29 & 30 mei 2015 • Hof van Coolhem Puurs
Voor de editie van Duvel Blues 2015 hadden ze wel enige vergaderingen achter de rug alvorens de beslissing viel om er nu eens een tweedaagse van te gaan maken. Niet dat we er zaten op te wachten om ons twee volle dagen aan Duvel te goed te doen maar toch trokken we met hoge verwachtingen richting Hof van Coolhem te Puurs, de locatie die nog steeds de bakermat is voor deze Duvel Blues. De keuze of we nu voor één of voor twee dagen gingen was al vlug gemaakt en dus trokken we gepakt en gezakt richting Puurs benieuwd wat de ‘Opper Satan’ voor bluesminded België in elkaar had gestoken.
Op vrijdag zouden de ‘hell gates’ zich openen rond 18.30 en zoals vanouds krijgen de eerste 100 (betalenden) een ‘GRATIS’ Duvel. Voor sommigen is dan al de grens van de alcohol binnen bereik maar uiteraard niet voor de ‘real ones’ en dus beginnen we eraan voor een hopelijk sterke en zonder weerga zware tweedaagse. Dag 1 Op zaterdag zullen Luca Giordana en Quique Gomez de afsluitende Jimmy Burns nog ondersteunen maar vanavond is de eer voor beiden weggelegd om het ‘fest’ op het juiste spoor te zetten. Het aantreden op de beide dagen brengt uiteraard de verplichting mee om vanaf het eerste moment goed te zijn om de dag nadien geen schade toe te brengen. Luca Giordano, geboren in Italië, voelde al vlug de lokroep van Chicago om daar zich te gaan verdiepen in de plaatselijk tak van de blues en speelde al bij ettelijk grote namen zelfs bij een Fats Domino en morgen dus bij Jimmy Burns. Of hij dezelfde bloedlijn heeft dan de befaamde kunstschilder uit de 17de eeuw weten we niet maar de blues zit hem duidelijk in het bloed. Hij maakt ook furore met zijn eigen ‘Deep Blues Trio’. Zijn ‘buddy for tonight’ is de uit Spanje afkomstige smoelschuiver Quique Gomez en samen zijn ze her en der al talrijke keren te gast geweest. Iedereen is meteen mee voor de aangename Chicago blues die Quique en Luca hier uit hun hoed toveren. Deze heren hebben trouwens een leuke CD uit waarop Jimmy Burns maar ook Eddie C. Campbell en Billy Branch op meespelen en waarvan we later deze week een recensie op Keys and Chords laten verschijnen. Nu doen we ons tegoed met nummers als ‘One More Change With You’ van Little Walter en ‘Somebody Got To Go’, eentje uit 1945. Voor de aanwezigen zijn Quique Gomez en Luca Giordano geslaagd en dus kijken we al uit naar de afsluiter van morgen. Rond de klok van negen is het de beurt aan Chris Daniels en zijn Kings. Funky blues staat nu op het programma en voor de gelegenheid van dit ‘Duvel Fest’ komt soulveteraan Freddie Gowdy hier zijn duit in het zakje doen. Samen met de Nederlander Jan Rijbroek moet het hier ‘sebiet’ gaan stomen sé. In een vorige era noemden zijn Kings zichzelf nog de R&B Kings en dus weten kenners dat het hier vanavond een feestje zal worden met swing en jump blues. Het is al een tijdje geleden dat we Chris Daniels aan het werk konden zien en dus een pluim voor de hoed van de ‘Gust’. Toen Marktrock te Leuven nog internationaal ging was hij in deze studenten- en bierstad ook al eens te gast. Met een 8-koppige band is het podium goed gevuld en krijgen we swingende blues als vanouds waarop de Freddie lijkt of hij er wat onwennig bijloopt. Ze brengen een goed samenhorende set waarop Chris ‘de king’ mer dan voldoende tijd geeft aan de rest van de band om in de ‘spotlights’ te komen staan en met ‘Something You Got’ van die andere Chris (Kenner) lijkt het of we in de Mardi Gras van New Orleans zijn terechtgekomen. Funk en Freddie Gowdy worden al vlug in één woord samen gevat en hoe anders dan met ‘Play that Funky Music… White Boy’ kunnen Chris Daniels en zijn Kings dat hier muzikaal als een statement laten horen. Niets dan toppers op deze vrijdagavond want met Carolyn Wonderland hebben ze ook al iemand op de affiche staan die van wanten weet. Deze ‘red headed woman’ heeft het rauwe van een Janis Joplin in zich maar kan tegelijkertijd ook herinneringen oproepen aan een SRV door haar stevig gitaarspel. Ozzy van der Loo van het nog nieuwere agentschap Chulahoma Music is hier vanavond haar roadmanager en ook al komt hij nog maar kijken aan het firmament toch heeft hij al wat zeer degelijke namen in zijn