15 juli 2015 • De Bijloke Gent

Met:
ZAZ  - Melanie De Biasio  - Andreya Triana  - Alice On The Roof  - Isolde et Les Bens - Little Dots - Mattias De Craene / Philipp Weiss.
Net als in ‘De Ronde’ nemen ze hier in Gent ook tijd om een rustpauze in te lassen en ze maken er dan maar onmiddellijk twee dagen van alvorens aan het 2de luik van het Gent Jazz festival te beginnen. Zondag was ik present met het openbaar vervoer maar buiten de excellente regeling van ‘De Lijn’ voor de binnenstad was het met de treinen richting ‘hometown’ toch een beetje op een sisser uitgelopen, dus vandaag toch voor alle zekerheid met de wagen gekomen.

Zoals het de traditie beaamd starten ze hier ook vandaag om 12.15 met het lunchconcert en daar tekenen op woensdag Mattias De Craene en Philipp Weiss voor. Op de tenorsax krijgen we hier dus Mattias De Craene die samen met zijn kompanen van Nordmann vorig jaar nog de 2de plaats op Humo’s Rockrally hebben bereikt. Zijn ‘partner in crime’ voor deze middag is de gitarist Philipp Weiss die voor de buitenstaanders ook zijn strepen heeft verdient bij Intergalactic Lovers. Voor de rest van het programma is het meer een affiche van pop en aanverwanten en zijn het de dames die in de spotlights mogen staan.

De eerste vertoning op de ‘Main Stage’ is Alice On The Roof. Deze jonge deerne haar roots liggen in diezelfde stad als Di Rupo met name Bergen. Als pianiste/zangeres trok ze de grote plas over om er in Oregon, Portland (USA) te gaan studeren waarna ze in 2013 naar ons land terugkeerde om zich volledig toe te kunnen leggen op haar grote liefde, de muziek. Alice hoort thuis in het Indie-genre en liet zich onmiddellijk opmerken door haar arrangement van ‘Princess’ van Oscar & The Wolf. Na haar eerste succesje begon ze onmiddellijk nieuwe nummers te componeren en stuurde haar demo op naar Tim Bran die we ook kennen als producer van onder meer KT Tunstall. Deze Tim was onmiddellijk verloren voor haar intieme maar toch zeer fragiele stem en gaf meteen zijn ja-woord om voor de productie te tekenen van haar eerste debuut album ‘Easy Come, Easy Go’ dat dit jaar werd uitgebracht. Als opwarmer zal deze ‘Alice On The Roof’ zeker en vast in de smaak vallen hier op Gent Jazz. Haar set bestaat volledig uit melancholische en elektronische pop zelfs met de nodige attributen maar haar bescheiden voorkomen staat parallel tegenover haar dromerige teksten en met momenten kan ik zelfs de vergelijking met Lana Del Rey maken.

Na deze ‘Alice On The Roof’ is het onmiddellijk verzamelen geblazen in de ‘Garden Stage’ voor de eerste van drie setjes voor de formatie ‘Little Dots’. Het ontstaan van Little Dots kreeg vorm toen gitarist Pablo Casella en saxofonist Tom Callens de volslagen onbekende Sophia Ammann leerde kennen. Hun raakvlak destijds was de Gentse zangeres Lien De Greef AKA Lady Linn. Pablo en Tom werden meteen van hun sokken geblazen door de engelachtige stem van Sophia en zo was Gent meteen een popband rijker. Ook na de opener blijven we nu bij de noemer alternatieve pop maar de begeestering van de stem van Sophia Ammann zal zeker aanslaan hier in het tuintje. Oorspronkelijk bestaat ‘Little Dots’ uit een 8-koppige band maar de eerste set gaan ze van start met hun trio versterkt door een drummer. Later in set 2 en 3 zouden de blazers erbij komen. Nummers als ‘Cold Wind’ en ‘Gettin’ Out’ zullen deze ‘Garden Stage’ hier in een droomwereld storten. Ook vermelden dat de intro van de ganse band bij het begin van de 2de set voor mij muzikale hoogstandjes waren.

Andreya Triana is een Londense singer-songwriter en brengt met haar muziek een ‘perfect blend’ van jazz en soul en bracht dit jaar haar recente album ‘Giants’ op de markt. Zij staat hier vandaag geprogrammeerd als tweede act op het grote podium. Met nummers als ‘It’s Not Over’ en uiteraard ‘Giants’ weet ze onmiddellijk de aanwezigen te boeien. Haar exotisch voorkomen zorgt voor de nodige soul in haar vertolking en wanneer ze echt de soultoer op gaat zoals met ‘That’s Alright With Me’ doet ze me zelfs aan een jongere Gladys Knight denken. Haar stem kan krachtig overkomen zoals bij ‘Everything You Never Had’ maar kan moeiteloos van vibrato veranderen zoals bij de R&B ballad ‘Lullaby’ en misschien moeten we stellen… ’The Best Is Yet To Come’.

Na deze Andreya Triana laten we ons gedreven door de flow meedrijven richting ‘Garden Stage’ voor alweer de 2de set van de thuisspelende ‘Little Dots’ alvorens ons op te maken voor de eerste echte klepper van vanavond.

