Een zeer kleurrijk festival met al even kleurrijke figuren ... de bezoekers buiten beschouwing gelaten... |
|
|
7 augustus 2016 |
|
Vertical Divider
De derde en laatste dag begint met een nieuw record. In maar liefst 50 minuten sta ik aan de voet van het dorpje Floreffe met zijn prachtige abdij. Het is er voor de derde dag op rij warm en zonnig. Vlug begeef ik mij naar boven voor mijn fotopas. En daar krijg je wel dorst van. Alle dranken zijn hier lokaal. Maitrank, wijn, biopintjes van Silly en Floreffe uiteraard. Als softdrinks heb je de keuze uit spuitwater, limonade en fruitsap. Het plat water is gewoon kraantjeswater en GRATIS!!! Er wordt dus veel gedronken. Om mijn muzikale dag te beginnen start ik met DOYLU. Sénégal à l’heure Belge! Doylu teert op de nostalgische hersenspinsels van de Senegalese singer-songwriter en notoire wereldburger Pathé Thiam. Wereldmuziek met wat jazz om rustig te starten. Mooi en poëtisch, maar zonder franjes. Zo kan ik mijn dag rustig starten. Even afdwalen met Doylu … maar lang zal hun optreden mij niet bijblijven. Totaal wat anders is het met SMOCKEY & SAMS’K LE JAH uit Burkina Faso op de Scène Côté Cour. De wel heel erg politiek geëngageerde Serge Martin Bambara, alias Smockey, is ongetwijfeld een boegbeeld in de Burkinese hip hop. In zijn teksten vind je veel satire en het is bovendien zijn meest krachtige wapen. Hier kregen we een optreden samen met reggae-artiest Sams’K Le Jah. Al ben ik helemaal geen fan van rap en hiphop, hier kan je wel van totaal iets anders spreken. De sterke politiek positief gegronde teksten van Smockey in harmonie met zalige reggae van Sams’K Le Jah houden mij een stuk langer in hun buurt. Vooral de onderdrukking in Afrika krijgt er goed van langs. Burkinese boeren worden gesteund en de Congolees Kabila krijgt een veeg uit de pan van jewelste. Kort samengevat, dit optreden is muzikaal oké en politiek correct. Maar wat kan Smockey toch boos kijken. Opnieuw moet ik helemaal naar boven klimmen om mij naar de Scène Côté Jardin te begeven voor ALA.NI. Ze heeft een stem uit een andere tijd, ze klinkt als een nachtegaal. Haar ouders komen uit Granada, maar Ala.ni werd geboren in Londen waar ze er leerde zingen. En wat een mooie verschijning. Alleen al met het nummer “Ol Fashioned Kiss” hangt het publiek aan haar lippen. Met haar jazzy retro ballades en haar zoete hypnotiserende stem doet zij het publiek van Esperanzah! smelten. En mij ook trouwens. Deze artieste hou ik in het oog. Als zij nog eens naar België komt, ga ik opnieuw genieten. En als afsluiter ging ze nog eens crowdsurfen ook! Mijn maag roept om wat eten, dus begeef ik mij naar een Afrikaanse stand voor wat bakbananen en Samosa’s. Amai! Dat was lekker en pikant, je krijgt er zowaar dorst van. Op de Scène Découvertes heb ik om 16h45 afspraak met RENATO BACCARAT & UTZ. Renato Baccarat werd geboren in São Paulo. Als kind maakte hij de oversteek van de Atlantische oceaan naar Brussel. UTZ is catchy en prettig gestoord, vol humor en energie die je doet bewegen en glimlachen! Typisch sunday lazy lounge. Braziliaanse jazz als tussendoortje mag wel zeker. Ik geniet en begeef mij dan naar wat voor mij de grootste revelatie wel kan zijn van Ezperanzah! |
Vertical Divider
TOO MANY ZOOZ komt rechtstreeks uit de New Yorkse underground, waar ze Union Square tot hun podium maakten. Met Matt Doe op trompet, Leo P op saxofoon en King Of Sludges als percussionist brengt het trio een mix van fusion jazz, hiphop, soul, funk en house, “Brass House” genoemd. Ga zeker een kijkje nemen op internet en op de sociale media. Het is mijn “Coup de Coeur”! Je kan er gewoon niet stil bij blijven staan. Dansen zal je zeker doen! Opnieuw moet ik klimmen naar de Scène Côté Jardin, maar ditmaal doe ik het voor een grote madam, PATTI SMITH. Patti Smith is één van die mythische figuren uit de rockmuziek. Meteen mogen we aan de lijve ondervinden wie zij juist is. Tien fotografen, keurig geselecteerd door haar management mogen frontstage foto’s nemen tijdens de drie eerste nummers. En dan nog uit de meest onmogelijke hoeken, zeker niet centraal. En ik ben er niet bij! Geen nood, ik sleur mijn materiaal tot aan de derde rij en zal daar in alle vrijheid mijn werk doen. Beginnen doet ze met een mooi gedicht van Allen Ginsberg. Wat daarop volgt is een echte hitmachine. 75 minuten aan één stuk krijg je nummers als ‘Dancing Barefoot’, ‘People Have The Power’, ‘Because The Night’, ’Frederick’ en het mooie ‘When Doves Cry’ van Prince. Toch moet ik zeggen dat het een vieze madam is. Ze schrikt er niet voor terug om gewoon op de grond te spuwen, dit tot ergernis van het publiek. En dan zegt zij gewoon: ‘That’s my style!’ Mja? Meteen na haar concert haast ik mij naar het standje om een cd te kopen. Als laatste avondmaal ga ik bij de Indiër voor een curry met limoen en kip. Je krijgt een bord vol voor maar 8.00€. Dit noem ik nu eens democratisch en het is echt wel heel lekker. Na dit wat verteerd te hebben, stap ik opnieuw richting hoofdpodium voor wat voor mij mijn laatste concert van het weekend zal zijn. De Fransman ST GERMAIN begint om 22h00 met een set waarvoor hij bekend is, nl. een mix van acid jazz, blues en elektronica. Maar deze keer krijgen we wel Afrikaanse blues. Het optreden is zeker de moeite waard, maar er ontbreekt iets. Al krijg je veel live muziek, de Fransman blijft verscholen achter zijn draaitafels en laptop. Het is muziek die gespeeld wordt met het hoofdje en niet genoeg met het buikgevoel. Met wat sunday lounge kan ik rustig terug naar huis trekken. In de auto steek ik meteen de cd van Patti Smith in. Meezingend rij ik veilig naar huis. Na drie dagen probeer ik nog een top 3 samen te stellen. Maar het lukt mij niet om dat lijstje op te stellen. Tijdens deze drie dagen heb ik ook niemand, maar dan ook niemand zien ruziën, laat staan vechten. Als je ergens in een rij staat te wachten, dan merk je dat niemand hier gehaast is. Geen boze blikken dit weekend, enkel een mooie lach van geluk. Ik vermoed zelfs dat als je hier iemand een slag zou verkopen, die je nog zou gaan knuffelen. Merci Floreffe, Merci Ezperanzah! |