portefeuille zitten. Carolyn is een vrouw naar ons hart, no nonsens en goede blues zijn haar ingrediënten om ons vanavond hier te behagen en het volgend glas ‘Duvel’ helpt ons deze avond dan ook aangenaam te verwerken. Met ‘Two Trains’ krijgt ze de aanwezigen zelfs in beweging en dit geldt ook voor diegenen die niet aan de Duvel zitten. Wanneer je vergeleken wordt met Janis Joplin moet er uiteraard een nummer van deze diva uit de club van ‘27’ bij zijn en dat bevestigde Wonderland hier vanavond met het mooie ‘What Good Can Music Do’ en met ‘Going Down South’ heeft Carolyn zich ervan verzekerd dat ze na dit uitstekende concert wel een beetje bezig zal zijn met het handtekenen van haar CD’s. Rond middernacht stond voor diegene die nog recht kon staan niemand minder dan Nick Moss & The Flip Tops op het podium. Buddy Guy noemde hem ooit het grootste talent in de Chicago Blues en dat kan als ‘white boy’ al wel tellen; hij is daardoor alom aanwezig op de ‘Blues Music Awards’. Met deze Nick Moss komen we terug uit in Chicago en met ‘Woman Don’t Lie’ stelt hij ons de vraag waarop we toch wat ontkennend moeten antwoorden. De ‘surplus’ van deze Nick Moss vinden we onder zijn Flip Tops nl. Michael Ledbetter en deze blanke bolster speelt toch al enkele jaren samen met de Flip Tops maar kan gerust een eigen band vormen want wat kan die man zingen. Op het podium straalt hij een bijzondere persoonlijkheid uit en wanneer hij dan nog eens ‘I Got My Eyes On You’ van Buddy Guy aanzet moet iedere bluesliefhebber hier aanwezig toch voor dit prachtige soulful geluid smelten. Met ballads als ‘Been So Long’ mogen we ons zelf er niet op betrappen om Nick Moss niet te vergeten want met zijn meesterlijke gitaarsolo’s bij deze plakkers is dat zeer moeilijk om dat niet te doen. De opener van dit ‘Duvel Fest’ zit er dan al op en daarmee zijn duivel Gust en zijn crew geslaagd om er een dagje extra aan te breien want we hebben genoten en zoals steeds hebben de afwezigen ongelijk, toch diegene die voor de blues komen. Vlug naar mijn slaapvertrek want morgen zal het weer vroeg dag zijn om in de namiddag al meteen onze eigenste Howlin’ Bill te verwelkomen. Dag 2 Op de camping zijn een heleboel kleine oogjes op te merken en ben benieuwd hoe sommigen de dag gaan doorbrengen. Die ‘Gratis Duvel’ is nu niet meer het hoofddoel want het zal nog een zééér lange dag worden. Gisteren was de start van deze tweedaagse al veelbelovend geweest en vandaag zullen de bluesfanaten van de ‘one day’ er nog gaan bijkomen. Hier aan de scoutsterreinen en de voetbalkantine zijn er al enkele die vanaf het vroege uur aan het aperitieven slaan maar de ervaring leert ons dat die straks nog weinig zullen genieten van onze favoriete muziek maar ieder zijn meug. Om de tijd te doden en om ook wat op te warmen is een terrasje meepikken onder een heerlijk zonnetje een niet te missen optie zeker wanneer we daar nog het gezelschap krijgen van Quique Gomez en Luca Giordano wat leidde tot een heerlijke, spontane babbel. Iets voor ‘tea time’ komen Wim De Vos en zijn Howlin’ Bill de grote tent wakker schudden en daarmee houden ze de traditie in ere dat de aftrap op zaterdag mag worden gegeven door een Belgische band en dus kunnen Wim, Winne, en de broertjes Hontelé eraan beginnen. Van hun laatste album ‘Hungry’ openen ze dan ook meteen met titeltrack ‘I’m Hungry' en daar drinken we dan al meteen op. Attent als hij is weet Wim De Vos nog wel iedereen er op te wijzen dat we vandaag finaal afscheid namen van bluesfriend Steff Peire die helaas nog net geen zestig is geworden. Onze gedachten zijn uiteraard bij hem en deze overdenkingen worden dan meteen ook het gespreksonderwerp in enkele groepen en zo proberen we ook hier op Duvel Blues deze ‘toffe pee’ te eren. |
Het zonnetje begint heerlijk te schijnen en dan worden de aanwezigen in twee groepen gedeeld, de bluesliefhebbers binnen en diegenen die enkel komen om buiten te tent rustig wat te drinken. Dat mag natuurlijk op voorwaarde dat we achteraf geen vragen horen van “En hoe was het?” Wim en zijn Howlin’ Bill laten dit natuurlijk niet aan hun hart komen want er zijn nog meer dan voldoende fans in de tent aanwezig die willen genieten van hun ‘Highway Of Life’.
