tony bennett • 22 september 2014 • koninklijk circus brussel

Verslag: Gust Van De Wouwer - Foto's: Jean-Pierre Daniels ©

'Last Man Standing' was de titel van één van de laatste cd's van Jerry Lee Lewis, zondermeer een titel die perfect past bij Jerry Lee maar eigenlijk nog meer van toepassing is op Tony Bennett. Hij is immers zowat de enige overlevende van een generatie crooners die in de fifties en sixties als ware dinosaurussen over de wereld heersten. Dinosaurussen als Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis Jr. (oftewel 'the Rat Pack') en Tony Bennett waren toen mannen uit één stuk, mannen die wisten hoe ze hun whiskey moesten drinken, wisten hoe ze de vrouwen binnen moesten doen en wisten hoe ze hun songs achteloos moesten debiteren terwijl ze in de ene hand een glas 'Scotch' hadden en in de andere een eeuwig brandende sigaret.

Bovendien wisten ze als geen ander hoe ze een feestje moesten bouwen. Het waren andere tijden, zoveel is zeker. Maar aan alles komt een einde, zelfs aan onverwoestbare geachtte monumenten als Sinatra en Martin (voor alle duidelijkheid, ze zijn wel degelijk onverwoestbaar). De enige plaats waar wij stervelingen de sfeer van die langvervlogen dagen nog kunnen opsnuiven is op een Tony Bennett-concert. Moet ik er nog aan toevoegen dat ikzelf geen seconde heb getwijfeld toen zijn Brussels concert werd aangekondigd?

Bennett liet zich in Brussel begeleiden door een stel rasmuzikanten die door het leven gaan als het Tony Bennett Quartet (piano, contrabas, drums, gitaar) en onder andere de voormalige drummer van Count Basie in hun rangen heeft. Een viertal nummers lang mochten deze mannen het publiek van hun vakmanschap overtuigen. Iets waar ze probleemloos in slaagden overigens. Tot plots vanuit het hiernamaals de onmiddellijk herkenbare stem van Frank Sinatra de ster van de avond aankondigde met de onsterfelijke woorden "For my money, Tony Bennett is the best singer in the business". Meteen veerde iedereen uit de stoelen om Bennett te verwelkomen met een staande ovatie. Wat volgde was een avond vol ouderwets vertier zoals die ook ergens eind vijftiger jaren in de gokpaleizen van Las Vegas kon worden beleefd. Enkele woorden die de avond perfect samen zouden kunnen vatten zijn: Frank Sinatra (veel songs die hij bekend heeft gemaakt passeerden de revue), Liza Minnelli (Tony deed een prachtige versie van 'Maybe This Time'), George Gershwin en Jerome Kern (twee meester-songschrijvers uit die lang vervlogen tijden), Fred Astaire (de danspasjes van Bennett waren spijtig genoeg niet van hetzelfde niveau), Charlie Chaplin (Chaplin was niet alleen komiek maar was ook de auteur van het onsterfelijke 'Smile'), 'I Left My Heart In San Francisco' (misschien wel Bennett's grootste hit) en natuurlijk ook Lady Gaga (hij droeg 'The Good Life' aan haar op). Allemaal ronkende namen maar er kon geen twijfel over bestaan, de ster van de avond was Tony 'himself'.

Niet zozeer door zijn zangprestaties (zijn stem is op zijn 88ste een schim van dat wat ze ooit is geweest) maar vooral door de manier waarop hij met zijn levenslange ervaring zijn publiek schaamteloos wist in te pakken. Indrukwekkend om zien. De songs waarmee hij dit alles klaar speelde waren ook niet de minsten: 'Watch What Happens', het al vernoemde 'Maybe This Time' (met de onsterfelijk woorden 'Everybody loves a winner but nobody loves me'), het sobere 'But Beautiful' (waarin haarfijn de sfeer van een duister kroegje net voor sluitingstijd wordt opgeroepen), het van Fred Astaire bekende 'The Way You Look Tonight', het ooit door Sinatra de eeuwigheid ingezongen 'Just In Time' of 'Steppin' Out With My Baby' ('swing with a capital S' was dat).

Er werd indrukwekkend afgesloten met 'Fly Me To The Moon', een song die Bennett helemaal in zijn eentje zong, zonder microfoon. 'Faut le faire'. Kippenvel gevolgd door een staande ovatie was het resultaat. Wat daarna volgde was puur genieten. Bennett die zijn eeuwenoude routine opvoerde, uitvoerig buigend, naar zijn hart grijpend, kusjes werpend, handjes wuivend, achter het gordijn verdwijnend en al meteen weer terug verschijnend, opnieuw naar zijn hart grijpend om tenslotte definitief te verdwijnen. Definitief te verdwijnen richting Grote Markt waar nog een miniconcert was gepland ter gelegenheid van het verschijnen van de nieuwe cd die Bennett maakte samen met Lady Gaga, 'Cheek To Cheek'. Hoe dat is afgelopen kan je in de wereldpers lezen. Ikzelf heb me na afloop als de bliksem huiswaarts begeven om mij meteen in een strak pak te murwen, mezelf een vlinderdasje om te binden en mezelf een whiskey uit te schenken. Dit alles terwijl op de achtergrond 'Strangers In The Night' weerklonk (Lady Gaga moest ik er spijtig genoeg zelf bij fantaseren).

Conclusie: De waarheid gebiedt ons te zeggen dat Tony Bennett lang niet meer 'the best singer in the business' is zoals 'Ol' Blue Eyes' ooit zo mooi wist te zeggen. Moet dat dan? Lady Gaga is toch ook lang niet 'the best singer in the business'? Of wel?