YES • 21 mei 2014 • Ancienne Belgique Brussel

Verslag: Marino Serdons - Foto's: Nick Müller ©

Het blijft mij verbazen hoeveel grijze haren het podium bevolkte tijdens het concert van de legendarische rockgroep YES. De kwaliteit van een haardos verloopt in fases en was nu recht evenredig met het optreden in de Ancienne Belgique. Grijze haren verraden matureit, degelijkheid en charisma. De kalende knikker komt al snel om de hoek loeren. Uitkijkend naar de totale haaruitval als bewijs van welstand en wijsdom.
Wel dit was ook de evolutie van het concert: sterke start, zwakker midden, subliem einde.
Symfonische rock trok begin jaren zeventig veel aandacht door de allesomvattende ruimtelijke klanken geproduceerd door ambachtelijke synthezisers, moog en pedal steel guitar. Voormalige toetsenisten Rick Wakeman en Tony Kaye haakten reeds vroeger af en Geoff Downes mocht de honneurs waarnemen (een verarming?).

De batterie werd oordeelkundig beslagen door Alan White (maar bleef verder op de achtergrond – of was het een drumsample?). Het muzikale vuurwerk van een graatmagere Steve Howe op gitaren, een corpulente Chris Squire op bass en een volwaardige Jon Anderson vervanger, de vroegere cover-zanger Jon ‘Juano’ Davison.

Yes had aangekondigd integraal 3 albums te brengen. Wel het werd een korte promotie van niet minder dan 3 uren met op de achtergrond een mix van detail-livebeelden en de artworks van Roger Dean (designer van de Yes-hoezen).
The ‘Triple Album Rewind’-tour startte met het album ‘Close to the Edge’. Op onnavolgbare wijze werd het publiek meegesleept door een enthousiaste Jon Davison. Zijn zangpartijen mochten gerust naast deze van oudgediende Jon Anderson staan (close!). De rondbuikige bassist Chris Squire (nickname ‘Fish’) had duidelijk afkoeling nodig. Wapperende haren suggereerden een muzikale reis doorheen tijd. Zowel het titelnummer als ‘And you and I’ en ‘Siberian Kathru’ (waterval? vogel?) voerden een volle zaal naar hogere sferen. Schitterende uitvoeringen!

‘Going for the one’ belichaamde meer het rock-‘n-roll gehalte van Yes. Nooit mijn favoriete album geweest. Maar… nu zeer indrukwekkend hoe de gitaarsolo’s van Steve Howe de akoestische song ‘Turn of the century’ naar een hoger niveau tilde. Steve Howe, bestempeld als één der grootste gitaristen op moeder aarde, bepotelde zijn instrumenten als een sensuele massage. En opnieuw krediet voor de pianopatrij door Geoff. ‘Parallels’ en vooral ‘Awaken’ (met Bach-tonen van Geoff) rondden de set af als een oersterk, indrukwekkend geheel.
Last but not least was het de beurt aan ‘The Yes Album’ uit 1970, gecomponeerd in Devon. Steve Howe toverde in ‘Yours is no disgrace’ een rijkelijk klankenspectrum. Gevolgd door zijn solowerkje ‘Clap’, een akoestisch nummer geschreven in ’69 bij de geboorte van zijn zoon Dylan. Een vingervlugge uitvoering (op de Martin-gitaar) die zijn leeftijd nog steeds onder de knoet houdt. Wow! ‘Starship Trooper’ was oorspronkelijk een samenraapsel van een ouder nummer en wat losse jam-sessies, herleid tot een sterk arrangement. Het vrij toegankelijke ‘I’ve seen no good people’ behoeft geen lauwerkrans. Het nummer deint op de tonen van de lichtheid van het bestaan en een aanstekelijke overgang naar een rockbeat. Ontegensprekelijk een eeuwig meesterwerk met close harmony van de hele zaal.

Het nog geen 3 minuten durende ‘A Venture’ benadrukte de perfecte samenzang zonder kikkers ‘hide-away’ in de keel. Geoff Downes leek hier eventjes met zijn tinkling- pianospel er toch weer zin in te krijgen. En opende prachtig op keyboard voor ‘Perpetual Change’, een vrolijke ode aan oneindigheid.
Verrassing van de avond: de schitterende zang van Jon Davison. Ster van de avond: de onovertroffen vingervlugge Steve Howe. Geen geleuter over moderne technologie en samples. Het publiek kon de volle sound wel pruimen, kreeg er niet genoeg van, en eiste een bisnummer. Het gedreven up-tempo ‘Roundabout’ (lp ‘Fragile’) besloot een prachtige progressieve rockavond waarin Yes bewees een mijlpaal te hebben betekend in de muzikale evolutie.

more pictures...