De Tiendenschuur is het moment op Duvel Blues om een beetje rust in te lassen en dus de plaats waar telkens twee groepen of artiesten de aanwezigen een beetje laten bezinnen. De eerste van deze twee is Gordie McKeeman en zijn Rhythm Boys die ons komen begeesteren met folk van Keltische oorsprong en de daarbij gekende opzwepende muziek. Van een verrassing gesproken en een opener die kan tellen want zijn intro met een stijlvolle tapdance terwijl hij zijn ‘fiddle’ laat klinken is ook voor de niet-liefhebber toch meteen indrukwekkend te noemen. Een opeenvolging van opzwepende polka’s, losgeslagen hillbillies met daar tussen nog een ‘cajunke’ brengt al meteen een mooie afwisseling in het programma van Duvel Blues. En dit zijn dan nog wel Canadezen uit de buurt van Nova Scotia! Straks nog meer van deze drinkmuziek maar nu eerst terug naar de grote tent voor wat afwisseling in de muziekkeuze van de ‘Duvelraad’ en zo komen we bij Rick Vito aan. Geen scherpe gitaarriffs of stomende funk zoals gisteren met Chris Daniels of Carolyn Wonderland maar gewoon steengoede blues. Met Rick Vito zitten we al aan de tweede band in de grote tent en ook al zal er niet meteen bij iedereen een belletje gaan rinkelen toch kan deze Rick Vito al een serieus curriculum vitae voorleggen want hij speelde al met Fleetwood Mac, John Mayall, Bob Seger, Bonnie Raitt en Jackson Browne en dat zijn meteen dan wel al namen om van te duizelen. Dus zijn we allen benieuwd wat hij de bluesfans vandaag te bieden heeft. Rick Vito was voor dit optreden een klein vraagteken bij ons maar bevestigt hier toch dat hij van wanten weet met swingende blues met o.m. ‘Cadillac Boogie’ tot en met het betere werk van Fleetwood Mac’s ‘Black Magic Woman’ (geschreven door Peter Green) maar de meesten zullen zich alleen maar de Santana versie herinneren. ‘Back to the barn’ voor de tweede act van deze namiddag en die vinden we in Big Daddy Wilson die wat rust probeert te brengen met aangename blues. Hij zal hier aantreden met een trio en meteen bij het zien van ‘ons’ Caro weten we ook dat Roberto Morbioli van Morblus erbij zal zijn en samen met een fris geschoren Stefano op de bass zullen zij hier Big Daddy Wilson ondersteunen. Deze Big Daddy Wilson heeft juist op de valreep zijn nieuwste album bij en uiteraard zullen we van deze ‘Time’ deze week nog een uiteenzetting van geven op deze website. Maar nu wordt het eventjes muisstil in de Tiendeschuur want nummers als ‘Dead End Road’ en ‘Wake Up’ zijn zo mooi dat de monden hier van verbazing openvallen en gelukkig zijn hier alleen de echte liefhebbers aanwezig al kan er hier geen ziel meer bij. Knappe prestatie en we zijn sterk onder de indruk van Big Daddy Wilson. Next on the bill is een zekere Luke Winslow King en wat grasduinen op de digitale highway leerde ons dat we ons moesten voorbereiden op wat aangename folkblues maar toen we backstage de soundcheck konden volgen begonnen mijn wenkbrauwen toch stevig te fronsen. Wat we hoorden was onvervalste New Orleans blues en dus trokken we benieuwd naar de grote tent en bij de eerste tonen van ‘Swing That Thing’ wisten we het meteen, dit zou de revelatie van het ‘fest’ worden. Aan zijn zijde staat Roberto Luti en samen weten ze een zuivere en aangename slide door de tent te slingeren en worden we gewoonweg koud ingepakt. Deze beide heren stralen gewoon puur vakmanschap van zich af en wie kan daar nu onberoerd bij blijven… heu… ja diegene die hier enkel zijn om te drinken. Man, dit was gewoon genieten al zal deze Luke Winslow ook wel voor- en tegenstanders hebben maar voor mij en ook vele anderen die de bluesmuziek nog steeds ernstig nemen is dit toch hemels zelf wanneer een deprimerend nummer als ‘Some Cold Rainy Day’ door de speakers galmt. En net als bij het nummer ‘Never Tired’ worden we ook geen enkel moment moe van deze Luke Winslow King en Roberto Luti. Een 2de maal Big Daddy Wilson gaan we overslaan want de inwendige mens moet stilaan ook weer versterkt worden alvorens we hier een appelflauwte krijgen… al is het enthousiasme van de catering toch blijkbaar wat zoek. Na een braadworst