13 maart 2016 • Vorst Nationaal, Brussel
|
|
Dream Theater is zeker geen onbekende meer in het progressieve rock/metal wereldje en mogen met recht en rede tot de pioniers van de huidige progressieve rock/metal genoemd worden. Deze super getalenteerde muzikanten mochten ons land nog een keer aandoen en dat zorgt altijd voor hoge verwachtingen. |
|
Als omstreeks acht uur de lichten doven weerklinkt de intro ‘Descent Of The Nomacs’ om vervolgens dit ganse album in chronologische volgorde af te werken. Dit gebeurde in twee delen met een kleine pauze. Nu zal je bij Dream Theater nooit echt een moshpit verwachten maar met een zittend publiek is de sfeer toch geheel anders. Het mocht misschien de bedoeling zijn om deze gehele rock-opera te ervaren door aandachtig luisteren maar dit kwam de interactie met het publiek niet echt ten goede. Je kreeg met tijde de indruk dat de band, maar vooral James Labrie, hier een beetje door geërgerd waren. Soms vroeg Labrie om mee te zingen, maar het was duidelijk dat bijna niemand de nieuwe CD voldoende kende om de woorden al mee te brullen. ‘The Astonishing’ kent vele rustige passages waardoor er ook moeilijk vaart kwam in de show, nochtans was de band in topvorm en de nummers werden quasi foutloos gebracht. Welke superlatieven kan je gebruiken om iedere keer weer te zeggen hoe goed die muzikanten wel zijn? Er valt altijd wel iets op te merken, zoals een duidelijke fout van Mike Mangini. Het werd duidelijk dat Mangini geen Portnoy is; de drumpartijen zijn kaler dan vroeger het geval was en Portnoy zou dit geheel zeker anders hebben opgevuld. Portnoy blijft de showman die het publiek in zijn ban houdt en dat heeft Mike niet. Die foute tel van Mangini was echt wel hoorbaar! Ook de avonden van Labrie zijn niet altijd even sterk en dit was niet één van zijn beste. Hij laat het soms afweten in de hoge regionen. In de kalme en lagere passages valt het allemaal nog wel mee maar ook dit is niets nieuws natuurlijk. Hoe slaagt Labrie er trouwes in om bepaalde lijnen te zingen zonder zijn lippen te bewegen?
|
Van Petrucci en Myung moet gezegd dat ze een verbluffend vingerbrekend spel ten gehore brengen al zat vooral de bas soms wat teveel in de achtergrond en je vooral visueel opmerkte hoe goed Myung wel is. Jordan Rudess pianospel is zoals steeds fenomenaal maar toch had het leuk geweest om van de man ergens in de set een mooie solospot te zien, al dan niet in wisselwerking met Petrucci. Het had de ganse show zeker opgefleurd! Gelukkig kwamen de nummers, en vooral de ruigere stukken beter uit de verf dan op CD waardoor dit meer knalde. Visueel werd alles ondersteund door projecties die het verhaal moesten toelichten en gaven het geheel een extra dimensie mee. Toch had ook hier misschien iets meer kunnen inzitten. Waren de verwachtingen voor deze show te hoog of had dit concept beter gepast met een volledig live orkest zoals in Parijs het geval gaat zijn? Het was zeker niet slecht maar de vonk die normaal overslaat bij Dream Theater shows was er nu niet. Misschien is het ook niet zo’n goeie keuze om een nieuw dubbel album integraal te spelen zonder er enkele oudere nummers aan toe te voegen op het einde van de show. Een medley ergens middenin, enkele solospots of een best of… was wel welkom geweest. Nu miste er gewoon iets aan deze vertoning.
Dit was zo één van die concerten waar je een ‘net niet’ gevoel aan over houdt en waarschijnlijk één van hun minste shows die Dream Theater al in België bracht. Een Dream Theater concert blijft echter een belevenis, maar de volgende keer liever weer een ouderwets DT-optreden met een overzicht van hun albums en een staand publiek dat uit zijn bol gaat. |
|
SETLIST
Act I:
Act II
|