19 maart 2016 • CC Muze, Heusden-Zolder
|
|
Tijdens de vorige tournee werd het publiek van/uit haar sokken gespeeld door de verrassende opbouw van eclectische songs met een snuifje country. De huidige concertreeks ‘Songs collected from a songbook..’ herbergt een rijke variatie uit oude en nieuwe nummers. Met enige nadruk op het country-genre én ook op de liefdesverklaring van Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson. Een muzikaal sprookje! |
|
Haar anachronistische kledij mag dan wat potsierlijk overkomen, haar glimlach (lange tijd gemist) fleurt het hele podium. Ontspannen betrad zij het podium, in tegenstelling tot Bjorn die ditmaal niet echt uit zijn woorden kwam.
Ook de songs puilden het eerste half uur uit van rust in americana of country stijl. En in ‘56 7th Street’, een country-blues nummer, klonk de samenzang niet echt koosjer. Gelukkig werd het publiek opgefrist met het instrumentale ‘A Low Ripple Till Idaho’. Banjo, triangel en een omnichord deden wonderen aan de sfeer en luidde enkele covers in (o.a. Tom Paxton). De band kwam op dreef en stal de harten met het sfeervolle ‘Mistigris’. Een romantische Chris Isaac-achtige song met een knap drumritme. En dat de grote trom van het drumstel vervangen was door een kartonnen doos, had niemand opgemerkt. Met ‘Snakebite’ (Riding on a snake…) kwam voor mij echter hét hoogtepunt van de avond. Een song over, jawel een slangenbeet die je doet hallucineren. Bjorn hervond zijn vertelstijl en het nummer werd boeiend ingeleid door Nathalie op blokfluit met indiaanse klanken. De song evolueerde in de ‘Kalmthoutse woestijn’ (inspiratiebron van Bjorn) tot een experimentele explosie van hallucinerende klanken. Schitterend vertolkt en imponerender dan op cd. En toen kwam ‘Lay Low’, een hitgevoelig sixties poppy song dat zangtechnisch op Nathalie haar buik was geschreven. |
Het is aandoenlijk hoe de vader-zoon relatie op het podium iedere maal in de verf wordt gezet. En terecht dat vader Karl Eriksson opnieuw zijn moment suprème krijgt met het boeiende ‘Le Danse de Mardi Gras’. Een iets modernere versie met elektrische gitaar die Karl de kans gaf om te genieten van ‘zijn’ show en tegelijkertijd te tonen hoe fier hij is op zijn zoon. Het was voor mij de perfecte afsluiter geweest. Toch kreeg het publiek nog een bluegrass toemaatje en DE liefdesverklaring tussen de beide tortels: hun kennismakinglied, het bekende ‘Love Hurts’ (nog niet van toepassing!). Voor sommigen misschien wat melig, maar voor de meesten onder ons romantisch ontwapenend.
Was dit hun meest geslaagde concert ooit? Neen, de verrassing was er niet meer en country is niet echt een hip genre. Maar er is zoveel kwaliteit in de groep. Vooral gitarist Elko Blijweert tekende weer voor de prachtige ingeleefde solo’s en de speciale effecten. De experimentele songs, soms mijlenver verwijderd van het country-genre, pulken dan ook uit van een rijkelijk arrangement en beklijven telkens weer. Pretentieloos concert door puike en gelukkige muzikanten. Succes Nathalie en Bjorn! Met dank aan CC Muze, Heusden-Zolder |
|
setlist
|