ULI JON ROTH • 10 OKTOBER 2014 • DE KREUN KORTRIJK

VERSLAG EN FOTO'S: LUC GHYSELEN ©

Op vrijdagavond zakten zo'n tweehonderd rockliefhebbers af naar De Kreun in Kortrijk voor het allereerste concert van Uli Jon Roth in deze Belgische uithoek. Vooral “oudere” rockfanaten waren komen opdagen want de gitarist/vocalist zou een set brengen die in het teken stond van zijn periode bij de Scorpions. Hij is immers de gitarist en ook wel de belangrijkste songschrijver geweest op de eerste vier studio-albums van deze lichtjes legendarische Duitse rockband. Uli Jon Roth staat ook bekend als een van de eerste gitaristen die neo-klassieke invloeden vermengde met stevige rockmuziek. Toen hij in 1978, net voor het uitbrengen van het superbe live album 'Tokyo Tapes', Scorpions verliet en een solo-carrière opstartte, werden ook talrijke psychedelische invloeden in zijn gitaarspel merkbaar (iets waar hij veelvuldig gebruik van maakte tijdens zijn ‘Electric Sun’-periode en waar hij zich ook verder verdiepte om klassieke muziekthema's in zijn stijl te verwerken).

Tot hier een beetje achtergrondgegevens over deze gitarist die toch wel een heel eigen stijl heeft ontwikkeld dankzij zijn “sky guitars” en dan ook tal gereputeerde snarenplukkers heeft beïnvloed. Ik denk hierbij aan o.a. Joe Stump, Gus G., James Byrd of Hank Shermann.

Op het podium in De Kreun laat hij zich begeleiden door bass, keyboards, drums en twee extra gitaristen die vooral als ritme gitaristen acteren – één ervan was eigenlijk ook de lead vocalist van de band, al zong Uli ook wel een aantal nummers. Zo'n anderhalf uur lang werden we dus meegevoerd naar de jaren zeventig met tracks uit 'Fly To The Rainbow', 'In Trance', 'Virgin Killer' en 'Taken By Force'. Alle songs opnoemen zou me echt wel te ver leiden, maar de titelnummers van de eerste twee albums zijn me wel bijgebleven. Uli en zijn band zorgen ervoor dat de nummers vrij herkenbaar blijven, maar vooral tijdens de solo-momenten zorgt Uli er voor dat het nummer toch een volledig ander gezicht meekrijgt dankzij zijn uitmuntende gitaartechniek en zijn toch lichtjes briljante ideeën. Het spreekt dan ook voor zich dat vooral gitaarfreaks hier volledig uit de bol konden gaan en vaak met open mond stonden te kijken (en luisteren) naar wat de meester nu weer uit zijn gitaar toverde. Als bisnummers kregen we o.a. ook een eigenzinnige versie van Jimi Hendrix' 'All Along The Watchtower' voorgeschoteld. Een prachtig voorbeeld van hoe iemand andermans nummer kan heruitvinden en het bijna zijn eigen nummer kan worden.

Vooraf werden we reeds opgewarmd door het uit Hannover afkomstige viertal (zanger/gitarist Niklas Turmann, keyboardspeler/zanger Covin Bahn, bassist Nico Deppisch, drummer Thorsten Harnitz – de eerste twee maken ook deel van de band van Uli Jon Roth) van Crystal Breed, een prog rock/metal band die me deed denken Dream Theater, al zal het nog heel wat tijd vergen vooraleer ze dat niveau zullen bereiken. Vijf nummers kregen ze de tijd om hun kunnen te demonstreren en echt slecht klinkt dit niet: stevige, energierijke momenten worden afgewisseld met tragere en rustiger passages en zowel keyboards als gitaar krijgen hun deel in de spotlight, terwijl bass en drums voor een mooie basis zorgen zonder echt op te vallen. Ik onthield nummers als 'Grown', 'Words Of Silence' en vooral het titelnummer van hun debuutalbum 'The Place Unknown', waarin er een mooi vraag en antwoordspel tussen gitaar en keyboards werd gebracht die me deed denken aan wat Ritchie Blackmore en Jon Lord ook wel deden tijdens live concerten van Deep Purple.

We kunnen dus besluiten dat we een heel geslaagde avond beleefden met vooral veel schitterend gitaarwerk die eigenlijk smaakte naar meer. Vooral het gitaarspel van Uli Jon Roth zal ons nog lang bijblijven.