29 april 2015 • CC Hasselt
|
Hoe ontwapenend kan een oneliner zijn? Daan kondigde zichzelf aan als ‘aangeschoten wild’. Wat hij juist bedoelde laat ik over aan jullie verbeelding. Feit was dat hij met hese en rauwe stem, duidelijk kapot gezongen, inzette met het betekenisvolle ‘Addicted’. Waarmee ik niets wil gezegd hebben, hoor.
De avond startte met theatrale gevoeligheden: duisternis, volgspot, mist en slechts 3 muzikanten op het podium: Daan, Isolde Lasoen en Jean-François Assy. En al vlug bleek dat elk nummer kon genieten van magistraal slagwerk van Isolde en instond voor de sfeerschepping. Jean-François speelde contrabas, maar met de nodige ‘pedalen’ wekte hij een suggestie van een vol kwartet. En laat dat nu juist mijn grootste bemerking worden: wat is gespeeld en wat is een sequencer? Maar we gaan niet onnozel doen, het geluid was perfect en de songs overweldigend. Daan had nochtans alle moeite van de wereld om zijn teksten met voldoende volume in de micro te hoesten (ook hier zou de techniek hem regelmatig bijstaan). Hees en schurend haspelde hij zijn lijstje af. Maar het publiek reageerde na elk nummer wild enthousiast. |
‘Parfait mensonges’, ‘La crise’ (met onmisbaar slagwerk), ‘Palaistine’ (dromerig kinderliedje op 2 akkoorden), het wondermooie ‘The Player’ solo op piano (marteling voor zijn stem).
Knapste prestatie werd die avond het instrumentale ‘Housewife’, na zovele jaren nog steeds één van de betere composities en rijkelijk gestoffeerd. Na iets meer dan een uur hield hij (alleszins zijn strot) het voor bekeken en rondde af met ‘The mess’. Natuurlijk stampte het publiek, verontwaardigd over het vroege einduur, nog een bis op het podium. ‘Boire & Conduire’ werd sarcastisch geschrapt, en op algemeen verzoek kwam ‘Exes’ aan de beurt. Ultieme afsluiter, en zoals de proloog theatraal, eindigde een schitterende avond met de Aznavour-song ‘J’en deduis que je t’aime’. Een ballade die een staande ovatie uitlokte voor de (gehandicapte) grootmeester Daan. |