had het al begrepen, The Hold Steady moet met hoogdringendheid naar onze contreien worden gehaald. Heeft iemand hier de daarvoor benodigde ‘cojones’? Ik vraag het me af.