Toen Melanie De Biasio in 2007 op de muziekmarkt verscheen met haar debuutalbum ‘A Stomach is Burning’ was het onmiddellijk ‘rassemblement wallon’ geblazen bij de jazz liefhebbers want deze uit Charleroi afkomstige jazz-zangeres wist meteen iedereen naar de strot te grijpen en met het uitbrengen in 2013 van haar laatste album ‘New Deal’ was het hek helemaal van de dam.
Het voelde aan of België al vlug te klein zou worden voor deze bijzonder talentvolle vocaliste. Samen met Pascal Paulus op de synthesizer bracht ze met haar laatste album jazz en pop zo kort naar elkaar dat het moeiteloos in elkaar zou overgaan.

Haar twee nummers brengt ze zo intens dat alle fotografen op hun honger moeten blijven zitten de eerste 10 minuten zelf in het VIP gedeelte is het verboden zich de trap op te begeven tijdens de eerste 2 nummers. Die intensiteit is uiteraard haar ‘signature’ want iedereen weet dat Melanie zo in haar eigen nummers kan opgaan dat ze wel van de buitenwereld lijkt afgesloten. Zij heeft ook geen elektronische hulpmiddelen nodig om haar stem te vervormen maar doet dit gewoon met haar handen. Haar avantgardische vertolking van haar nummers zijn soms zo melodramatisch dat je wordt meegezogen door haar visuele inbreng. Toch ook nog even vermelden dat Pascal Mohy op piano, Dré Pallemaerts aan de drums en Pascal Paulus op de synts gewoonweg tot de top behoren.

Laten we ook een ‘New Deal’ sluiten met Melanie De Biasio en dat is dat bij haar nieuwe materiaal ook nummers te vinden zullen zijn die meer tot uiting komen op een festival want ook al is haar repertoire gewoonweg ‘outstanding’ toch zijn de festivalgeluiden bij wijlen storend maar dat laten ze hier in Gent uiteraard niet aan hun hart komen. Dus 2 sets, eentje voor de CC’s en eentje voor op festivals al moest Melanie en haar band zich na minutenlang applaus gewonnen geven om nog een ‘encore’ te brengen.

Le moment sûpreme voor vandaag is uiteraard het Franse fenomeen ZAZ. Het moet voor haar wel een sprookje zijn om relatief jong al aan de top te staan en dat niet alleen in haar thuisland. Neen, overal ter wereld leert men deze ZAZ kennen en het lijkt wel of we hier vanavond muzikaal enkele decennia terug in de tijd gaan. Een concert van bijna twee uur waarbij Frankrijk en zeker Parijs in de spotlights komen te staan. Haar band zelf bestaat uit 15 muzikanten en nog vond deze ZAZ dat vanavond niet voldoende want op het einde zouden ze zelfs worden bijgestaan door het ‘Ghentse Youth Jazz Orchestra’ en mogen ook zij een moment van glorie meepikken en dit moet morgen toch genoeg gespreksstof opleveren.

Sinds het debuutalbum van Isabelle Geffroy aka ZAZ is haar leven duidelijk op een rollercoaster gekomen want na het behalen van platina met het album ‘ZAZ’ zijn ook de opvolgers daarvan allemaal goed voor minstens goud en daar kan je als zangeres toch enkel van dromen. Samen laat ze de bomvolle tent hier op de Bijloke genieten alsof we allen in de Franse hoofdstad een ‘live’ variété spektakel aan het bewonderen zijn. Haar band moet moeiteloos de finale kunnen halen wanneer er ergens een wedstrijd voor ‘streetbands’ gehouden wordt. Deze ZAZ laat haar muzikanten deel uit maken van het geheel en het bekijken ervan kan als een spektakel worden beschouwd. Alles zit in het repertoire van ZAZ verweven, chanson, jazz, blues, ragtime en zelfs een stukje klezmer.

Openen met nummers als ‘Sous Le Ciel De Paris’ en ‘Paris Sera Toujours Paris’, met de bijbehorende klarinet en gipsy gitaar, en de Bijloke ligt hier in een mum van tijd aan haar voeten voor zover dit nog nodig blijkt te zijn want de opkomst hier op Gent Jazz voor deze ZAZ is gewoon fenomenaal. Zelfs met Dutronc’s ‘Paris s’éveille’ deint de hele meute hier onmiddellijk mee en haar spiekbriefje met daarop ‘zinguen’ is hoegenaamd volledig overbodig geworden. Helaas komt met ‘I Love Paris’ van Cole Porter en het bezingen van de mooiste avenue ter wereld, ‘Aux Champs Elysées’ van Joe Dassin, het einde van de show in zicht.
‘Je Veux’, het obligate bisnummer en haar grote hit, werd meteen een apotheose van formaat. Met deze ZAZ werd het hier in Gent een stukje Frankrijk en leken Montmartre, de Seine en Place du Louvre wel zeer dichtbij maar morgen ontwaken we natuurlijk weer uit onze dromen in de realiteit.

Op de ‘Garden Stage’ werd de afsluiter van deze woensdag 15 juli voorbehouden voor de Gentse Isolde Lasoen die hier samen met haar ‘Bens’ en een ‘horn section’ nog een allerlaatste feestje mocht bouwen. Na ‘Samba des Diables’ waren we compleet ‘perdu’ en was het ‘Wishful Thinking’ dat die van Moortgat weerom met een kleine attentie klaarstonden? Was het zondag al uitverkocht voor Lady Gaga en Tony Bennett, wat moet dat dan vandaag zijn geweest met 4 dagen te gaan en zomerse temperaturen in het vooruitzicht. Gent Jazz ça fait du vivre!