support: eriksson delcroix - pauzemuziek: blue flamingo
|
Vandaag eindelijk eens een eerste, echte zomerse dag meegemaakt waarin muziek voor 100% moest triomferen. |
|
Vertical Divider
Alsof we samen op een grote jamboree aanwezig waren van de lokale Scoutsgroepering. Toen hij een van de beste vooroorlogse gitaristen (sorry zijn naam ben ik kwijt) aankondigde en daar een nummer wou van draaien, had hij de verkeerde kant van de plaat opgelegd, jaja, de tijd van een A- en B-kant op een vinyl. Tijdens de pauze mocht hij weer voor die nodige ambiance zorgen.
Wat van minder ambiance was, en eigenlijk maar een matte vertoning werd, waren Eriksson Delcroix. Aan de keuze van muziek was niets aan te merken maar het werd helaas maar een routineuze demonstratie. Zelfs met ‘Big Black Is Coming’ en ‘A Low Ripple Till Idaho’ had ik enige ommezwaai verwacht maar ook dat bleef maar op een laag pitje branden. ‘High On The Mountain’ vond ik dan weer een breekpuntje in hun performantie. We hebben ze al beter gezien… C.W. Stoneking groeide op in Australië tussen Aboriginals in Papunya. Hij is geen onbekende meer in Vlaanderen en speelde vaak op onze zomer (?) festivals. Tweemaal een uitverkochte Arenberschouwburg en een prachtige live show in het OLT enige tijd geleden, moet de reden zijn geweest dat hij hier vandaag weer geprogrammeerd stond. Men vergelijkt zijn stem al wel eens met die van zijn wapenbroeder Tom Waits maar persoonlijk vind ik dit een beetje over de top. Aan zijn in 2014 verschenen album ‘Gon’ Boogaloo’ werkte hij maar liefst zes jaar. Maar hij had slechts twee dagen nodig om dit nieuwe werk op te nemen, en dus tijd om dit muziekpaletje even te promoten. CW Stoneking liet zich vandaag begeleiden door drie vrouwen, eetje op de drums, staande bass en basgitaar en een dame die zich de ziel uit haar lijf blies op enkele blaasinstrumenten. |
Vertical Divider
Wat Stoneking ons liet horen, het niet steeds voor 100% retro. Het vooroorlogse gevoel zit er wel stevig in gebakken en met momenten krijgen we ook wat dansbare rock-‘n-roll geserveerd. Zelf omschrijft hij zijn muziek als ‘Eccentric Dance Music’. Vandaag weer een leuke portie met gospel gekruide country deuntjes, voeg daar de nodige dosis Hillbilly aan toe en je bent klaar om twee uur lang je benen te bewegen.
De show kwam traag op juiste snelheid en met ‘How Long’, ‘The Zombie’ en ‘Get On The Floor’, alle drie uit zijn recent album ‘Gon’ Boogaloo’, kregen we meteen een voorsmaakje van wat ons nog te wachten stond. Met de nummers ‘The Thing I Done’ en ‘Mama Got The Blues’ uit nog steeds datzelfde schijfje ging het wat een meer swingende richting uit maar toch bleef het eigenlijk tot op dit moment maar een matte bedoening qua podiumuitstraling. Alle lof voor de nummers zelf, professioneler en veel beter gebracht dan verwacht en dat is toch ook een pluspuntje dat ik vanavond merkte. ‘Handyman Blues’ uit ‘King Hokum’, ‘I'm The Jungle Man (Gon’ Boogaloo) en ’Jungle Lullaby’ (Jungle Blues) zorgde dan voor een totale ommekeer en zo konden we toch nog met een goed gevoel huiswaarts keren. Een show van Stoneking bijwonen, je moet dit doen met je verstand op nul, geen vooroordelen trekken uit ’s man vorige passages en laat het geheel je maar op je afkomen. Het was leuk maar volgens mij zat er meer in… alleen kwam het er niet voor de volle 100% uit. Met dank aan het OLT |