29 januari 2016 • Cultuurcentrum C-Mine Genk
Plezante bende pakt Limburgs publiek bij de keel. De band rond Frank Vanderlinden liet menige troubadour vroeger én nu een poepje ruiken.  Het Vlaamse levenslied verheven tot Kunst. Ook de Limburgers kregen er niet genoeg van. Staande ovatie!
Bij het betreden van de Grote Zaal in de schitterend gerestaureerde steenkoolmijn, werd je aandacht onmiddellijk getrokken naar de pietleuterige opstelling vóór het toneelgordijn. En inderdaad, toen ze alle vier als een kluitje bij elkaar stonden, was dit de start voor een intiem optreden.
Frank van zijn akoestische gitaar, Michel De Coster zittend op een houten flightcase, Dirk Jans achter een schamele trom en cymbaal. En niet te vergeten, de ‘blue’ David Poltrock achter een ouderwetse synthesizer. Arme David, want nog maar 3 jaar spelend met De Mens, en nog steeds kan Frank het niet laten om hem als lijdend voorwerp te gebruiken. Part of the game? Kan natuurlijk. De ene bekende hit na de andere werd op sublieme en gevarieerde wijze voorgeschoteld aan een gretige mensenmassa balancerend op het puntje van hun zetel. Een humoristische Frank zong naadloos zijn klassiekers (o.a. Maandag, Irene,..) maar ook minder bekende songs zoals ‘Luide muziek in kleine auto’s’ in bubble gum-style. Of het schitterende ‘Sex verandert alles’ (waar wij natuurlijk ook alles over weten). De songs van De Mens zijn over het algemeen vrij kort en echt bedoeld als luisterlied.
De muzikale arrangementen komen meestal op het 2de plan. In ‘Patti Blues’ kon bass-player Michel De Coster zijn energetisch ei kwijt. En Frank toonde zijn fingerpicking-kunst bij ‘Lachen en mooi zijn’.
Maar het grootste eerbetoon na die 1ste helft (ja er werd nog eens een uitzonderlijke pauze ingelast) komt volledig toe aan de fenomenale keyboard-speler David Poltrock. Een verleden bij o.a. Hooverphonic en tal van andere projecten, ook als producer, betekent een absolute aanwinst voor De Mens. Alle songs, en dan meen ik ook vrijwel ALLEMAAL, werden verheven van een eenvoudig luisterlied naar een volwaardige rijpe song door het gebruik van de synthesizer.
(Gaf zo’n lekker ouderwets sixties-geluid waar David – en ik ook- gek van is)
Na de pauze was het volledige decor opengetrokken en stond er een volwaardige ‘batterij’ (drumstel) op het podium. Beurt aan de presentatie van het nieuwe alom gewaardeerde album ‘Nooit genoeg’. “Wees gewaarschuwd”want volgens Frank is het een deprimerend melancholisch album. De titels spreken voor zich: Angst, Als je niet hebt, Haat je mij nog,.. Toch klonk het allemaal prachtig door de gevarieerde instrumentale inkleding. Wat inventief slagwerk van Dirk of (weer) het a-tonale gefrustreerde pianowerk van David.  Wij kregen er niet genoeg van en De Mens ook niet van ons met ‘Nooit genoeg van jou’, een lijzig langzaam klassiek opgebouwd nummer met een mooie gitaarsolo van Frank. Om onmiddellijk iedereen te doen headbangen op het prachtig afgewerkte ‘Pijn, dronkenschap, verdriet’ en af te sluiten met de fenomenale single ‘Nooit genoeg’, drijvend op een indringend strakke cadans en (weeral) mooie keyboard van de nu reeds onmisbare David Poltrock.

Onnodig te vertellen dat er nog enkele bisnummers kwamen (Sheryl Crow, Ergens onderweg) om te eindigen zoals ik ben begonnen: met een staande ovatie!

Met dank aan C-Mine Cultuurcentrum Genk