met de nodige attributen erbij kunnen we er weer volop tegen aan en stromen ook de laatste zonnekloppers naar binnen want voor vele is bluesrock gewoon blues en daar kan deze Layla Zoe wel wat van. Deze Canadese furie heeft veel in haar mars en kent de laatste jaren een enorme opmars hier op ons continent. Met als nickname ‘The Lilly’ weet ze als geen ander hoe de massa te bespelen door haar intense concerten en dat zal hier in Puurs niet anders zijn. Nog vlug vertellen dat ze gisteren een muzikaal orgasme had ondergaan in de ‘Spirit of ‘66’ in Verviers maar genoeg reclame, bewijs het dan maar eens hier in de grote tent. Uiteraard staat het podium vol van trouwe fans en eerlijk gezegd haar gitarist weet van wanten al neemt rock bij hem toch wat de bovenhand maar dat moet kunnen uiteraard. Ik zal hier nu wel wat op grote tenen gaan trappelen maar mij kon deze Layla Zoe niet echt boeien en ook een trouwe fan van haar moest schoorvoetend toegeven dat dit nu ook niet meteen haar beste concert was. We vernemen dan ook dat het feestje in Verviers bijna drie uur duurde, misschien konden we hieruit afleiden dat 2 evensterke concerten op evenveel dagen al vlug zeldzaam wordt ook al staan er vakartiesten op het podium. Bij haar versie van James Brown zijn ‘It’s a Man’s Man’s Man’s World’ was de kelk bij mij al op de bodem en hoorden we nu ook meteen niet de betere versie van dit werk. Genoeg aanhangers uiteraard om een ‘encore’ te geven maar haar ode aan BB King ging bij ondergetekende volledig de mist in ook al omdat het a-capella werd gebracht en de gitaarriffjes van BB King achterwege bleven. Hopelijk kan deze furie me nog eens op een ander concert overtuigen maar nu, nee even niet. Diegene die Gordy McKeeman de eerste maal hebben gemist krijgen nu in de ‘Tiendeschuur’ nog een herkansing en dat zijn er toch nog heel wat. We gaan richting middernacht voor de opwachting van legende Jimmy Burns. Gisteren hoorden we zijn begeleiders Quique Gomez en Luca Giordano ng in een geslaagde set en dus ja, we keken uit wat ze nu aan de zijde van deze Jimmy Burns konden betekenen. De brave man nestelde zich op een krukje maar gelukkig was zijn blues niet vastgeroest en kon een toch nog steeds goed gevulde tent genieten van zijn muziek. ‘Stop That Train’… geen denken aan want we wilden allemaal meer en als bij zijn versie van ‘Stand By Me’ de tent nog begint mee te zingen dan weten we dat Duvel Blues 2015 een geslaagde editie is geworden. ‘Leaving Here Walking’ is Chicago blues pure sang en die gedachte probeer ik dan ook nog wat vast te houden tot straks voor als we samen ‘Early Morning Blues’ beginnen zingen. Misschien hadden wat we nog meer respect kunnen tonen voor Jimmy, Quique en Luca maar de lokroep voor de laatste Duvels begon te roepen en daarbij kwamen natuurlijk bij sommigen de herinneringen boven van vorige edities en zeker die van vorig jaar toen onze ‘witte’ een appelflauwte kreeg en horizontaal ging maar zij die hem kennen weten dat dit nu ook weer niet de eerste keer was. De ‘brothers’ Johan en Peter waren hun allerlaatste drankbonnetjes aan het verzamelen en zo kregen we dan ook de allerlaatste ‘Duvel’ te verwerken en zorgde Johan van Bierbeek nog voor enig animo om over mijn fototas te struikelen en zo een Duvel als douche kreeg. Gelukkig zonder al teveel erg, toch voor mijn kodakskes want bij Johan leek het of hij met kleren aan onder de douche was geweest en zo hebben we nog wat indianenverhalen voor volgende afspraken. Buiten op weg naar de camping nog even het slot helpen ontcijferen van de Harley Trapson van Peter ‘Attic’ en met een ervaring rijker zat deze editie er dan op. Was het goed? Ja, het was goed, al zullen er altijd wel zijn die hun andere mening kwijt willen… maar hebben die geluisterd of gedronken? En blues moet je beleven maar ook die generatie is feel aan’ t uitdunnen. Hopelijk, en al zeg ik dat niet graag, komt er een vervolg op deze tweedaagse al zijn we zeker tevreden met één dag maar die beslissing ligt in het kamp van den Duvel. Tot de volgende… |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025