Een zeer kleurrijk festival met al even kleurrijke figuren ... de bezoekers buiten beschouwing gelaten... |
|
|
6 augustus 2016 |
|
Vertical Divider
Na enkele uurtjes slapen rij ik opnieuw richting Floreffe voor de tweede dag Ezperanzah. En het belooft een mooie dag te worden. Thuis is het nog grijs en koel, maar in het wereldje van dagdromers en wereldverbeteraars, is de zon al doorgebroken. Alles verloopt een stuk vlotter dan gisteren, geen files en ik kan de wagen een 500 meter dichterbij parkeren. Met mijn fotopas en gewapend met genoeg drankbonnetjes begeef ik mij naar de Scène Découvertes. MANTRA SUICIDE Mantra Suicide is een jonge band uit de Brusselse scene met, volgens het boekje, typische psyche- en seventiesinvloeden. Er worden ons invloeden van The Beach Boys en The Beatles beloofd. Ik vind er echter erg weinig van terug. Buiten een steengoede bassist en een subtiel werkende drummer, stelt deze vierkoppige groep erg weinig voor. Na twee nummers verveel ik mij al. Dus is het tijd voor wat anders. Al snel merk ik dat het publiek hier niet bang is voor een politiek debat. De mensen hebben het over mensenrechten, ecologie, vluchtelingenbeleid, enz. Enkelen praten gewoon alleen. Zouden ze teveel sigaretten uit Maastricht gerookt hebben? Ik weet het niet, maar in “Le Village des Possible” is alles mogelijk. Oopnieuw tijd voor muziek met THE DIZZY BRAINS die hun opwachting maken op de Scène Côté Cour. The Dizzy Brains is een garagerockband die zich zoals velen liet inspireren door The Sonics. Die vind je overal ter wereld in grote getalen behalve op Madagascar, het thuisland van deze band en tevens één van de armste en meest corrupte landen ter wereld. De band werd opgericht door twee broers. Eddy zingt en Mahefa speelt bas en samen vechten ze tegen onrechtvaardigheid, het gebrek aan perspectieven en de dagdagelijkse onderdrukking van de bevolking op het eiland. En wat klinken die gasten goed. Mij doen ze meteen denken aan Iggy & The Stooges. Een correcte baslijn, heerlijke gitaarriffs, een drummer uit de duizend en een zanger en eindelijk krijgen we hier rock met een grote R. De uptempo nummers volgen zich op en brengen het plein meteen in een overheerlijke sfeer. Een band om in het oog te houden. Ga eens een kijkje nemen op Youtube. Dit is een aanrader. Ik heb er honger en dorst van gekregen. Een democratisch pintje en een fajita met Chili con Carne aan 6.00€ in het Naamse zonnetje, wat heeft een mens nog meer nodig? Misschien CALYPSO ROSE? Deze dame heeft de gezegende leeftijd van 77. Martha Lewis aka Calypso Rose is ontegensprekelijk de koningin van de Antilliaanse calypso. Als icoon van de Caraïbische muziek, en met haar bolle wangetjes, blauw kleed met een vlek op en een onvermoeibare energie geeft zij ons hier een set van één uur om je vingers af te likken. Deze oma laat werkelijk iedereen dansen. Ze gebruikt tevens nog volop haar charmes om de fotograaf naast mij te verleiden. Oef! Ik denk ook dat zij de uitvindster is van het twerken! Wat een sfeer in de tuin van deze mooie locatie. Hier wordt iedereen goed gezind van. Zou zij op voorschrift in de apotheek te verkrijgen zijn? Dit is een oma om in huis te hebben. Tegen 16u45 begeef ik mij naar de Scène Découvertes. |
Vertical Divider
U-PERCUT maakt er zijn opwachting. Het is een typische, net van straat geplukte bende. Dit is net het echte Belgische multiculturalisme. Tien gekke muziekliefhebbers brengen ons een atypische World fusion big band, met een eigen persoonlijkheid. Het resultaat is een veelvoud aan stijlen. Senegalese blues, funk, Arabisch-Andalousische muziek, Keltische muziek, latino jazz en Mauretaanse rock. Ze weten mij en het publiek in hun ban te houden door hun wel erg kleurrijke instrumenten zoals een didgeridoo of door hun Oosterse dansen. Soms klinken ze wel wat rommelig, maar het stoort zeker niet. Als je het hebt over politiek engagement, dan mag je zeker ANA TIJOUX op de Scène Côté Cour niet missen. Zij is één van s ’werelds meest gerespecteerde MC’s. Ze werd geboren in Frankrijk, na een gedwongen ballingschap van haar ouders door de Chileense dictatuur en ontwikkelde zich als een ware activiste. Haar door de jaren 90 geïnspireerde muziek (jazz, funk, hip hop) vermengt ze met latino rap en folky ritmes. Met haar pikante teksten klaagt ze het Zuid-Amerikaans politiek systeem aan… en ze houdt zich niet in. Als er in het publiek een spandoek ontrold wordt ter ondersteuning van de Mapuche Indianen die politiek gevangen gehouden worden in Chili en Argentinië, dan stoort dat hier niemand. We laten begaan, maar van haar muziek zal ik vandaag niet wild worden. Waar ik wel wild van word is ANOUSHKA SHANKAR. Zij is de dochter van de gerenommeerde Indiase sitarspeler Ravi Shankar en halfzus van Norah Jones. Ze brengt ons een set traditionele Indiase muziek. Ze is geïnitieerd door de sitar van haar illustere vader, en kan er verdomd goed mee omgaan. Dit is gewoon prachtig en rustgevend. Bijna de Boedistische Mantra’s van Klaus Schulze of de geluiden vanuit een klooster in Punjab. Het is muziek vol krachtige emoties die verlichting biedt in de donkerste uren. Een perfecte harmonie die de waarden van Esperzanzah verdedigt. Mijn vrouw zou wel zeggen: ‘Oei! Tjingel, Tjangel tingelling muziek!’. En wat kan Ravi Shankar toch mooie kinderen maken! Eindigen doe ik vandaag met MANU CHAO. Manu heeft geen introductie meer nodig. Hij is zowat de inspiratiebron voor dit festival, mede door de gedrevenheid en door zijn opmerkelijke energie en kracht. Eerst laat hij nog een melkboer 10 minuten aan het woord ter verdediging van Fair-trade producten wereldwijd, en dan beginnen we eraan. Twee uur muziek voor en door ADHD’ers. We worden getrakteerd op zijn allerbeste hits zoals ‘Mr Bobby’, ‘Radio Bemba’, ‘Bongo Bong’, ‘Clandestina, … ‘. Hij is op zijn 55ste gewoon niet te stoppen. Na een uur en een kwartier begint hij al uitdrukkelijk Floreffe te bedanken. Gedurende 45 minuten krijgen we 217 maal “Merci Floreffe” en “Bonsoir Floreffe” te horen. Maar tijdens de laatste 45 minuten gaat ook het tempo nog eens de lucht in. Het zijn nog solden in Floreffe wat de energie betreft. We krijgen o.a. nog “Welcome to Tijuana”, “King Kong Five” en eindigen doet hij met zijn bende wildemannen met het geniale “Sidi ‘H Bibi”. Wat heb ik genoten zeg. Ik heb er nog dorst van gekregen. Gedurende heel mijn terugreis blijven de deuntjes van Manu Chao nog door mijn hoofd spoken. Nagenieten noem ik dat! |