TRIXIE WHITLEY • 4 OKTOBER 2014 • CC HASSELT

VERSLAG: MARINO SERDONS - FOTO'S: STEFAN MEEKERS ©

‘A special evening with Trixie Whitley’ draaide uit op een wonderbaarlijke kennismaking met oud en nieuw materiaal én nieuw leven. Een intiem, boeiend en bewonderenswaardig concert in hoogzwangere toestand. De bevalling van een resem nieuwe songs bracht vreugde in de overvolle theaterzaal van het CC te Hasselt.

Trixie Whitley’s thuishaven is eigenlijk New York. Dankzij haar jeugdjaren in Gent (haar moeder was een Vlaamse, haar vader de bekende en veel te vroeg gestorven singer-songwriter Chris Whitley) draagt ze een boontje voor ons land. Gent gaf haar de gelegenheid om haar muzikale genen verder te ontwikkelen. Maar de invloed van Amerika is onmiskenbaar op debuutalbum ‘Fourth Corner’. Een album dat in minder dan 1 week goud vergaarde.

Na de sfeervolle intro ‘Pieces’, waarin haar virtuositeit op piano tot uiting kwam, kreeg het publiek voornamelijk nieuw werk te horen. Zo kwam de hele zaal onder hoogspanning met ‘Bullet for love’: een surfende gitaar met wat sixties tempowisseling veroorzaakte kippenvel bij het aandachtige publiek. ‘Faint Mystery’, ze houdt van mysterieuze dingen, werd geschreven in New York na een plotse ingeving. Toch leek dit nummer nog niet helemaal klaar, of was dat het mysterie? Maar met het stampende rocknummer ‘The Shack’, gezongen à la Patti Smith,kreeg bewondering weer de overhand en na een daverend applaus kon je een speld haar vallen. Wat zou ze nu weer uit haar mouw toveren? Tijd voor een ‘traag en triestig liedje want daar heb ik het moeilijk mee’ dixit Trixie. Met‘The visitor’ dwong ze haar eigen in een keurslijf waarbij de aandacht volledig naar haar zangkwaliteiten werd getrokken. Trixie Whitley houdt van contrasten en dat vind je dan ook terug in alle muzikale lagen van haar composities. En het kraakverse ‘Witness’ (to my love) getuigde evenzeer van haar brede vocaliteit.

Toch ging mijn persoonlijke voorkeur naar de rocknummers: passioneel gezongen composities met scheurende gitaren zoals in ‘Hotel’, waarin ze spoken words schreeuwt zoals Nina Hagen indertijd. Of het verscheurende ‘Breathe You’, een krachtige en misschien ook wel pijnlijke love song.
Als bisnummers kwam het toepasselijke ‘Never enough’(ook wij kregen er niet genoeg van) en ‘Oh, the joy’ (wat wij allemaal in ons hart voelden).

Toch nog even vermelden dat dit concert tot stand kwam onder impuls van de ‘Stichting Bijzondere Culturele Activiteiten vzw’. Uitkijken naar hun volgend initiatief ‘Stacey Kent’, de toekomstige jazzlegende, op 5 december.